Ο Λαφοντέν αντιδρά στην επιχείρηση προσαρμογής της γερμανικής Αριστεράς
Του Ερρίκου Φινάλη
O Φλόριαν Έντερ ανήκει στο βαρύ πυροβολικό των ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Έχει διατελέσει στέλεχος της γερμανικής εφημερίδας Die Welt και των Financial Times, και σήμερα είναι συνεκδότης του «έγκριτου» Politico με έδρα τις Βρυξέλλες. Μια πρόσφατη ανάλυση* αυτού του επιφανούς ευρωπαϊστή δημοσιογράφου περιέχει μεταξύ άλλων και συμβουλές προς τον Μάρτιν Σουλτς, με τον οποίο γνωρίζεται καλά από την εποχή που ο νυν υποψήφιος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος ήταν πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Η δεύτερη κατά σειρά συμβουλή του προς τον Σουλτς είναι «να ενώσει την Αριστερά» (αυτός ο δύσμοιρος όρος έχει χάσει πια το νόημά του, αφού πολλοί από όσους τον χρησιμοποιούν θεωρούν ότι περιλαμβάνει π.χ. τους Γάλλους σοσιαλιστές και τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες – για να μην αναφερθούμε και στα δικά μας παλικάρια…).
Στόχος αυτής της ένωσης θα είναι να συγκροτηθεί η λεγόμενη «κόκκινη-κόκκινη-πράσινη συμμαχία» – δηλαδή ένας νέος κυβερνητικός συνασπισμός στον οποίο θα συμμετέχουν τα… δύο κόκκινα κόμματα, δηλαδή η Αριστερά και το σοσιαλδημοκρατικό SPD (εδώ βλέπουμε πώς έχει χάσει το νόημά του, πέραν του όρου Αριστερά, και ο όρος κόκκινο), συν οι Πράσινοι. Από αυτόν το στόχο έχει αρπαχτεί εξάλλου και η δική μας κυβερνώσα «Αριστερά», που τίποτα δεν έμαθε από τη νίλα της (εξίσου ψευδεπίγραφης) Κεντροαριστεράς στην Ισπανία ή την Ιταλία. Τώρα λοιπόν πανηγυρίζει για τη δημοσκοπική άνοδο του Σουλτς – επιχειρώντας έτσι να παραμυθιάσει τους ιθαγενείς με άλλη μία τάχα ευκαιρία αλλαγής των συσχετισμών στην Ευρώπη. Ιδίως στη Γερμανία, μια ενδεχόμενη τέτοια συμμαχία θα σήμαινε συνέχιση του νεοφιλελευθερισμού και της απόπειρας διατήρησης της γερμανικής ηγεμονίας, πιθανόν χωρίς καν… ανθρώπινο πρόσωπο. Και άρα, αφού «όλοι ίδιοι είναι», γοργή περαιτέρω πριμοδότηση της Ακροδεξιάς.
Πατρικές συμβουλές προς τον Σουλτς…
Εν πάση περιπτώσει, ο Φλόριαν Έντερ περιγράφει στον Σουλτς καταλεπτώς τον καλύτερο τρόπο για να… ενώσει την Αριστερά, ώστε να δημιουργηθεί ο πολυπόθητος «προοδευτικός» συνασπισμός στην ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε. Συγκεκριμένα, τον συμβουλεύει να προσεγγίσει τη μετριοπαθή πτέρυγα του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς και, κυρίως, «να μη χάσει τον καιρό του επιχειρώντας να συνομιλήσει με ακραίους όπως η Ζάρα Βάγκενκνεχτ και ο Όσκαρ Λαφοντέν». Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να θυμηθούμε ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι ακραίοι, για τους οποίους ο Σουλτς δεν πρέπει να χαραμίσει ούτε λεπτό από το χρόνο του, που είναι πολύτιμος για την αναβίωση του θνήσκοντος «ευρωπαϊκού οράματος» και της παραπαίουσας Κεντροαριστεράς.
Η Ζάρα Βάγκενκνεχτ, λοιπόν, είναι αντιπρόεδρος της Αριστεράς και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος (τίποτα σπουδαίο δηλαδή για να συνομιλήσει κοτζάμ Σουλτς μαζί της…), και τόσο επικίνδυνη εξτρεμίστρια ώστε… να καλεί το SPD να επιστρέψει στις σοσιαλδημοκρατικές ρίζες του. Όσο για τον Όσκαρ Λαφοντέν, είναι ακόμη πιο απεχθής: ακριβώς επειδή είχε διατελέσει υπουργός Οικονομικών και πρόεδρος του SPD, θεωρείται «προδότης» από το σύστημα αφότου πρωτοστάτησε στην ίδρυση και ενδυνάμωση του κόμματος της Αριστεράς – πόσο μάλλον που η στάση του, παρά τη σοσιαλδημοκρατική του προέλευση, ήταν πιο ριζοσπαστική από αυτήν των πρώην ανατολικογερμανών κομμουνιστών οι οποίοι συνέπραξαν μαζί του (και σήμερα αντιμετωπίζονται από τον κύριο Έντερ και όλο το κατεστημένο ως πολύ πιο λογικοί συνομιλητές από τους δύο προαναφερθέντες «ακραίους»). Ίσως όμως και να έχουν δίκιο που τον θεωρούν εξτρεμιστή, αφού τολμά να υποστηρίξει ότι «στην Ευρώπη δεν υπάρχει πια δημοκρατία».
«Θέλετε συνεργασία; Ωραία, ας αρχίσουμε τώρα!»
Το γερμανικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο θεωρούσε ότι είχε απαλλαγεί από τον ενοχλητικό Λαφοντέν όταν αυτός αποσύρθηκε από την κεντρική πολιτική σκηνή το 2010, λόγω προβλημάτων υγείας. Η πρόσφατη δυναμική επανάκαμψή του στην ενεργό πολιτική (κατεβαίνει επικεφαλής της Αριστεράς στις εκλογές στο Σάαρλαντ το Μάρτιο), σε συνδυασμό με την πάντα υψηλή δημοφιλία του, ανησυχούν τους συστημικούς κύκλους και αναγκάζουν εκφραστές τους, όπως ο Φλόριαν Έντερ, να επιχειρούν την έγερση μιας «υγειονομικής ζώνης» γύρω από τον ακραίο Λαφοντέν.
Ο ίδιος πάντως δεν παρέλειψε αυτήν την εβδομάδα να απαντήσει εμμέσως πλην σαφώς τόσο στην προσπάθεια δαιμονοποίησής του, όσο και στην εν εξελίξει απόπειρα μετατροπής της Αριστεράς σε κεντροαριστερό δεκανίκι – προσπάθεια που, όπως ορθά επισημαίνει ο Φλόριαν Έντερ, έχει αρκετούς πρόθυμους υποστηρικτές και εντός της ηγεσίας της Αριστεράς… Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του λοιπόν στην εφημερίδα Die Welt (η οποία ερμηνεύθηκε από τα κεντροαριστερά φερέφωνα εν Ελλάδι ως… «έκκληση για συνεργασία SPD-Αριστεράς-Πράσινων»!) ο εξτρεμιστής επισημαίνει: «Γιατί μιλάμε για τη δυνατότητα συνεργασίας μεταξύ SPD, Αριστεράς και Πράσινων μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές; Το θέμα είναι τι θα μπορούσε να πράξει μια τέτοια συνεργασία ήδη πριν τις εκλογές. Μιλάμε για τρία κόμματα που μαζί έχουν, αυτή τη στιγμή, την πλειοψηφία στην παρούσα ομοσπονδιακή βουλή. Μαζί θα μπορούσαμε δηλαδή να καταργήσουμε αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα, να σταματήσουμε την απελευθέρωση των απολύσεων, να αυξήσουμε τις συντάξεις και ούτε καθεξής. Όμως δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο».
Πανστρατιά ενάντια στις «αιρετικές» τοποθετήσεις του Λαφοντέν
Με απλά λόγια, ο Λαφοντέν απευθύνει σε εχθρούς και φίλους το ερώτημα, ποιο το νόημα να συζητάμε για έναν τέτοιο ενδεχόμενο συνασπισμό, όταν οι δυνάμεις που θα τον αποτελούσαν δεν είναι διατεθειμένες να εφαρμόσουν από τώρα το πρόγραμμά τους; Ή αλλιώς, γιατί να πιστέψουμε ότι SPD και Πράσινοι θα εφαρμόσουν μετεκλογικά κάτι που δεν εφαρμόζουν από τώρα, ενώ το μπορούν; Μ’ αυτήν την τοποθέτηση ο Λαφοντέν παίρνει ήδη θέση ενάντια σε μια άνευ όρων αυτοκτονική συμφωνία της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά. Εξ ου και οι πολλαπλασιαζόμενες επιθέσεις εναντίον του.
Όμως είναι κι άλλη μια «αιρετική» τοποθέτησή του που προκαλεί κραδασμούς στο εσωτερικό της Αριστεράς, αυτή τη φορά από πιο ριζοσπαστικές τάσεις του κόμματος. Στην ίδια συνέντευξη, ο Λαφοντέν καλεί τους αριστερούς να αναλογιστούν «για ποιο λόγο τόσο πολλοί εργάτες και άνεργοι επιλέγουν την [ακροδεξιά] Εναλλακτική για την Γερμανία, αν και αυτή διακηρύττει ότι είναι υπέρ της περαιτέρω περικοπής μισθών και συντάξεων». Και, αφού επισημάνει ότι «η έκκληση για ανοιχτά σύνορα είναι κεντρικό αίτημα του νεοφιλελευθερισμού», προσθέτει: «Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την πίεση που ασκεί η αυξημένη μετανάστευση με συγκεκριμένα μέτρα: υψηλότερο ελάχιστο μισθό για όλους, με αυστηρό έλεγχο της πραγματικής καταβολής του, καθολική ισχύ των συλλογικών συμβάσεων και αυξημένη παροχή κοινωνικών κατοικιών».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο χαρισματικός Όσκαρ Λαφοντέν αναταράσσει την τελματωμένη σκέψη πολλών, αλλά και τα σχέδια πλήρους προσαρμογής της γερμανικής Αριστεράς στις ανάγκες του ευρωπαϊκού και γερμανικού πολιτικού συστήματος. Οι εκλογές-πρόκριμα του Μαρτίου στο Σάαρλαντ θα δείξουν πόση απήχηση μπορεί να έχει η πολιτική γραμμή του και πόσο ελκυστική είναι για εκατομμύρια απογοητευμένων πολιτών, πολλοί από τους οποίους στρέφονταν ως τώρα προς την Ακροδεξιά.
* Δημοσιεύθηκε στο δικτυακό τόπο www.politico.eu στις 25 Ιανουαρίου.
