Ο λαός απέναντι στους δηλωμένους στόχους του συστήματος.
Από την πλευρά της τρόικας και του πολιτικού συστήματος που την υπηρετεί οι εκλογές που έρχονται έχουν διπλό χαρακτήρα.
Πρώτον, θέλουν να νομιμοποιήσουν εκ των υστέρων τα πραξικοπήματα και τα εγκλήματα που διέπραξαν ερήμην του λαού και σε βάρος του λαού. Είναι βέβαιο πως οποιοδήποτε αποτέλεσμα που θα αναδείχνει σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη εντός κοινοβουλίου τα δυο πρώην «μεγάλα» κόμματα και το ΛΑΟΣ, θα το χρησιμοποιήσουν για να «ξεπλύνουν» αναδρομικά το πραξικόπημα του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, της παράδοσης της χώρας στην τρόικα και στο ΔΝΤ. Η υπερψήφιση -έστω και με την έννοια της εξασφάλισης με αυτόν το ληστρικό εκλογικό νόμο 151 εδρών- του μέχρι σήμερα μνημονιακού μπλοκ υποτίθεται ότι σημαίνει την αποδοχή από το λαό που ψηφίζει της αναγκαιότητας των εγκληματικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα δυο αυτά χρόνια. Είναι αυτονόητο πως σε αυτό το μπλοκ ανήκουν τουλάχιστον το ΛΑΟΣ, το κόμμα της Μπακογιάννη, του Μάνου κ.λπ.
Δεύτερον, ακόμη κι αν δεν καταφέρουν, όπως θα επιθυμούσαν, να νομιμοποιήσουν αυτά που ήδη έχουν κάνει, θέλουν πάση θυσία να συνεχίσουν να έχουν τον έλεγχο του παιχνιδιού. Άρα πρέπει η επόμενη Βουλή, έστω με πολυκομματικές συνεργασίες να μπορεί να σχηματίσει δική τους μνημονιακή κυβέρνηση, έστω με πολλή… κριτική για τα πεπραγμένα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου κ.λπ, κυβέρνηση που θα συνεχίσει να πρωτοκολλεί τις εντολές της Τρόικας και του Ράιχενμπαχ.
Συνεπώς, αν τα διάφορα μιντιακά συγκροτήματα δεν κατορθώσουν να πείσουν το λαό να υπερψηφίσει τα καθαρόαιμα κόμματα του μνημονιακού μπλοκ, αν δεν κατορθώσουν να τον στρέψουν προς το άκυρο, λευκό και αποχή, πρέπει τότε σε κάθε περίπτωση να τον στρέψουν είτε προς τα δεξιά, στον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή, είτε προς τη «γκρίζα» περιοχή κομμάτων, όπως της Κατσέλη, της ΔΗΜΑΡ, των Οικολόγων. Γκρίζα από την άποψη της θολής τοποθέτησής τους απέναντι στο μνημόνιο και τα κόμματά του. Για το σύστημα ο λαός σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να στραφεί προς την αντιμνημονιακή, αντι-τροϊκανή Αριστερά. Σε αυτή την κατεύθυνση δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα εξαντλήσουν κάθε μέσο που διαθέτουν για την τρομοκράτηση του λαού, την υποβολή και επιβολή πλαστών διλλημάτων και εκβιασμών.
Ήταν παραπάνω από εφικτό να έχουμε φτάσει σε αυτές τις εκλογές με πολύ διαφορετικούς όρους. Μπορούσαν να έχουν γίνει σημαντικά, πραγματικά και όχι εικονικά βήματα οικοδόμησης ενός πλατιού κοινωνικού μετώπου. Μπορούσαν σήμερα να υπάρχουν οι όροι ενός αληθινά και όχι εικονικά πλατιού, ενωτικού ψηφοδελτίου αν όχι όλης, τουλάχιστον ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνικής και πολιτικής, αντιπολίτευσης ενάντια στο καθεστώς και τις πολιτικές της τρόικας. Ακόμη κι αν δυνάμεις όπως το ΚΚΕ επιμένουν σε μια σεχταριστική στάση διαχωρισμού από την υπόλοιπη Αριστερά και ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν εφικτό να έχουν οικοδομηθεί πλατύτερες ενότητες πρώτα απ’ όλα όχι σε επίπεδο κομματικών φορέων αλλά στο επίπεδο του λαού και των εκδηλώσεών του, του ριζοσπαστισμού που εξέφρασε με σχετικά απούσα την Αριστερά τα προηγούμενα δυο χρόνια. Οι ενότητες αυτές, το αναγκαίο περιεχόμενό τους, αντικειμενικά με βάση την πολιτική της τρόικας και το πόσους και ποιους πλήττει, υπερβαίνει κατά πολύ την τετριμμένη «ενότητα της Αριστεράς». Η κατάκτηση τέτοιων ενοτήτων θα στρίμωχνε και το σεχταρισμό και την μικροπολιτική, και θα έφερνε πιο κοντά και την ενότητα της Αριστεράς.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι προφανές ότι η στάση που θα κρατήσει ο καθένας μπροστά στην κάλπη θα καθοριστεί από τους πιο πάνω στόχους του συστήματος και κυρίως από τον δεύτερο, που αφορά στην με κάθε τρόπο προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον έλεγχος στο μετεκλογικό σκηνικό. Έχουν ήδη αναγγείλει ένα νέο ορυμαγδό μέτρων για μετά τις εκλογές. Ίσως ένα νέο, τρίτο Πακέτο Στήριξης. Και έπειτα έχουν ήδη αναγγείλει -ο Σαμαράς είναι ιδιαίτερα σαφής στις δηλώσεις του, όπως εύγλωττα είναι και τα μέτρα για τους μετανάστες- μια γενναία πολιτική σκλήρυνση. Γνωρίζουν και οι ίδιοι πως δεν μπορούν να συνεχίσουν χωρίς ένταση στο μαστίγιο.
Η ψήφος και η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα η επιλογή εκείνη που περισσότερο από κάθε άλλη συνδέεται με την ανάγκη καθαρής τιμωρίας του μνημονιακό μπλοκ, αποτροπής συγκρότησης μιας νέας μνημονιακής κυβέρνησης συνεργασίας.
Είναι η επιλογή που , παρά της αδυναμίες, τις καθυστερήσεις κ.λπ., μπορεί από καλύτερη αφετηρία να συνεχίσει την προσπάθεια για την οικοδόμηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, για την οργάνωση και τον ξεσηκωμό του λαού, για την ανατροπή του τροϊκανού καθεστώτος.
Γιώργος Τσίπρας
