Γράφει ο Αριστοτέλης Γ. Καλλής
Ξεκινάει η ζωή, και ξαφνικά βρίσκεσαι σ’ έναν δρόμο χωρίς λόγο, χωρίς αιτία και αφορμή, με μόνη «προοπτική» τα όσα υπαγορεύουν βάσει των δεδομένων οι καθώς πρέπει τίποτα (αξιωματούχοι του συστήματος, υπόδουλοι και επιρρεπείς στην αδικία), με επιχειρήματα τα συνήθη κοινωνικά ψεύδη (κλασσικοί κανόνες καταξίωσης και κοινωνικής ανόδου) αναιρώντας τον λόγο ύπαρξής μας, που δικαιολογεί την καταγεγραμμένη (εκ του φυσικού προδιαγεγραμμένη) αποστολή μας, που έχει να κάνει όχι με τη συσσώρευση πλούτου και κενών περιεχομένου αξιωμάτων, αλλά με τη «συσσώρευση» του φωτός από τον ήλιο της δικαιοσύνης, ως αντιστάθμισμα στο «ζωτικό ψεύδος», που ζει και βασιλεύει μέσα στο απέραντο σκοτάδι ενός «πολιτισμού» ο οποίος αποσκοπεί στην εκμετάλλευση, στην ισοπέδωση, στην αντικατάσταση τού ζώντος με το τεχνικό (βλ. τεχνητή νοημοσύνη), και στον αποπροσανατολισμό από τα σημαντικά που έχουν να κάνουν με το δίκαιο, την ελευθερία, την ισότητα του καθ’ ενός μας και όλων μαζί σ’ ένα δυναμικό σύνολο, που είναι ένα βήμα μεν απ’ τον παράδεισο (αφού υπάρχουν όλα και για όλους) αλλά βιώνει σαν να μην υπάρχει εναλλακτική, την κόλαση μιας χαμένης άνοιξης, ως μια χρονομετρημένη έκρηξη θανάτου στα πεδία των μαχών… υστερόβουλων και υπερφίαλων αστών της άγονης γραμμής των οριζόντων.
Εκεί ακριβώς λοιπόν, κατά την διάρκεια της ιερής στιγμής οπού πρέπει να αποφασίσεις (κατά το άσμα του ιδεολογικά απολωλότος) «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», άρχεται η συνεδρίαση, όλως τυχαίως (;) μετά από ένα πλούσιο γεύμα με λωτούς (εγγύηση της μελλοντικής αμνησίας των γενεών), η φάση εναλλαγής, υποταγής, αλλαγής κι απαλλαγής από τα σπουδαία, υποδεικνύοντας στους αθεράπευτα αναζητητές της αλήθειας πως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή, απότομη και καταστροφική απ’ όσο την είχαν υπολογίσει επί χάρτου οι τρεμάμενοι, αναποφάσιστοι κι ανυποψίαστοι εντός του δωματίου στην ανατολική πλευρά του οίκου των Ατρειδών περιηγητές τού ανωνύμου.
Έτσι πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, αποκαθίσταται η κόλαση με ψήφους 8 υπέρ και 2 κατά έναντι του χαμένου πλέον παραδείσου από το καθαρτήριο των επωνύμων (διορισμένων επί τούτου) δικαστών με μουσική υπόκρουση την 9η του Μπετόβεν, που θα απονείμει χάρη σ’ ένα σύστημα το οποίο αρέσκεται στη χάρη και τη δεξιότητα μιας μπαλαρίνας που ακροβατεί επιδέξια πάνω στην επιφάνεια της λίμνης με τους νεκρούς κύκνους, με το αίμα των οποίων λούζεται κάθε αυγή η ανθρωπότητα ουρλιάζοντας όπως οι λύκοι στην παγωνιά στα ύψη των ορέων, επικαλούμενη μαρτυρικά επί ματαίω (;) … το επί γης ειρήνη.
