Από τους τεχνοκράτες στους… δοκιμασμένους.
Τι σηματοδοτεί η νεκρανάσταση μιας αμιγούς κυβερνητικής λύσης ΠΑΣΟΚ; Πού πήγαν τα σενάρια επιστράτευσης των άδολων και αποφασισμένων, για όλα, τεχνοκρατών; Γιατί οι ξένοι φίλοι μας εμφανίζονται, σήμερα, να στηρίζουν ολόθερμα έναν πλήρως απαξιωμένο, έναν αυτοκαταργημένο πρωθυπουργό;
Σύντομες απαντήσεις: Δεν γυρίζουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Πέρα από τα τραγελαφικά στοιχεία, ο ανασχηματισμός αποτυπώνει τον εξαναγκασμό Παπανδρέου σε ένα συμβιβασμό μετατόπισης. Μια μετατόπιση από την προηγούμενη φάση συγκέντρωσης όλης της κυβερνητικής εξουσίας, σε ένα κλειστό και αδιαπέραστο πρωθυπουργικό κέντρο σε απευθείας σύνδεση με τα πραγματικά κέντρα λήψης αποφάσεων, εντός και εκτός της χώρας.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για καμία δημοκρατική μετατόπιση. Τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη αναλαμβάνουν να προσδώσουν το ΠΑΣΟΚικό φύλο συκής στην αδυσώπητη εκτέλεση του συμβολαίου θανάτου της κοινωνίας και της λεηλασίας της χώρας. Είναι πράγματι εντυπωσιακή και εξόχως αποκαλυπτική η επιστράτευση. Ο Βενιζέλος επικεφαλής στην Οικονομία και μάλιστα αντιπρόεδρος, ώστε να διαχειριστεί επικοινωνιακά με μεγάλα λόγια περί κοινωνικής συνοχής προς τα μέσα και διαπραγματευτική λογόρροια προς τα έξω, την επιβολή του Μεσοπρόθεσμου και του νέου Μνημονίου. Δεν χρήζουν καν σχολιασμού οι τοποθετήσεις Π. Οικονόμου ως αναπληρωτή Οικονομικών ή του Μ. Παπαϊωάννου στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
Πραγματικά, ο λαός που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές αισθάνθηκε προδομένος γιατί αυτοί οι… μεγάλης εμβέλειας πολιτικοί άνδρες είχαν ώς τώρα παραμεριστεί από το περιβάλλον του Παπανδρέου. Ο δοτός Δρούτσας, θυσιάστηκε προς κατευνασμό του κομματικού κατεστημένου και αντικαταστάθηκε από άλλον, έναν «πολίτη του κόσμου», που ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ προώθησε από πολύ νωρίς διακρίνοντας την προσήλωσή του στον ατλαντισμό και το νεοφιλελευθερισμό. Και, βέβαια, ο αστέρας, λαμπρός κι αυτός γόνος των αγορών, Μόσιαλος, είναι ό,τι πρέπει για εκπρόσωπος μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Τέτοιος ανασχηματισμός αποτυπώνει τα αξεπέραστα αδιέξοδα που οδήγησαν την κυβέρνηση στο χείλος της κατάρρευσης… Από τη μια η εισβολή του λαού στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και από την άλλη οι εντεινόμενες πιέσεις για οικουμενικές λύσεις πλήττουν την κυβερνητική πλειοψηφία από όλες τις πλευρές. Οι παραιτήσεις Φλωρίδη, Νασιώκα και οι κινήσεις Λιντζέρη αφορούν την απαίτηση ενός καθαρόαιμου προγράμματος ισοπέδωσης της εργασίας και ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου. Η ανεξαρτητοποίηση Λιάνη και οι δηλώσεις αρνητικής ψήφου στο Μεσοπρόθεσμο (μένει να δοκιμαστούν στην πράξη) αποτελούν ευθεία αντανάκλαση του λαϊκού ξεσηκωμού. Είναι αυτή η καταλυτική παρέμβαση της πλατείας που ακύρωσε, σε αυτή τη φάση, τόσο τα σχέδια οικουμενικών λύσεων, όσο και την -ούτως ή άλλως- μετέωρη εκδοχή των τεχνοκρατών, αφού τα πράγματα είχαν «τεντωθεί» επικίνδυνα, μετά τις παλινωδίες της 15ης Ιούνη.
Η στήριξη που έσπευσε να δώσει ο ξένος παράγοντας στον ετοιμόρροπο Παπανδρέου είναι ευεξήγητη, σε αυτό το πλήρως αποσταθεροποιημένο σκηνικό με το λαό στους δρόμους. Το αν αυτή η κυβέρνηση-καμικάζι της απελπισίας είναι σε θέση ή όχι να περάσει το Μεσοπρόθεσμο και το νέο Μνημόνιο είναι το ολέθριο στοίχημα, που δεν αποκλείεται να οδηγήσει τελικά στην αποκαθήλωση και αποσάθρωση αύτανδρου του «όλου» ΠΑΣΟΚ, που με την ψήφο εμπιστοσύνης θα σφραγίσει ίσως το λυτρωτικό, για το λαό και τη χώρα, πιστοποιητικό θανάτου του.
