του Βασίλη Κεχαγιά
Θαρρείς και η Εκκλησία, ως ποιμαντική δομή –αυτός είναι ο πατροπαράδοτος ρόλος της– μπουρδουκλώθηκε στα κιτάπια της γραφειοκρατίας και όταν ο λύκος πλάκωσε στα πρόβατα αποδείχθηκε ότι «κάπου έλειπε». Ο υπναγωγός Ιερώνυμος μετέδωσε νύστα στο ποίμνιό του, έμπλεξαν τα της επιστήμης με τα της πίστης και ομού χαλάρωσαν, «τοις κείνοις ρήμασι πειθόμενοι». Κι ενώ το απέναντι μαγαζί –η Βουλή– λειτουργούσε συμβολικώ τω τρόπω (η Δημοκρατία δεν καθεύδει – και καλά…), πουλώντας αγρυπνία στα δύσκολα, η Εκκλησία απεμπόλησε συμβολισμούς αιώνων. Η συμβολική σημασία της θείας λειτουργίας και της θείας κοινωνίας δε χρειαζόταν ούτε ποίμνιο, ούτε εκκλησίασμα για να λάβει υπόσταση. Αρκούσε η δι’ εκπροσώπου τέλεση τους, για να λειτουργηθεί στο πρόσωπό του το σύνολο του εκκλησιάσματος και να μεταλάβει δια του στόματος του κάθε πιστός, αφού ο ιερέας, θεωρητικά, αποτελεί τον πρεσβευτή της ενορίας του στα ανώτατα ουράνια κλιμάκια. Εάν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού η θέση του καθενός μας ήταν στο σπίτι του, η αντίστοιχη του ιερέα στον οίκο του Θεού. Εκεί είναι ταγμένος, εκεί διαμένει, εκεί προσεύχεται στο όνομα όλων μας, για τη σωτηρία σωμάτων και ψυχών. Έστω και μόνος του, ως τα στερνά του κόσμου, τελεί τα δέοντα, μεταλαμβάνει ο ίδιος –και είναι σα να δηλώνει «παρών» το σύνολο του εκκλησιάσματος–, ενώ συνάμα μεταγγίζει ελπίδα και θάρρος στους φύσει απόντες, αλλά νοερώς παρόντες στο μυστήριο.
Αντί για τα παραπάνω, που θα τα υποδείκνυε στοιχειώδης μελέτη των κανόνων και της σημασίας της θείας λατρείας, η Εκκλησία άρχισε να απαντάει –σχεδόν ενοχικά– στα ζητήματα που πονηρά της έθεσε η εξουσία: θρησκεία ή επιστήμη, υγεία ή τυπολατρία κ.λπ. Μα, αγαπητή μας Εκκλησία, πίστη και επιστήμη δε βρίσκονται σε σύγκρουση –αυτό δεν ισχυρίζεσαι;–, αφού η επιστήμη είναι το δώρο του Θεού για την ανάγνωση του θείου έργου και την κατανόησή του, εκείνη η «απερινόητη» βοήθεια προς τον απορούντα και έμφοβο για τα μυστήρια του σύμπαντος, άνθρωπο. Αντ’ αυτών, βρέθηκε να απαντάει εν μέσω εκτάκτων συνθηκών και αναγκών στο μητροπάνειο άσμα «Τι το θες το κουταλάκι;», ξεχνώντας ότι δεν είναι η ύλη το αντικείμενό της, αλλά η ουσία, που έμεινε κάπου κλεισμένη στα ντουλάπια της φιλοσοφίας των θείων πατέρων και που έχει το όνομα «ενέργειες του θείου».
