Όπως αποκαλύφθηκε στην πρόσφατη συνάντηση των Ομπάμα-Μέρκελ, τέθηκε ως κεντρικό ζήτημα το «πρόβλημα Ελλάδα». Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που το ελληνικό πρόβλημα μονοπωλεί τις αμερικανογερμανικές σχέσεις.
Πριν από την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, η Ουάσιγκτον είχε στείλει τον υπουργό Οικονομικών να συναντήσει επειγόντως τη Μέρκελ και να υποβάλει τις αμερικανικές θέσεις για τα θέματα αυτά.
Υπάρχει διένεξη ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία, όπου το «πρόβλημα Ελλάδα» καθίσταται εργαλείο πιέσεων και πεδίο διεκδίκησης. Μαίνεται ο οικονομικός, νομισματικός πόλεμος0 που αποσταθεροποιεί την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Το τι θα συμβεί στην Ελλάδα, είναι επιμέρους πρόβλημα που ίσως συνοψίσει τις παγκόσμιες εξελίξεις, ίσως και όχι. Το επίδικο της διένεξης είναι, έτσι και αλλιώς, πολύ μεγαλύτερο. Η Ελλάδα μοιάζει με τραπουλόχαρτο στην παρτίδα των δυνατών παικτών.
Ο Γ. Παπανδρέου τα γνωρίζει όλα αυτά από θέση συμμέτοχου. Παράλληλα, παίζει και τα δικά του παιχνίδια στο πλευρό του Ομπάμα ή, καλύτερα, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του Ομπάμα. Αυτό του επιτρέπει ελιγμούς ή ακόμα και εκβιασμούς απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες, ειδικά απέναντι στη Μέρκελ. Το γεγονός εκνευρίζει κατά καιρούς τους Ευρωπαίους. Έχει οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στον Παπανδρέου και τη γερμανική πλευρά, που απαντά εντείνοντας τα μέτρα απέναντι στην Ελλάδα, προσθέτοντας σε αυτά εκδικητικότερες παραμέτρους προς… συναιτισμό.
Το γεγονός ότι μας διαφεύγει η ακριβής εικόνα από το παζλ των αντιθέσεων, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοούμε και τις διεθνείς διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος. Η Ελλάδα, μέσα από τα πολλά πάρε-δώσε που διαδραματίζονται γύρω από αυτήν, έχει και κάποιες δυνατότητες διεκδίκησης. Θα μπορούσε να μην τα υπομείνει όλα αγόγγυστα. Το θέμα πάει, όμως, πιο πέρα. Η Ελλάδα πρέπει να βρει θέση και οπτική, να βρει σκοπιά, για τα παγκόσμια τεκταινόμενα. Να συμβάλει από την σκοπιά αυτή στην πάλη των λαών, στις παγκόσμιες δημοκρατικές εξελίξεις.
Η παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα στη χώρα και όσα θέτει για το πολιτικό σύστημα και τις σχέσεις με τους ισχυρούς παίκτες, δημιουργεί νέους όρους στο μεγάλο παιχνίδι αλλά και στην αποτελεσματικότητα των σχεδιασμών του Γ. Παπανδρέου. Εκλογές, δημοψηφίσματα, κυβερνήσεις τεχνοκρατών, «ομαλές» εκτροπές, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, εθνικές κυβερνήσεις κ.λπ. όλα πέφτουν στο τραπέζι και ο χρόνος τελειώνει, οι κόμποι φτάνουν στο χτένι. Οι εξελίξεις στο πολιτικό επίπεδο θα είναι καταιγιστικές και ραγδαίες. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο πιθανός συμβιβασμός όλων των παικτών για τον κατευνασμό του λαϊκού παράγοντα, της «τρελής μεταβλητής», δεν αποκλείεται, αλλά αυτό αποφέρει μόνο λίγο χρόνο και τίποτα ουσιαστικό. Οι απαιτήσεις για πολιτικές και οικονομικές διεξόδους, θα εντείνονται συνεχώς.
Υπάρχει διένεξη ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία, όπου το «πρόβλημα Ελλάδα» καθίσταται εργαλείο πιέσεων και πεδίο διεκδίκησης. Μαίνεται ο οικονομικός, νομισματικός πόλεμος0 που αποσταθεροποιεί την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Το τι θα συμβεί στην Ελλάδα, είναι επιμέρους πρόβλημα που ίσως συνοψίσει τις παγκόσμιες εξελίξεις, ίσως και όχι. Το επίδικο της διένεξης είναι, έτσι και αλλιώς, πολύ μεγαλύτερο. Η Ελλάδα μοιάζει με τραπουλόχαρτο στην παρτίδα των δυνατών παικτών.
Ο Γ. Παπανδρέου τα γνωρίζει όλα αυτά από θέση συμμέτοχου. Παράλληλα, παίζει και τα δικά του παιχνίδια στο πλευρό του Ομπάμα ή, καλύτερα, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του Ομπάμα. Αυτό του επιτρέπει ελιγμούς ή ακόμα και εκβιασμούς απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες, ειδικά απέναντι στη Μέρκελ. Το γεγονός εκνευρίζει κατά καιρούς τους Ευρωπαίους. Έχει οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στον Παπανδρέου και τη γερμανική πλευρά, που απαντά εντείνοντας τα μέτρα απέναντι στην Ελλάδα, προσθέτοντας σε αυτά εκδικητικότερες παραμέτρους προς… συναιτισμό.
Το γεγονός ότι μας διαφεύγει η ακριβής εικόνα από το παζλ των αντιθέσεων, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοούμε και τις διεθνείς διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος. Η Ελλάδα, μέσα από τα πολλά πάρε-δώσε που διαδραματίζονται γύρω από αυτήν, έχει και κάποιες δυνατότητες διεκδίκησης. Θα μπορούσε να μην τα υπομείνει όλα αγόγγυστα. Το θέμα πάει, όμως, πιο πέρα. Η Ελλάδα πρέπει να βρει θέση και οπτική, να βρει σκοπιά, για τα παγκόσμια τεκταινόμενα. Να συμβάλει από την σκοπιά αυτή στην πάλη των λαών, στις παγκόσμιες δημοκρατικές εξελίξεις.
Η παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα στη χώρα και όσα θέτει για το πολιτικό σύστημα και τις σχέσεις με τους ισχυρούς παίκτες, δημιουργεί νέους όρους στο μεγάλο παιχνίδι αλλά και στην αποτελεσματικότητα των σχεδιασμών του Γ. Παπανδρέου. Εκλογές, δημοψηφίσματα, κυβερνήσεις τεχνοκρατών, «ομαλές» εκτροπές, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, εθνικές κυβερνήσεις κ.λπ. όλα πέφτουν στο τραπέζι και ο χρόνος τελειώνει, οι κόμποι φτάνουν στο χτένι. Οι εξελίξεις στο πολιτικό επίπεδο θα είναι καταιγιστικές και ραγδαίες. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο πιθανός συμβιβασμός όλων των παικτών για τον κατευνασμό του λαϊκού παράγοντα, της «τρελής μεταβλητής», δεν αποκλείεται, αλλά αυτό αποφέρει μόνο λίγο χρόνο και τίποτα ουσιαστικό. Οι απαιτήσεις για πολιτικές και οικονομικές διεξόδους, θα εντείνονται συνεχώς.
Σχόλια
