Κάτι πρωτότυπο συμβαίνει. Κι αυτό δεν είναι η εισβολή, την περασμένη Κυριακή, οπαδών του πρώην προέδρου Μπολσονάρου (λιγότερων από 2.000) στα τρία σημαντικότερα δημόσια κτίρια της χώρας: το Κογκρέσο, το Προεδρικό Μέγαρο και το Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτή μπορεί να ήταν μια πράξη βανδαλισμού, αλλά σίγουρα δεν ήταν πραξικόπημα: η βραζιλιάνικη ολιγαρχία και ο στρατός ξέρουν καλά πώς να στήνουν επιτυχημένα πραξικοπήματα, είτε κλασικά είτε «θεσμικά», και το απέδειξαν τελευταία φορά πολύ πρόσφατα, το 2016, όταν ανέτρεψαν την τότε πρόεδρο Ντίλμα Ρούσεφ. Άλλωστε δύσκολα γίνεται πραξικόπημα με τον υποτιθέμενο αρχηγό του, τον («πνευματικά διαταραγμένο», σύμφωνα με τον Λούλα) Μπολσονάρου, να έχει εγκαταλείψει τη χώρα και να κάνει… ψυχοθεραπεία σε βίλα φίλου του στο Ορλάντο των ΗΠΑ. Επιπλέον, ο ακροδεξιός πρώην πρόεδρος αυθημερόν καταδίκασε το «ντου», ενώ ο επικεφαλής του μπολσοναρικού κόμματος πρόσθεσε ότι θα διαγραφεί οποιοδήποτε μέλος του συμμετείχε στα επεισόδια.
Τι συμβαίνει λοιπόν στη μεγαλύτερη και ισχυρότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής; Μα, ακριβώς η αναβάθμιση (με τη συνδρομή των μεγάλων διεθνών ΜΜΕ) ενός «ντου» φανατικών, ντυμένων όχι με στρατιωτικές στολές αλλά με τις φανέλες της βραζιλιάνικης εθνικής ποδοσφαίρου, σε απόπειρα κατάλυσης της δημοκρατίας. Κι αυτό, τη στιγμή που πραγματικά πραξικοπήματα, όπως τώρα στο Περού [βλ. κάτω], συναντούν την αδιαφορία όλων των ισχυρών της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας. Εδώ ακριβώς φτάνουμε στην ακόμη μεγαλύτερη πρωτοτυπία: ενώ οι παγκόσμιες στρατοπεδεύσεις μπετονάρονται και οι «μεγάλοι» του κόσμου τούτου αρπάζονται όλο και πιο άγρια, η αλληλεγγύη στον κάποτε λαϊκιστή, ριζοσπάστη κ.ο.κ. Λούλα είναι κυριολεκτικά οικουμενική! Προφανώς, όλοι τον διεκδικούν, αν και φαίνεται ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται ένα βήμα μπροστά.
Δηλώσεις υποστήριξης του Λούλα από όλους
Ήδη μετά τον Β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών επισημαίναμε ότι «τα Δυτικά ΜΜΕ, σε αντίθεση με ό,τι κάνουν σε άλλες λατινοαμερικάνικες αναμετρήσεις που φέρνουν αντιμέτωπους κεντροαριστερούς με συντηρητικούς υποψήφιους, τήρησαν μάλλον ευμενή ουδετερότητα στη βραζιλιάνικη περίπτωση»*. Το βήμα μπροστά των ΗΠΑ υποκρύπτεται, πάντως, στην ανακοίνωση του Λευκού Οίκου την επομένη της οπερετικής εισβολής των μπολσοναριστών στην πρωτεύουσα Μπραζίλια: «Ο Πρόεδρος Μπάιντεν μετέφερε την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ στην ελεύθερη βούληση του βραζιλιάνικου λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο Πρόεδρος Λούλα. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν καταδίκασε τη βία και την επίθεση στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν προσκάλεσε τον Πρόεδρο Λούλα να επισκεφθεί την Ουάσινγκτον στις αρχές Φεβρουαρίου, και ο Πρόεδρος Λούλα αποδέχθηκε την πρόσκληση».
Αλλά οι στρατηγικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ δεν πρόκειται να παραδώσουν αμαχητί τον βαθμό επιρροής που ήδη έχουν στη Βραζιλία: «Καταδικάζουμε με τον πιο έντονο τρόπο τις ενέργειες των υποκινητών των ταραχών και υποστηρίζουμε πλήρως τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ, μπαίνοντας αμέσως στο κλίμα της ομόθυμης υποστήριξης στον Λούλα. Από κοντά κι ο εκπρόσωπος του κινεζικού ΥΠΕΞ: «Η Κίνα αντιτίθεται σθεναρά στη βίαιη επίθεση της 8ης Ιανουαρίου ενάντια στις ομοσπονδιακές αρχές της Βραζιλίας. Η Βραζιλία είναι ολοκληρωμένος στρατηγικός εταίρος της Κίνας, και η Κίνα υποστηρίζει τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση της Βραζιλίας για την αποκατάσταση της τάξης και τη διατήρηση της σταθερότητας της χώρας. Πιστεύουμε ότι υπό την ηγεσία του προέδρου Λούλα ντα Σίλβα, η Βραζιλία θα συνεχίσει(!) να απολαμβάνει σταθερότητα και κοινωνική αρμονία».
***
Τα σχόλια μάλλον περιττεύουν, όπως και η αναφορά σε αντίστοιχες δηλώσεις υποστήριξης της δημοκρατίας και του Λούλα από τον Μακρόν, τον Σολτς, τον Σαρλ Μισέλ (Ε.Ε.) και δεκάδες ακόμη επικεφαλής κρατών, κυβερνήσεων και «ολοκληρώσεων» κάθε απόχρωσης. Τελικά, ένα μέρος της «μαρίδας» μπορεί να πληρώσει τη νύφη, αλλά κανένα μεγάλο ψάρι δεν θα φυλακιστεί, όσο κι αν αυτό απαιτούν οι πολλοί που βγήκαν στους δρόμους για να στηρίξουν τον Λούλα (που αυτός, ναι, φυλακίστηκε με εντολή της διεφθαρμένης «δικαιοσύνης», αλλά πλέον θυμίζει φάντασμα του παλιότερου εαυτού του).
* «Διχασμένη Βραζιλία» (φύλλο 611).
