Το χρέος προκαλεί φόβο! και ο φόβος οδηγεί στην υποταγή.
Το χρέος είναι μια οικονομική υποταγή που με τη σειρά της οδηγεί στην πολιτική υποταγή, στην ψυχική καταρράκωση, στην απελπισία, στον φόβο! Από την εποχή που ο Πλούταρχος διεκήρυσσε ότι ο Χρέος οδηγεί στη Δουλεία, δεν έχει αλλάξει τίποτα (εκτός από την αυξομείωση των επιτοκίων)…
Σήμερα χρωστάμε όλοι! Όλοι! Χρέος βαρύ και ασήκωτο, το Δημόσιο χρέος. Το οποίο όσον κι αν ξεπληρώνουμε, αυτό αυξάνεται. Για διαφορετικούς ή τους ίδιους λόγους κάθε φορά, πάντως αυξάνεται. Συνεπώς το κράτος και η κοινωνία βυθίζονται όλο και πιο πολύ στο καθεστώς της Δουλείας (εκτός των λίγων εκείνων που πλουτίζουν ακόμα και από αυτό το Χρέος).
…………………
Εκτός όμως από τον βραχνά του Δημοσίου Χρέους υπάρχει κι ο καθημερινός θάνατος (πιο απτός αυτός) του Ιδιωτικού Χρέους. Καθότι η τεράστια πλειονότης των νοικοκυριών χρωστάει.
Χρωστάει το στεγαστικό (που όσο κι αν το πληρώνει δεν το ξεχρεώνει). Κι αν κάποτε το ξεχρεώσει θα το έχει πληρώσει χρυσό σε τόκους. Επίσης χρωστάμε πάσης φύσεως δάνεια που, μετά τις περικοπές των εισοδημάτων μας, δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε. (Υπήρξε η εποχή που αν δεν έπαιρνες δάνεια ήσουν μαλάκας, ενώ τώρα είσαι μαλάκας επειδή τα πήρες) – μονά ζυγά δικά τους…
…………………..
Επιπλέον χωράμε δάνεια αλλωνών. Των Τραπεζών. Τις οποίες επανακεφαλαιοποιούμε κάθε λίγο και λιγάκι (για να μας πάρουν στο τέλος και το σπίτι).
Προσέτι χρωστάμε, εμείς χρωστάμε, τα χρέη των Εταιρειών. Που το κράτος καλύπτει με τους φόρους μας. Αποσβένοντας χρέη (των Εταιρειών), ρυθμίζοντας Ασφαλιστικές υποχρεώσεις, παραγράφοντας και διαγράφοντας. Επαναδανείζοντας. Τιτλοποιώντας – μια ατέρμονη διαδικασία που έχει ανακαλύψει το… αεικίνητο!
Ο κατάλογος των χρεών που χρωστάμε δεν έχει τέλος, όπως δεν έχει τέλος ο φόβος που αισθανόμαστε, καθώς και η ενοχή. «Γιατί πήγες και χρεώθηκες;» σου λέει ο άλλος (ο οποίος είναι χρεωμένος πατόκορφα κι αυτός). Καθότι οι ελάχιστοι που δεν είναι χρεωμένοι δεν λένε τέτοιες ανοησίες στους άλλους, αλλά ανησυχούν κι αυτοί για την κοινή μας μοίρα. Διότι το κοινό χρέος έχει βλάψει και τη δική τους ζωή – τα εισοδήματά τους, την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και πολλά άλλα.
Το Χρέος μας τρώει τα σωθικά. Μας προκαλεί ενοχές. Όπως επίσης ενοχές μας προκαλούν αυτοί που μας χρεοκόπησαν. «Μαζί τα φάγαμε», «είστε τεμπέληδες», «λαμόγια» και άλλα τέτοια. Μας ενοχοποιούν και εν πολλοίς αυτοενοχοποιούμεθα. Εδώ και πολλά χρόνια η ζωή μας έχει υποβαθμισθεί σε μια διαρκή πλην όμως ατελέσφορη διαχείριση των χρεών μας. Που μας γεμίζει άγχος και φόβο, που μας φέρνει ασθένειες. Που μας έχει αποξηράνει τη ζωή!
…………….
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα χρέη έχουν, κατά την κεφαλαιακή τους αξία, αποπληρωθεί (με αίμα) όμως αυξάνονται και πληθύνονται (πίνοντάς μας το αίμα). Δεν ξέρω αν το μαρτύριο είναι Ταντάλιο ή Σισύφιο.
Ο Νεοφιλελευθερισμός (και οι αναγκαίες ακροδεξιές πολιτικές για την εφαρμογή του) έχει κρατήσει πολύ! Τα κράτη δεν θέλουν να κάνουν σεισάχθεια, οι πολίτες δεν θέλουν να κάνουν στάση πληρωμών. Όχι διότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον (αντιθέτως θα ήταν σωτήριο), αλλά διότι θα ήταν έγκλημα καθοσιώσεως! Οι άνθρωποι πεθαίνουν, τα φράγκα όχι! (Βεβαίως, αυτοί που πεθαίνουν δεν τα παίρνουν μαζί τους – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Κι αν τα κράτη ολισθαίνουν στην Τυραννία (μια ροπή άλλωστε εγγενής), εθελοντές υπήκοοι στις Τυραννίδες (κρατών και Εταιρειών) προστρέχουν όλο και πιο πολλοί πολίτες. Οι αιτίες για αυτό το φαινόμενο είναι πολλές. Κι εν πολλοίς γνωστές. Πασίγνωστες. «Τι μέλλει γενέσθαι;» είναι το ερώτημα.
Όσον οι πολιτικές διαφορές θα απηχούν μόνον τις επιχειρηματικές αντιθέσεις, τίποτα…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
24•III•2021
