του Γιάννη Ζήβα*
Πολύ μελάνι χύνεται καθημερινά για την κρίση στα Βαλκάνια, με αιχμή βεβαίως το Μακεδονικό ζήτημα, που μόνο τωρινό δεν είναι. Είναι γεγονός ότι η εκμετάλλευση του μαλακού υπογάστριου που λέγεται Βαλκάνια από τους ιμπεριαλιστές, με προσάναμα τους πάσης φύσεως εθνικισμούς και το «διαίρει και βασίλευε», άναψε πολλές φορές τη σπίθα, με αποτέλεσμα τις συρράξεις τόσο τοπικά όσο και πανευρωπαϊκά (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, διάλυση Γιουγκοσλαβίας κ.ά.). Αν ανατρέξουμε, όμως, στις διακηρύξεις του Ρήγα Φεραίου, που εμπνεόμενος από τις αρχές του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης συνέγραψε εξαιρετικής σημασίας έργα όπως την «Χάρτα» και την «Ελληνική Νομαρχία», κατανοούμε τη σημασία τους στη σημερινή συγκυρία. Ο Ρήγας διέβλεψε την αναγκαιότητα συνασπισμού των λαών της Βαλκανικής σε μία ομοσπονδία, που αφενός θα τους απελευθέρωνε από τον Οθωμανό δυνάστη και αφετέρου θα σφυρηλατούσε μονιμότερες σχέσεις που θα απέτρεπαν την πολιτική του διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών των κατοπινών αιώνων.
Σήμερα, η επιθετική πολιτική του ΝΑΤΟ επιδιώκει αφενός την εκτόπιση του αντιπάλου της, δηλαδή της Ρωσίας, αφετέρου την καθυπόταξη του λαού της FYROM, στηριζόμενη στην ξενόδουλη φατρία που κυβερνά τη γειτονική χώρα. Η ένταξη του κράτους των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ανοίγει την όρεξη και για περαιτέρω μοίρασμα της τράπουλας στα Βαλκάνια, με επιπτώσεις και στους άλλους γειτονικούς λαούς. Ένας παράγοντας που θα μπορούσε να εγγυηθεί ένα άλλο μέλλον στις σχέσεις των λαών της περιοχής, θα ήταν, κατά τις διακηρύξεις του Ρήγα, η σφυρηλάτηση ενότητας του λαού της γειτονικής χώρας με το λαό της Ελλάδας. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν φορείς ή ομάδες που κινούνται εκτός του εθνικιστικού πλαισίου των ιθυνόντων κύκλων στη γειτονική χώρα και που να αποτελούν πρόσφορο έδαφος για μία ενότητα με τους αντιιμπεριαλιστικούς φορείς της χώρας μας. Για κάτι τέτοιο απαιτείται να υπάρχει μία γνήσια Αριστερά, που θα επιδιώξει τη συσπείρωση με το γειτονικό λαό, που έχοντας γίνει άθυρμα στα χέρια των εθνικιστικών κύκλων, υποτάσσεται στις αλυτρωτικές επιδιώξεις τους.
Το χωνευτήρι των λαών της Βαλκανικής διαμόρφωσε εθνικιστικές τάσεις, οι οποίες ήταν και είναι το υπέδαφος επάνω στο οποίο πατάει ο ιμπεριαλισμός για να επεκτείνει τα σχέδια και την κυριαρχία του. Όμως, πρέπει να διακρίνουμε τον εθνικισμό από τον πατριωτισμό. Στη σημερινή συγκυρία, η προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων δεν μπορεί να είναι μονοπώλιο των εθνικιστών, φασιστοειδών παντός είδους, του παπαδαριού και της Ακροδεξιάς. Απαιτείται η κατανόηση από εκείνους που θέλουν να πιστεύουν στα οράματα της Αριστεράς, της ανάγκης απόκρουσης τόσο των αλυτρωτικών επιδιώξεων με όχημα το όνομα της γειτονικής χώρας όσο και των εθνικισμών που μόνο χωρίζουν τους λαούς και οδηγούν στις καταστροφικές συρράξεις.
* Ο Γιάννης Ζήβας είναι μεταφραστής
