Οριζοντίως και καθέτως διαχέεται στην αμερικανική κοινωνία το κίνημα των καταλήψεων δημόσιων χώρων που ξεκίνησε από την κατάληψη της Γουόλ Στριτ πριν από λίγους μήνες (Occupy Wall Street), στο Πάρκο Ζουκότι της Ν. Υόρκης, το Πάρκο Ελευθερίας όπως ονομάστηκε, και έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλες τις Πολιτείες και σε πολλούς κοινωνικούς χώρους, αφού το βασικό του σύνθημα «Είμαστε το 99%» έχει την ικανότητα να εκφράζει και να ενοποιεί τους αγώνες του συνόλου των καταπιεζόμενων στρωμάτων και την ποικιλία των συμφερόντων τους και να ξεκαθαρίζει τα κοινωνικά μέτωπα: Από τη μια οι υπερπλούσιοι, οι κορυφές του συστήματος εκμετάλλευσης (τραπεζίτες, μονοπωλιακοί όμιλοι, υπερεθνικές εταιρίες, ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, πολιτικό προσωπικό των μεγάλων κομμάτων), από την άλλη η λαϊκή πλειοψηφία (εργάτες, υπάλληλοι, μικρομεσαίοι, αγρότες , φοιτητές, μετανάστες). Το κίνημα αυτό, παρόλο που αριθμητικά δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί ανάλογα με τον πληθυσμό των σχεδόν 400 εκατ. Αμερικανών, με τον κοινωνικό προσανατολισμό του τέμνει, επίσης, τα ποικίλα ενδιαφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, από τα οικονομικά, μισθολογικά, συνδικαλιστικά αιτήματα μέχρι την αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις, τα περιβαλλοντικά και τους εξοπλισμούς οροθετώντας αυτούς που αποκομίζουν οφέλη από την κοινωνική καταστροφή, την ανεργία, τους πολέμους σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Έτσι, διαφαίνεται μια διαδικασία δημιουργίας κάποιας ενοποιητικής δομής και στόχων μέσα από την οποία εκφράζονται και συνδέονται ποικίλες πρωτοβουλίες και οργανώσεις, συνδικάτα, φοιτητικές κολεκτίβες, τοπικές ομάδες, ακόμη και κοινότητες πιστών κ.ά, σε μια χώρα που παραδοσιακά τους «κάτω» δεν τους ενοποιεί σχεδόν τίποτε σε πανεθνικό επίπεδο και κυριαρχούν οι τοπικά περιορισμένες διεκδικήσεις και αντιστάσεις. Το κίνημα αυτό έρχεται να δώσει πνοή στις λαϊκές οργανώσεις, χαρακτηριστικό στοιχείο της Αμερικής που γνώρισε ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ τον 19ο αιώνα, οι οποίες μέσα από εξάρσεις και υφέσεις κατέληξαν άπνοες τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, μέσα στον ορυμαγδό του ατομικισμού. Η δε αντίστασή του στην καταστολή και στη δικαστική επίθεση που δέχεται κάτω από το βαρύτατο νομικό οπλοστάσιο που περιορίζει ασφυκτικά την κατά τα άλλα συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της γνώμης είναι αξιοσημείωτη.
Βέβαια σε χρονιά προεδρικών εκλογών, όπως το 2012, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτιέται πώς θα εκφραστεί πολιτικά αυτό το κίνημα και η απάντηση ακόμη δεν είναι δεδομένη.
Μία από τις εκφράσεις του κινήματος των καταλήψεων είναι η εικαστική και η πληθώρα των αφισών που έχουν επεξεργαστεί πολλές και διάφορες συλλογικότητες που συμμετέχουν δίνει μια εικόνα των συναισθημάτων των ανθρώπων που συμμετέχουν και του συμβολισμού του αγώνα που κάνουν.
Έντονοι συμβολισμοί και πλούσιο περιεχόμενο
Σχόλια
