Της Ζηνοβίας Σαπουνά*
Νέο σοκ υπέστη τη βδομάδα που μας πέρασε η γηραιά Ευρώπη -σύμφωνα με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- από την άνοδο ακροδεξιού κόμματος, αυτή τη φορά στην ηγεμόνα της, τη Γερμανία.
Τόσο μεγάλο σοκ που άρχισαν να πέφτουν και πάλι από τα ροζ συννεφάκια τους διάφοροι πολιτικολογούντες και δημοσιολογούντες, όπως πέφτουν διαρκώς τα τελευταία χρόνια που ένα κύμα φασισμού αρχίζει να σαρώνει τις κοινωνίες που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης που γεννά ο νεοφιλελευθερισμός τους.
Μόνο φέτος είδαμε το ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία να περνά στον δεύτερο γύρο των εκλογών και να κονταροχτυπιέται με τον άνθρωπο των τραπεζών, Εμμανουέλ Μακρόν για την προεδρία της χώρας, συγκεντρώνοντας τελικά το 33,9% των ψήφων των Γάλλων. Είδαμε, επίσης, το ακροδεξιό κόμμα του Γκερτ Βίλντερς στην Ολλανδία να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 13,1% και προχθές το ακροδεξιό AfD στη Γερμανία να σκαρφαλώνει στην τρίτη θέση του πίνακα των εκλογικών αποτελεσμάτων με ποσοστό 13,5%.
Τις πταίει;
Οι αιτίες προφανώς ποικίλλουν από χώρα σε χώρα λόγω ιδιαίτερων κοινωνικοπολιτικών χαρακτηριστικών. Ωστόσο ένας συνδετικός κρίκος αιτιών «ενώνει» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες την ώρα που υφίστανται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κι αυτός ο συνδετικός κρίκος δεν είναι άλλος από την καθημερινή εξαθλίωση της πλειονότητας των πολιτών, και κυρίως της κυρίαρχης μεσαίας τάξης που βλέπει πλέον να χάνει -αν δεν έχει χάσει ήδη- την επίπλαστη εργασιακή, οικονομική και κοινωνική ευημερία της.
Τι να σκέφτεται άραγε σήμερα ο Γάλλος πολίτης που ψήφισε τον Μακρόν (για να μην βγει η ακροδεξιά Λεπέν) όταν προχθές ο νεοφιλελέ πρόεδρος πέρασε από τη Βουλή πέντε διατάγματα, με άμεση ισχύ, που μεταρρυθμίζουν τον εργατικό κώδικα; Διατάγματα που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων περισσότερη ελευθερία στις επιχειρήσεις για τον καθορισμό ανώτατων ορίων αποζημιώσεων σε περίπτωση απολύσεων κτλ.
Τι να σκέφτεται άραγε σήμερα ο Γάλλος πολίτης όταν ακούει τον Μακρόν (ο οποίος -σημειώνω και πάλι- ψηφίστηκε για να μην βγει η ακροδεξιά Λεπέν) να λέει για όσους διαδηλώνουν κατά της εργασιακής μεταρρύθμισής του: «σέβομαι αυτούς που διαδηλώνουν αλλά σέβομαι και τους γάλλους ψηφοφόρους οι οποίοι ψήφισαν για την αλλαγή. Πιστεύω στη δημοκρατία, αλλά η δημοκρατία δεν βρίσκεται στον δρόμο»;
Αλήθεια, η «δημοκρατία» τι θέση έχει στη λίστα των αιτιών για την άνοδο της ακροδεξιάς;
Για ποια «δημοκρατία» μιλάμε;
Μιλάμε προφανώς για τη «δημοκρατία» των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των αγορών που επιβάλλουν «μεταρρυθμίσεις», για τη «δημοκρατία» του διαίρει και βασίλευε, για τη «δημοκρατία» που τροφοδοτεί τον κοινωνικό αποκλεισμό…
Αλλά και για τη «δημοκρατία» που κατασκευάζει αποδιοπομπαίους τράγους (πρόσφυγες, μειονότητες) για να τους φορτώσει τους φόβους των κοινωνιών για την ανεργία και τη φτώχεια.
Το αυγό του φιδιού δυστυχώς επωάστηκε χρόνια τώρα και γέννησε πια φασισμό…
Μην αφήσουμε τον φασισμό να μεγαλώσει.
* Δημοσιογράφος, Ραδιοφωνική Παραγωγός της εκπομπής «Εξαιρέσεις» στα Παραπολιτικά 90,1
