Οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο
Σε ανακοίνωσή τους οι πρυτανικές Αρχές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, μετά τη νέα μείωση του προϋπολογισμού, επισημαίνουν τον κίνδυνο να μην μπορεί να διασφαλιστεί ακόμη και η στοιχειώδης λειτουργία του ιδρύματος. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται το ύψος του τακτικού προϋπολογισμού για το 2016 θα κατέλθει στα 11.900.000 ευρώ, μειωμένος κατά 20% σε σχέση με το 2015 (με απαίτηση για πλεόνασμα 3%) τη στιγμή που οι ανελαστικές δαπάνες λειτουργίας (ηλεκτρικό ρεύμα, θέρμανση, ύδρευση, καθαριότητα, φύλαξη, ενοίκια κ.λπ.) και οι συμβασιοποιημένες υποχρεώσεις ανέρχονται για το 2016 στα 18.500.000€. Από το 2009 μέχρι και το 2016 ο τακτικός προϋπολογισμός του ΑΠΘ θα έχει μειωθεί συνολικά για το Ίδρυμα κατά 73,5% ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται στη χώρα.
Επίσης, τονίζει η ανακοίνωση, έγιναν οι απαραίτητες ενημερώσεις στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για τις συνέπειες που θα έχει η νέα μείωση του προϋπολογισμού χωρίς όμως να υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη, κάνοντας με «εκκωφαντικό» τρόπο εμφανές ότι στη μνημονιακή πολιτική δεν μπορούν να υπάρξουν ισοδύναμα μέτρα παρά μόνο καταστροφή, αλλά και αναιρώντας ουσιαστικά από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης τις προεκλογικές δεσμεύσεις για εξισορρόπηση των επιπτώσεων του 3ου Μνημονίου.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο συνεχίζει να υποβαθμίζεται και να κινδυνεύει σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, με μια ολική κατάρρευση. Φαίνεται πως σε μια χώρα-αποικία χρέους δεν μπορεί να υπάρξει ρόλος για το πανεπιστήμιο, που αντιμετωπίζεται σαν «βαρίδι» του κρατικού Προϋπολογισμού αντί αυτό να αποτελεί τον τόπο που οι χιλιάδες νέοι της χώρας θα μπορούσαν να βγάλουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους και να βοηθήσουν μια χώρα που παραγωγικά παρακμάζει, αδυνατώντας να καλύψει τις ανάγκες των πολιτών της. Αντί αυτού, λοιπόν, το πανεπιστήμιο μπαίνει και αυτό σε κοινή μοίρα με τον υπόλοιπο δημόσιο πλούτο της χώρας που είτε αφήνεται να παραπαίει είτε ξεπουλιέται για ψίχουλα. Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε εύκολα να αποτελέσει αφορμή για τις αντιδραστικές πρυτανικές Αρχές να προτείνουν την επιβολή διδάκτρων ακόμα και στους προπτυχιακούς φοιτητές.
Είναι πιο αναγκαίο από ποτέ ένα κίνημα υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου. Όχι ένα κίνημα με τους παλιούς όρους διεκδικητισμού και καταλήψεων, γιατί απλά οι διεκδικήσεις σκαλώνουν στο «δεν υπάρχουν λεφτά» και στην πραγματικότητα ενός δημόσιου πανεπιστημίου που βρίσκεται υπό διάλυση και το οποίο πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα συνεχίσει να υπάρχει. Επιβάλλεται, λοιπόν, ως φοιτητές που αντιλαμβανόμαστε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο σε μια προσπάθεια της κοινωνίας και της χώρας να ξανασταθούν στα πόδια τους, να αναθεωρήσουμε τους τρόπους δράσης μας προς αυτή την κατεύθυνση και να προσπαθήσουμε οι φοιτητές να «καταλάβουν» και να λειτουργήσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο σε μια λογική αντίστασης στη μνημονιακή πολιτική υπολειτουργίας του. Μια λογική που ίσως μπορούσε να ξεβαλτώσει τον κοινωνικό χώρο «πανεπιστήμιο» από τη μη συμμετοχή και την αδιαφορία των φοιτητών και να ανοίξει το χώρο συζήτησης για τα μεγάλα ερωτήματα της γενιάς μας, για το αν μπορούμε και πώς να φανταστούμε τον εαυτό μας στη χώρα και σε ποιο πανεπιστήμιο.
Βασίλης Γεροδήμος,
φοιτητής ΤΗΜΜΥ ΑΠΘ
