(Έκθεση του μαθητή της Γ’ Δημοτικού Γιωργάκη Π.)
Όταν ήμουν πιο μικρός, ήθελα να γίνω αθλητής. Η μαμά μου, όμως, που την αγαπώ πάρα πολύ, μου εξήγησε πως αυτή δεν είναι κανονική δουλειά για έναν εγγονό πρωθυπουργού που, κάποια μέρα, θα γίνει και γιος πρωθυπουργού. Ένα τέτοιο παιδί πρέπει να συνεχίζει τη δουλειά του παππού και του μπαμπά, όπως γίνεται με τους πρίγκιπες στα παραμύθια και στην αληθινή ζωή. Άλλωστε, λέει η μαμά, κάποιος που γίνεται πρωθυπουργός μπορεί να είναι μαζί και ποδηλάτης, μαραθωνοδρόμος ή ό,τι άλλο αποφασίσει ο ίδιος και να φοράει φανταχτερές αθλητικές στολές για να μοιάζει με τον Μπάτμαν και τον Σούπερμαν και δεν έχει ανάγκη να ρωτήσει κανέναν. Αλλιώς, τι πρωθυπουργός θα ήταν;
Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι οι φίλοι μου δεν πιστεύουν πως θα γίνω πρωθυπουργός, γιατί είμαι μέτριος στα μαθήματα και δεν ξέρω να μιλάω καλά, και πέφτω συνέχεια από το ποδήλατο, και όταν ανοίγω το στόμα μου λέω συνέχεια αααααααααα… Ένας από αυτούς με είπε βλαμμένο και μαμόθρεφτο κι εγώ τον πλάκωσα αμέσως στο ξύλο, αλλά ο διευθυντής δεν με τιμώρησε, επειδή σέβεται την οικογένειά μου. Η μαμά λέει ότι οι συμμαθητές μου τα λένε αυτά γιατί με ζηλεύουν που θα γίνω πρωθυπουργός και αυτοί δεν θα γίνουν, και θα αναγκάζονται να δουλεύουνε για να ζήσουν, ενώ εγώ θα πληρώνομαι για να μιλάω και να με χειροκροτάνε, και να με ψηφίζουνε και να ταξιδεύω συνέχεια σε όλο τον κόσμο και να κάνω ό,τι μου αρέσει στη χώρα. Τότε, δεν θα έχω κανέναν ανάγκη και θα κάνω παρέα μόνο με πρωθυπουργούς και άλλα σπουδαία πρόσωπα, και θα κάνω πολλά ωραία ταξίδια σε όλο τον κόσμο, και η μαμάκα θα με καμαρώνει, ενώ οι μαμάδες των άλλων θα στενοχωριούνται που τα δικά τους παιδιά δεν είναι σαν εμένα.
Η μαμά λέει στον μπαμπά να έχει το νου του να με πάρει αμέσως στη δουλειά όταν θα γίνει πρωθυπουργός, για να τη μάθω γρήγορα, ώστε, όταν έρθει η ώρα, να είμαι έτοιμος να αρπάξω την ευκαιρία, και να μην εμφανιστεί κανένας έξυπνος και την αρπάξει αυτός. Γιατί τότε εγώ θα μείνω με άδεια χέρια και δεν θα μπορέσω να αλλάξω τελείως τη χώρα, για να καταπιούνε όλοι αυτοί που με ζηλεύουν τη γλώσσα τους και να μη με ξεχάσουνε ποτέ.
Ξέρω πως όταν η δασκάλα διαβάσει τις εκθέσεις μας στο τμήμα, τα άλλα παιδιά θα γελάνε με αυτά που γράφω, και εγώ θα στενοχωριέμαι που δεν βλέπουν την αξία μου και με θεωρούνε ψωροφαντασμένο και νούμερο. Γι’ αυτό κι εγώ θα θυμάμαι πάντα αυτά που μου κάνανε και όταν γίνω πρωθυπουργός θα τους αλλάξω τα φώτα, για να μάθουν τι εστί βύσσινο, που λέει και η μαμά.
[email protected]
