Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο στα τελευταία συλλαλητήρια περί Μακεδονικού, περί «Νέων» Θρησκευτικών και περί άλλων κενών δαιμονίων, δεν είναι φυσικά το υποτιθέμενο κυριολεκτικό τους διακύβευμα, αλλά η πολιτική τους λειτουργικότητα: ότι συγκροτούν πλατφόρμες συντηρητικοποίησης και σκοταδιστικής σύγκλισης της ελληνικής κοινωνίας. Με λαϊκό ή χωρίς λαϊκό έρεισμα, πείτε ό,τι θέλετε. Μην κάνετε όμως ποτέ το λάθος να πιστεύετε ότι το πλαίσιο δεν παίζει κανένα ρόλο. Διότι στην περίπτωση αυτή, πραγματικά πλανάσθε. Το πλαίσιο έχει τεράστια σημασία. Το πλαίσιο προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο. Σκεφθείτε έναν πίνακα του Van Gogh ένθετο μέσα σε ένα περιοδικό σκληρού πορνό. Ένα τέτοιο πλαίσιο δεν θα αμαύρωνε εξ ορισμού την «αύρα» του; Δεν θα υποτιμούσε την αισθητική του αξία; Δεν θα ακύρωνε τα σημαινόμενά του; Σκεφθείτε, πάλι, να σας σερβίρουν το πιο ακριβό και αρωματικό ουίσκι του κόσμου σε πλαστικό ποτηράκι. Είναι άραγε το ίδιο θελκτικό, όσο αν σας σερβίρουν το ίδιο ουίσκι σε ένα φίνο κρύσταλλο;
Όχι φίλοι μου. Έχει σημασία με ποιους γειτνιάζεις, με ποιους συναγελάζεσαι, μέσα σε ποια περίσταση και ποιο πλαίσιο –έστω κι αν εσύ θεωρείς ότι δεν ανήκεις «οργανικά» στο πλαίσιο αυτό. Και ο μόνος τρόπος να διεκδικήσεις με αξιώσεις μία δική σου αντιπρόταση, είναι να δημιουργήσεις το δικό σου πλαίσιο για την έκφρασή της. Ή, αν προτιμάτε, ένα αντι-πλαίσιο μέσα στο κυρίαρχο πλαίσιο. Η δημιουργία του αντι-πλαισίου αυτού όμως, απαιτεί ένα κοινό μέτωπο αντίστασης, και όχι έναν ακόμη συντεχνιακό εργολάβο. Απέναντι στον ορθοδοξοταλιμπάν για παράδειγμα, δεν έχει κανένα νόημα να υπερασπίζεσαι τον «ορθόδοξο» χαρακτήρα των «Νέων» Θρησκευτικών. Διότι στην περίπτωση αυτή παίζεις στη δική του έδρα, εμφανίζεσαι αμυνόμενος μέσα στο πλαίσιο θεωρητικοποίησης που εκείνος έχει ορίσει –και άρα είσαι χαμένος από χέρι. Για να αντιμετωπίσεις τον ορθοδοξοταλιμπάν, πρέπει να διαρρήξεις εξαρχής το πλαίσιο του σκοταδισμού του και να δημιουργήσεις το δικό σου πλαίσιο θεωρητικοποίησης, σε κοινό μέτωπο με όλες τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Διότι όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, το πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά στο θρησκευτικό μάθημα· αφορά ευρύτερα, στο κύρος και τη νομιμοποίηση των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών εντός του σχολείου. Αφορά στην υπεράσπιση του κριτικού και αναστοχαστικού λόγου που εξ ορισμού αρθρώνουν οι επιστήμες αυτές –και στο δικαίωμα ενός τέτοιου λόγου να φτάνει στα αυτιά των μαθητών. Αύριο, οι ορθοδοξοταλιμπάν θα επιτεθούν στη «Νέα» Κοινωνιολογία –διότι ενδεχομένως θα τη βρουν υπερβολικά μαρξιστική, άθεη και διεθνιστική. Θα επιτεθούν στη «Νέα» Φιλοσοφία, διότι θα υποψιασθούν ότι επιχειρεί να επανεισαγάγει στο σχολείο το πνεύμα του άθεου ουμανισμού, υλισμού και παγανισμού. Θα επιτεθούν (ξανά) στη «Νέα» Ιστορία, για τον νεοταξικό, ενδοτικό και ανθελληνικό της αναθεωρητισμό. Θα επιτεθούν στα «Νέα» Νεοελληνικά, διότι αντί του χριστιανού ποιητή Γ. Βερίτη, διδάσκουν τον «πανσεξουαλιστή» Εμπειρίκο, τον «ερωτύλο» Ελύτη, τον «ομοφυλόφιλο» Καβάφη, τον «απαισιόδοξο» και «αυτόχειρα» Καρυωτάκη, τον «κομμουνιστή» Ρίτσο, τον «παγανιστή» Σικελιανό. Τι θα κάνουμε τότε; Θα «συζητήσουμε» πάλι μαζί τους;
Όχι. Απλά θα συστρατευθούμε με όλες τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες ενάντια στον κρετινικό φανατισμό τους. Και θα παλέψουμε να μην μετατραπεί το σχολείο σε μαυσωλείο.
