Ο κόσμος δεν αλλάζει, σύντροφοι, με τα λόγια…
Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω
(Δώσε μου σημείο να στηριχθώ και θα κινήσω τη Γη)
Αρχιμήδης
Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς το πέρασα στο στέκι του ΣΥΡΙΖΑ στην πόλη μου. Η ατμόσφαιρα πολύ όμορφη, οι σύντροφοι (σχεδόν) όλοι γνωστοί, από παλιά. Μικρή η πόλη οπότε καταλαβαίνετε, μια χούφτα σύντροφοι είμαστε, γνωριζόμαστε. Τρώμε και πίνουμε, λοιπόν, ακούγοντας και όμορφη μουσική όταν κάποια στιγμή ένας σύντροφος αναφωνεί: «Ρε παιδιά! Πήγε 12 και 10!». Το θέμα δεν είναι ότι οι σύντροφοι ξεχαστήκαμε, μέσα στο χορό και το τραγούδι, και δεν πήραμε είδηση την αλλαγή του χρόνου. Είναι ότι η Αριστερά έχει αυτό το κακό συνήθειο. Να μην αντιλαμβάνεται εγκαίρως τις αλλαγές. Να έρχεται με «κεκτημένη ταχύτητα» από το παρελθόν αντιμετωπίζοντας τη νέα κατάσταση με τις (κακές) συνήθειες της παλιάς. Μπορεί να μας άρεσε η ασφάλεια του «μικρού» του «λίγου» του «απέξω», αλλά οι εποχές άλλαξαν. Και αυτό, σύντροφοι, θα πρέπει να το καταλάβουμε. Όχι μόνο για να πάμε τον κόσμο δύο βήματα παραπέρα, αλλά για να αξίζουμε να λεγόμαστε αριστεροί άνθρωποι, ανοιχτόμυαλοι οι οποίοι καταλαβαίνουν τα κρίσιμα σημεία της κάθε περιόδου.
Πρέπει να πατήσουμε στη λάσπη σύντροφοι, να λερώσουμε παπούτσια. Πολλά ζευγάρια κιόλας. Οι μέρες της καθαρότητας τελείωσαν. Ομοίως και οι μέρες της απλής κριτικής. Το σύστημα είναι εδώ μπροστά μας, σάπιο, χτυπημένο θανάσιμα και μας περιμένει σύντροφοι. Περιμένει πότε θα του δώσουμε μια, να το γυρίσουμε ανάποδα. Ο κόσμος είναι έτοιμος. Προετοιμαζόταν πολύ καιρό. Στις πλατείες, στις απεργίες, στην 28η Οκτωβρίου, στα κυνηγητά με τον Φούχτελ.Και τώρα σύντροφοι μάς περιμένει. Μας έχει πιστέψει και περιμένει το πρόσταγμά μας. Αλλά εμείς τον αγνοούμε επιδεικτικά. Αγνοούμε τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του, τις σκέψεις του. Αρνούμαστε να τον κάνουμε συμμέτοχο γιατί είναι πολύ… ΠΑΣΟΚος για μας. Και αντιδιαλεκτικός και ταξικά ανίδεος. Και κοιμάται πατριώτης και ξυπνάει εθνικιστής. Δεν τον θέλουμε, ρε παιδί μου. Είναι λίγος για μας.
Όμως, σύντροφοι, αυτός είναι ο κόσμος. Οι προλετάριοι, η εργατική τάξη. Αυτοί είναι. Και όσο δεν τριβόμαστε μαζί της, τόσο εκτός τόπου και χρόνου θα ’μαστε. Τόσο θα μας ξεπερνάνε και τόσο λιγότερο λόγο ύπαρξης θα έχουμε. Τόσο δεν θα μας χρειάζονται. Θα κάνουν μόνοι τους βήματα και η Αριστερά θα προσπαθεί να τους ακολουθήσει. Ο λαός θα γίνεται το υποκείμενο και ο φορέας. Και εμείς θα ψαχνόμαστε για να εφαρμόσουμε την πρωτοπορία που κάπου είχαμε διαβάσει.
Και εγώ δεν θέλω τέτοια Αριστερά. Δεν τη θεωρώ χρήσιμη. Με κουράζει και με στενοχωρεί. Δεν μπορώ να κάθομαι από μακριά να κουνάω το δάχτυλο για «τον ταξικό προσδιορισμό του κινήματος». Το κίνημα μια χαρά καταλαβαίνει τους αδύναμους κρίκους της καπιταλιστικής αλυσίδας. Εμείς είμαστε οι πλατφορμιστές. Το κίνημα μια χαρά αντιλαμβάνεται την εκμετάλλευση, την έλλειψη δημοκρατίας, τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, τη διαφθορά. Και ας μην φωνάζει «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» με μεγάλη θέρμη. Νιώθει την καταπίεση στο πετσί του και το βίαιο άδειασμα της τσέπης του. Και αυτό είναι, τελικά, που μετράει.
Αλλά, σύντροφοι, ας μπούμε στο ψητό. Γιατί ωραίες οι θεωρίες και οι κλασικοί αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή που τελικά μετράει. Και τις περισσότερες φορές μας επιφυλάσσει πράγματα πιο χρήσιμα από την μελέτη 12 βιβλίων του Μαρξ και του Λένιν. Η πραγματικότητα που θα προκύψει από μία «λοξοδρόμηση» της Ελλάδος από την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, ακόμα και χωρίς το καθαρό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, τι τριγμούς και τι αναταράξεις μπορεί να προκαλέσει στα παγκόσμια νερά; Τι αλλαγές μπορεί να συνεισφέρει στην βελτίωση της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων; Τι αλλαγές μπορεί να προσφέρει στην συνείδησή τους μια κυβέρνηση του τόπου από «πλατείες» και συνελεύσεις; Τι μπορεί να σημαίνει για τις διεθνείς σχέσεις καταπίεσης ένα «δεν πληρώνω» του ελληνικού χρέους;
Εγώ δεν ξέρω, πιτσιρικάς είμαι. Και το άρθρο που έγραψα πολύ μου είναι. Αλλά με το φτωχό μου το μυαλό όποιος σύντροφος λέει «δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε» είναι πίσω. Έχει ξεχαστεί στο τραγούδι και έχει ξεχάσει ότι… άλλαξε ο χρόνος. Έχει χάσει το νόημα και τη χρησιμότητα της ύπαρξής του. Να αλλάξει τον κόσμο. Και οι κόσμοι δεν γυρνάνε με τα λόγια. Γυρνάνε με μοχλούς. Οπότε, συντροφάκο μου, άσε το αριστερόμετρο στην άκρη και πιάσε έναν μοχλό να τον στήσουμε στην Ελλάδα και σπρώξε-σπρώξε γυρνάει και ο κόσμος ολόκληρος. Καλή μας χρονιά!
Χρήστος Προβιάς
