Γράφει: ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Ψάχνονται τώρα όλοι μέσα στον διασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ να ανακαλύψουν για ποιο λόγο επήλθε αυτή η κατάρρευση και διάλυση. Όχι μόνο δεν αντελήφθησαν τις μεθόδους του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν μπορούν να διακρίνουν τα δικά τους σφάλματα αλλά δεν ανέτρεξαν ούτε στην Ιστορία του χώρου που νόμιζε ότι καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό τοπίο, πώς να βρουν επομένως δρόμο; Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά. Οι Συριζαίοι επιδίδονται σ’ έναν συνεχή αλληλοσπαραγμό στην προσπάθεια να κατακτήσουν την αρχηγία. Δεν πρόκειται όμως να διορθώσουν τίποτα επειδή κανένας από τους δελφίνους δεν διαθέτει ηγετικά προσόντα και δεν έχει να παρουσιάσει «ιδεολογική πλατφόρμα».
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ τα πράγματα από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να πείσει ότι αποτελούσε φορέα αριστερό που θα αντιμετώπιζε τον καπιταλισμό και θα υπερασπιζόταν τα λαϊκά συμφέροντα. Ποτέ δεν παρουσίασε στους πολίτες κείμενο συγκεκριμένης ιδεολογίας. Ο καθένας ερμήνευε την κομματική «γραμμή» όπως ήθελε. Η αόριστη φρασεολογία δεν έλεγε τίποτα. Και στις κρίσιμες φάσεις που αποτέλεσαν καμπή για την περαιτέρω πορεία του όχι μόνο δεν πρόβαλε σοσιαλιστική αντίληψη και δεν αντιτάχθηκε σθεναρά στον καπιταλισμό αλλά προτάχθηκε στις διαταγές του. Κι αυτό, έγινε εμφανές. Οι Συριζαίοι δεν καταδέχτηκαν να μελετήσουν τουλάχιστον ούτε τις ιδέες που είχαν οι πρωτοπόροι του ΚΚΕ εσωτερικού μετά τη μεταπολίτευση, τότε που οι ιδεολογίες δεν ήταν νοθευμένες. Σ’ ένα αφιέρωμα του ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς που εξέδωσε το «θεμέλιο» για τον Μπάμπη Δρακόπουλο, υπάρχουν διατυπωμένες οι θέσεις εκείνου του ηγέτη της ανανεωτικής Αριστερά. Μέσα σ’ αυτές τις γραμμές φαίνεται πόσο σωστά προέβλεψε ο Μπάμπης Δρακόπουλος το τι θα γίνει με την ασυδοσία του κεφαλαίου. Σε μια ομιλία του για την οικονομική κρίση ανέφερε μεταξύ άλλων ότι: «Η σημασία της οικονομικής ολιγαρχίας και της Δεξιάς για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι ο «νεοφιλελευθερισμός» και η ακραία του παραλλαγή –ο «μονεταρισμός»– η πολιτική δηλαδή που εφαρμόζουν ο Ρίγκαν και η Θάτσερ στις χώρες τους. Η αντιδραστική αυτή θεωρία και πρακτική καταδικάζει την επέμβαση του κράτους στο όνομα της ελευθερίας. Στην ουσία θέλει να αφεθεί τελείως ασύδοτο το Κεφάλαιο στη δράση του, στην εκμετάλλευση του εργαζομένου, στον καθορισμό των τιμών, στις απολύσεις κ.λπ. Αντιτάσσεται στην ενίσχυση του δημόσιου τομέα και σε μέτρα προστασίας των εργαζομένων από την ανεργία, την υπερεκμετάλλευση, κ.λπ.»…
Έλεγε ο Δρακόπουλος ότι «τις αντιδραστικές κατευθύνσεις του νεοφιλελευθερισμού θέλει να εφαρμόσει στην Ελλάδα η Δεξιά…» Δεν ήταν όμως υπεύθυνη μόνο η Δεξιά, αλλά κι αυτοί που εμφανίζονται σαν «ανανεωτικοί ριζοσπάστες» και εφάρμοσαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των Βρυξελλών. Δυστυχώς όλοι όσοι σήμερα καπηλεύονται την ταμπέλα της Αριστεράς δεν στάθηκαν ικανοί να διακρίνουν την πορεία που ακολουθούσε ο καπιταλισμός μέχρις ότου πετύχει στην εποχή μας να εφαρμόσει την απροκάλυπτη δικτατορία του.
Από τη δεκαετία του 1950 και μετά ο καπιταλισμός εμφανίσθηκε με ποικίλες μορφές. Αλλού στυγνά αντιδραστικός, αλλού «φιλελεύθερος» και… «προοδευτικός» με τη νοοτροπία του 19ου αιώνα και αλλού δήθεν πρόθυμος να συμβιβασθεί με την εργατική τάξη. Στις τότε εξελιγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, τον βλέπαμε να συγχωνεύεται με μια μετριοπαθή σοσιαλδημοκρατία. Πολλοί είχαν την αυταπάτη να νομίζουν ότι θα ερχόταν εποχή που η πατροπαράδοτη πάλη της αστικής και της εργατικής τάξης όπως την συνέλαβε ο Μαρξ, θα ξεπερνιόταν… Απεδείχθη όμως ότι κάτι περισσότερο γνώριζε ο Μαρξ από τους αισιόδοξους ονειροπόλους της δεκαετίας του 1950. Θυμάμαι τον λογοτέχνη Γιώργο Θεοτοκά που στα άρθρα του στο «Βήμα» το 1958 εξέφραζε τη «βεβαιότητα» ότι «η Δύση και η Ρωσία θα ξανασυναντηθούν μια μέρα σαν κλώνοι του ίδιου δέντρου που λέγεται Ευρώπη…»! Όνειρα θερινής νυκτός…
Η Αριστερά έμεινε «αδειανό πουκάμισο» όπως λέει ο ποιητής. Στη χώρα μας το μεν ΚΚΕ αποτελεί μουσείο, ο δε ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ατάλαντους ηθοποιούς που υποδύονται ανεπιτυχώς τους «Αριστερούς» με σκηνοθέτες που εδρεύουν στις Βρυξέλλας
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ υπήρξε πάντα πονηρός και ανελέητος. Δεν είχε ποτέ σκοπό να συμβιβαστεί με κανένα. Θα έφθανε με σχέδιο και στρατηγική στην πλήρη δικτατορία του. Κ έστησε έντεχνα την παγίδα του, πρώτα με την ΕΟΚ και κατόπιν με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, ώστε να κυριαρχήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Εξουδετέρωσε κάθε αντίσταση, διαλύοντας και εξαερώνοντας Ευρωπαϊκά Κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα. Η Αριστερά έμεινε «αδειανό πουκάμισο» όπως λέει ο ποιητής. Στη χώρα μας το μεν ΚΚΕ αποτελεί μουσείο, ο δε ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ατάλαντους ηθοποιούς που υποδύονται ανεπιτυχώς τους «Αριστερούς» με σκηνοθέτες που εδρεύουν στις Βρυξέλλας. Οι δελφίνοι της αρχηγίας για κατάληψη της κενής καρέκλας που άφησε ο Τσίπρας θυμίζουν το έργο του κορυφαίου Ιταλού δραματουργού Κάρλο Γκολντόνι (1707-1793) «Υπηρέτης δύο αφεντάδων». Είναι η πλάνη περί τα πρόσωπα. Οι ήρωές του είναι άλλο από εκείνο που φαίνονται ή που κάνουν πώς είναι. Σήμερα οι δυο «αφεντάδες» είναι οι τραπεζίτες των Βρυξελλών και η Αμερική. Επομένως όσοι θέλουν να εμφανίζονται ως «Αριστεροί» δεν γίνεται να βρίσκονται στην υπηρεσία τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έδειξε ότι δεν τολμά να παρακούσει τις εντολές τους. Οι Συριζαίοι λοιπόν είναι άλλο από εκείνο που φαίνονται. Δεν είχαν το σθένος να ομολογήσουν στους πολίτες ότι τουλάχιστον ακολουθούν έναν «ποσιμπιλισμό». Η λέξη σημαίνει μια πολιτική που αγωνίζεται για ό,τι είναι δυνατό υπό τις δεδομένες συνθήκες. Δεν έκανα ούτε αυτό. Παρίσταναν μια «αριστερά» χωρίς θέσεις και καθαρό λόγο και συνεχίζουν στην ίδια κατεύθυνση. Οι διαδικασίες για ανάδειξη αρχηγού είναι καταδικασμένες. Σηματοδοτούν την αναπόφευκτη διάσπαση. Δεν είναι απλό πράγμα να ηγείσαι πραγματικού αριστερού κόμματος. Πρέπει να έχεις γενική αναγνώριση.
Το 1974 στην πρώτη μεταπολιτευτική Βουλή ο Ηλίας Ηλιού δεν ορκίσθηκε βουλευτής την ορισθείσα ημέρα. Ήταν άρρωστος και προσήλθε στη Βουλή να ορκισθεί στις 19 Δεκεμβρίου 1974. Οι βουλευτές απ’ όλες τις παρατάξεις χαιρέτησαν όρθιοι την ορκωμοσία του με φωνές απ’ όλα τα σημεία της αίθουσας: «Άξιος, άξιος…»!
ΓΕΥΘΗΚΕ έτσι ο πρόεδρος της ΕΔΑ εκείνη τη μέρα ομόθυμη αναγνώριση των αγώνων του αλλά και του πολιτικού του ήθους, ως ηγέτη της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί για σοσιαλισμό εφάρμοσε τυχοδιωκτισμό. Τα λάθη έχουν «αποκρυσταλλώματα». Ένα από αυτά είναι ότι αυτό το κόμμα, απέναντι στην ασυδοσία του καπιταλισμού των ξένων τραπεζιτών και στην αποικιοκρατική τους πολιτική δεν είχε δύναμη να κρατήσει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας. Εάν υπήρχε πραγματική ηγεσία σε αληθινό αριστερό κόμμα θα ξεκαθάριζε εξ αρχής ότι αποσκοπεί στην «αντικαπιταλιστική ενότητα του εργαζόμενου λαού» και στην άνοδο των «λαϊκών δυνάμεων της εργασίας» στην εξουσία. Όρος απαραίτητος για να κατακτηθεί το πρώτο στάδιο σοσιαλιστικής εφαρμογής μέσα στην κοινωνική φυσιογνωμία και τις οικονομικές συνθήκες της χώρας. Μόνο τέτοιες συνθήκες θα μπορούσαν να διασφαλίσουν αβίαστη πορεία προς τον σοσιαλισμό. Αυτά όλα τα έχει διαγράψει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα απαγορεύει αφού άλλωστε ο στυγνός Σόιμπλε το είπε εξ αρχής ότι στόχος του είναι να πειθαρχήσει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη στα συμφέροντα των Βρυξελλών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν τόλμησε να καταγγείλει και να αντιταχθεί στην αποικιοκρατική πολιτική των «αφεντάδων» του Καπιταλισμού. Πολύ σωστά ο Μπρεχτ είχε επισημάνει ότι: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική ρου μορφή σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός.» Αυτόν ακριβώς τον καπιταλισμό των Βρυξελλών δεν κατόρθωσε να πολεμήσει ο Τσίπρας. Αλλά ούτε είναι ικανοί για τέτοιο έργο και οι φιλόδοξοι «δελφίνοι» βουτηγμένοι μέσα σε κομματική και ηθική διάλυση. Γι’ αυτό ο καπιταλισμός τους απορρόφησε…
