Το πράσινο των σταθμών του μετρό
Το πράσινο των σταθμών του μετρό αποτελεί μέρος του αστικού πρασίνου, που συνεισφέρει στην ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος και στο αστικό μικροκλίμα. Δυστυχώς όμως δεν αντιμετωπίζεται από τους υπευθύνους σε αυτή του τη διάσταση, ούτε αντίστοιχα λογίζεται από τους πολίτες κατ’ αυτό το πνεύμα, με αποτέλεσμα να γνωρίζει την απαξίωση, την υποβάθμιση και την απώλεια.
Για το πράσινο αυτό, επικρατεί η εντύπωση ότι έχει ρόλο εξωραϊστικό των σταθμών, χωρίς να υπολογίζεται ο λειτουργικός του ρόλος στην πόλη, που είναι σημαντικός, λαμβάνοντας υπόψη ότι το πράσινο της πρωτεύουσας είναι λιγοστό και δυσεύρετο, κάτι που κάνει πολύτιμη κάθε μορφή πρασίνου στην πόλη, την οποία μολοντούτο δεν υπολογίζουμε μες στη γενικότερη απαξίωση που υπάρχει για το αστικό πράσινο και τη σημασία του.
Έτσι βλέπουμε το πράσινο αυτό να έχει κατά κανόνα αφεθεί στην τύχη του, χωρίς πια ν’ απασχολεί ούτε καν ο εξωραϊστικός του χαρακτήρας, να υποφέρει και να ξεραίνεται όντας απεριποίητο, να βανδαλίζεται και να καταστρέφεται από την κακή χρήση και μεταχείρισή του (έχω δει αυτοκίνητα να παρκάρουν πάνω σε παρτέρια τέτοιων χώρων πρασίνου, χωρίς να υπολογίζουν καν τη βλάστησή τους ή τη συμπίεση των εδαφών τους).
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι σταθμοί του μετρό, για να κατασκευαστούν στην πρωτεύουσα, πήραν μέρος από τους κοινόχρηστους χώρους της (από πάρκα, άλση και πλατείες), έχοντας απολεσθεί για τη δημιουργία τους το πολύτιμο πράσινο που υφίστατο εκεί. Η προϋπόθεση βεβαίως που εξαρχής τέθηκε ήταν ότι θα δημιουργηθούν πράσινες εγκαταστάσεις, στις οποίες το πράσινο θα υφίστατο σε τέτοιο βαθμό που θα αναπλήρωνε το απολεσθέν του κοινόχρηστου χώρου. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν τηρήθηκε, αφού το πράσινο που εχάθη εκ των κοινόχρηστων χώρων αστικού πρασίνου ουδόλως αναπληρώθηκε, ενώ και αυτό ακόμα που συγκροτήθηκε στους σταθμούς του μετρό ήταν ελάχιστο και διάσπαρτο, προτιμώμενες αντί αυτού οι πλακοστρώσεις και τα σκληρά υλικά. Ενώ κι εκεί που συγκροτήθηκε, ήταν σε πρασιές και γλαστροποιημένο, κάτι που το έκανε απαιτητικό, παρά το μεσογειακό σε πολλές περιπτώσεις χαρακτήρα του, και ασύμφορο στη συντήρησή του.
Αντώνης Καπετάνιος
Το ταξίδι με το beagle
«Ανάμεσα στα τοπία που έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου κανένα δεν ξεπερνά σε μεγαλείο τα πρωτόγονα δάση, που έχουν μείνει αμόλυντα από το χέρι του ανθρώπου. Είτε εκείνα στη Βραζιλία, όπου δεσπόζουν οι δυνάμεις της Ζωής, είτε εκείνα στη Γη του Πυρός, όπου κυριαρχεί ο Θάνατος και η Φθορά. Και τα μεν και τα δε είναι ναοί γεμάτοι με τις ποικίλες παραγωγές του θεού της Φύσης. Σ’ αυτές τις ερημιές κανείς δεν μπορεί να σταθεί ασυγκίνητος και να μη νιώσει πως υπάρχει κάτι περισσότερο στον άνθρωπο εκτός από την απλή αναπνοή του σώματός του…»
Κάρολος Δαρβίνος
Ευρωπαϊκό δικαστήριο: Κυρώσεις 5 εκατ. ευρώ για κατασκευή αιολικού πάρκου χωρίς εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων
Με την απόφαση «Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιρλανδίας (C-261/18)», η οποία εκδόθηκε στις 12/11/2019, το Ευρωπαϊκό υποχρέωσε την Ιρλανδία να καταβάλει χρηματικές ποινές, διότι το εν λόγω κράτος-μέλος δεν εκτέλεσε την απόφαση της 3/7/2009, «Επιτροπή κατά Ιρλανδίας», με την οποία το Δικαστήριο είχε διαπιστώσει παράβαση της οδηγίας 85/337 από την Ιρλανδία λόγω της κατασκευής αιολικού πάρκου στο Derrybrien χωρίς προηγούμενη εκτίμηση των περιβαλλοντικών του επιπτώσεων.
Λαμβανομένης υπόψη της σοβαρότητας και της διάρκειας της παραβάσεως, δεδομένου ότι έχουν παρέλθει περισσότερα από ένδεκα έτη από την απόφαση του 2008 χωρίς να έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα προς συμμόρφωση με αυτήν, και συνεκτιμώμενης της ικανότητας πληρωμής της Ιρλανδίας, το Δικαστήριο υποχρέωσε το εν λόγω κράτος-μέλος να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατ’ αποκοπήν ποσόν ύψους 5.000.000 ευρώ, καθώς και χρηματική ποινή ύψους 15.000 ευρώ ανά ημέρα, από τη δημοσίευση της αποφάσεως μέχρι την ημερομηνία εκτελέσεως της απόφασης του 2008.
Βολιβίας θαύματα
Με έκταση 1.100.000 τ.χλμ. και με πληθυσμό 7.600.000 κατοίκους, η χώρα αυτή, όπως και η νοτίως εκτεινόμενη Παραγουάη, είναι οι μόνες στη Νότια Αμερική που δεν βρέχονται από θάλασσα. Ένα άξιο λόγου φυσιογεωγραφικό χαρακτηριστικό είναι ότι το 65% της έκτασης της χώρας είναι πεδινό και καταλαμβάνει το ανατολικό τμήμα της χώρας ενώ το 35% της έκτασης καταλαμβάνεται από τις Άνδεις στα δυτικά όπου –εκ πρώτης όψεως παραδόξως– είναι και το πιο πυκνοκατοικημένο. Εδώ, σε υψόμετρο που κυμαίνεται από τα 3.000 έως τα 4.500 μέτρα, συναντούμε τις μεγάλες πόλεις της χώρας: τη Λα Παζ (πρωτεύουσα) αλλά και μικρότερες με μεγάλη σχετικά πυκνότητα πληθυσμού.
Στα ανατολικά πληθυσμιακά κέντρα είναι η Σάντα Κρουθ, και η Τρινιδάδ. Ο πολιτισμός των ιθαγενών αποτελεί έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα θησαυρό, απόηχο των μεγάλων προκολομβιανών πολιτισμών που ήκμασαν στη Λατινική Αμερική. Η iστορία συνέδεσε τη Βολιβία με τις τύχες του Περού στο διάβα των αιώνων, μια και εκεί οι Ισπανοί κονκισταδόρες με επικεφαλής τον Πιθάρο επέβαλαν διά πυρός και σιδήρου την κυριαρχία τους με εκατομμύρια θύματα από τον ντόπιο ιθαγενή πληθυσμό.
Η πόλη Ποτοσί αποτελούσε ανέκαθεν το εξορυκτικό κέντρο αργύρου. Σε άλλα μέρη των υψιπέδων των Άνδεων βρέθηκαν κοιτάσματα βολφραμίου και κασσίτερου. Όμως, στη σύγχρονη εποχή, το μήλο της έριδος για πολλές πολυεθνικές και μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης αποτελεί το λίθιο, ένα μέταλλο ελαφρύ μεν, χρησιμότατο δε στην επεξεργασία του αλουμινίου αλλά κυρίως στην παραγωγή τελευταίας τεχνολογίας μπαταριών. Εκεί παίζεται σήμερα το παιχνίδι των πολυεθνικών, αμερικανικών, γερμανικών, αλλά και κινεζικών εταιρειών. Από εκεί μπορούμε να συναγάγουμε πολλά συμπεράσματα για τη λυσσαλέα επίθεση των συμφερόντων των ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με τα ευρωπαϊκά και κινεζικά κεφάλαια για την αποκλειστική εκμετάλλευση του πολύτιμου αυτού μετάλλου, πάντα εις βάρος της βολιβιανής οικονομίας και κοινωνίας.
Γιάννης Ζήβας
Voyagers / Ταξιδιώτες
Οι δύο μηχανές (συσκευές) voyager εκτοξεύτηκαν (εξαιρετική performance) το 1977. Πλησίασαν και ανίχνευσαν τους πλανήτες Δία και Κρόνο. Έτσι επέκτειναν το βλέμμα του ανθρώπου κατασκευαστή, διανοούμενου και ποιητή στα απώτερα των αποστάσεων της ηλιακής γειτονιάς. Τι να μας πουν οι καλλιτέχνες που διατείνονται πως τα έργα τους «μιλάνε από μόνα τους»…! Το γλυπτό-μηχανή voyager2 άλλαξε πορεία και περιπλανήθηκε στην οικολογία των πλανητών Ουρανός και Ποσειδώνας. Έτσι οι οντότητες, τα φανταστικά πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας αποκαλύφθηκαν στο σχήμα και τις ιδιότητές τους, τη βεβαία ομορφιά τους. Ήδη, και οι δύο μηχανές-γλυπτά έχουν βγει από την ηλιόπαυση και κινούνται στο μεσοαστρικό διάστημα.
Η διαφορά του εσωτερικού χώρου όπου βρίσκονται τα σώματα του ηλιακού συστήματα και ονομάζεται ηλιόσφαιρα (μια φυσαλίδα πλάσματος, φορτισμένων σωματιδίων, δηλαδή) με τον χώρο έξω από αυτήν, το διαστρικό κενό, να διαφοροποιείται στο περιεχόμενό του (διαφορετικά σωματίδια, ακτίνες, θερμοκρασίες) μετριέται με ειδικές μηχανές-αισθητήρες. Την «αφή», δηλαδή, του είδους των ανθρώπων που αγγίζουν-αισθάνονται τις υπέρ-μακρινές έκτακτες περιοχές του αοράτου, αντικρίζοντας, κατανοώντας, εγγράφοντας, τις ιδιότητές του. Τι κορυφαία στιγμή ποίησης…!
Ιορδάνης Στυλίδης
