Πίσω από την υποτιθέμενη κόντρα με τον ΕΟΠΥΥ κρύβεται η κατεδάφιση της δημόσιας περίθαλψης. Του Γιάννη Τσούτσια
Αυτή την εβδομάδα, η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε και επισήμως από την Τράπεζα της Ελλάδος ότι οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων ξεπέρασαν τα 12δισ. €. Σε συνδυασμό με την έκρηξη της ανεργίας, γίνεται κατανοητό γιατί έχει διακοπεί η χρηματοδότηση προς το ασφαλιστικό σύστημα, προδικάζοντας το τέλος της δημόσιας υγείας.
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την πορεία της φαρμακευτικής δαπάνης, η εικόνα είχε αποκρυβεί, λόγω της συστηματικής μετακύλισης των χρεών του ΕΟΠΥΥ σε βάρος των ατομικών φαρμακείων. Οι φαρμακοποιοί, κι αν ακόμη δεν αποφάσιζαν τώρα την αναστολή εκτέλεσης συνταγών, πάλι σύντομα δεν θα μπορούσαν να διαθέσουν φάρμακα, διότι θα ήταν αδύνατον να τα αντικαταστήσουν! Η πίεση που δέχονται είναι συνδυαστική: Την ώρα που ο ΕΟΠΥΥ καθυστερεί τις πληρωμές, η πίστωση του χονδρεμπορίου προς τα φαρμακεία φθίνει, με αποτέλεσμα να απαιτούνται πρόσθετα κεφάλαια για να ανατροφοδοτήσουν την αγορά φαρμάκων. Αυτή τη νέα κατάσταση επιχειρεί να παγιώσει η ηγεσία του υπουργείου Υγείας, εκβιάζοντας τους φαρμακοποιούς να συμφωνήσουν σε αύξηση της πίστωσης που παρέχουν προς τον ΕΟΠΥΥ στις 90 ημέρες (πράγμα που ήδη έχει συντελεστεί), χωρίς όμως και πάλι καμία διασφάλιση ότι θα αποκατασταθεί η ροή χρηματοδότησης.
Το ατομικό φαρμακείο αναδεικνύεται έτσι σε στόχο-καταλύτη για τη βίαιη αναδιάρθρωση της αλυσίδας διανομής του φαρμάκου. Τα άδεια ράφια θα οδηγήσουν σε κλείσιμο χιλιάδες φαρμακεία και τις φαρμακαποθήκες που θα εκτεθούν στα χρέη τους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για το «ξεκαθάρισμα» του τοπίου και τον ολιγοπωλιακό έλεγχο της αγοράς. Γι’ αυτό και η απόφαση των Φαρμακευτικών Συλλόγων για αναστολή της εκτέλεσης συνταγών υποστηρίζεται καθολικά από τα φαρμακεία, ενώ και η συνέλευση του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας, του Φ.Σ. Αττικής, είχε πρωτοφανή μαζικότητα.
Απέναντι σ’ αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση διαμηνύει ότι δεν προτίθεται να διαθέσει επιπλέον πόρους στο σύστημα, και επιχειρεί με κυνισμό, παρελκυστικές τακτικές και φτηνά κόλπα να κερδίσει χρόνο, για να αποφύγει, την οργή των ασφαλισμένων! Στην υπηρεσία της επιστρατεύεται το γνωστό μιντιακό κατεστημένο, που απεργάζεται την προπαγάνδα περί ανάλγητων και ευνοημένων φαρμακοποιών. Από την άλλη, η διοίκηση του ΕΟΠΥΥ εξαπολύει νεοπαγείς απεργοσπαστικούς εκβιασμούς: Όσοι φαρμακοποιοί δεν εκτελούν συνταγές, δεν θα πληρώνονται ούτε για τα βεβαιωμένα χρέη, ενώ θεσμοθετείται η παράκαμψη των συλλόγων, μέσω της καθιέρωσης απευθείας συμβάσεων μεταξύ ΕΟΠΥΥ και φαρμακείων!
Το ζήτημα όμως, όπως παντού, φαίνεται ότι θα κριθεί αλλού: Στη δυνατότητα και αντοχή των συνδικαλιστών του κλάδου να διαμορφώσουν ένα σχέδιο διαφυγής με λόγο αναφοράς προς την κοινωνία. Στην περίπτωση μάλιστα των φαρμακοποιών, οι κινητοποιήσεις τους παραμένουν ευάλωτες στην υπονόμευση, όπως έδειξε η κινητοποίηση του Ιουνίου. Η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, εξειδικευμένη στο να μεθοδεύει και να αξιοποιεί διασπαστικές συμπεριφορές, εστιάζει τις πιέσεις, κυρίως, προς το δευτεροβάθμιο όργανο των φαρμακοποιών, τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, αλλά και τον Φ.Σ. Πειραιά, όπου η Ν.Δ. διαθέτει τα «κατάλληλα» στελέχη και άνετη πλειοψηφία. Αρκεί να επισημάνουμε ότι ο νυν Πρόεδρος του ΠΦΣ έχει θητεύσει πρόσφατα διοικητής του ΙΚΑ, ενώ και ο προκάτοχός του διετέλεσε πρόεδρος του ΕΟΦ! Βρισκόμαστε έτσι στα πρόθυρα μιας εκτεταμένης κρίσης, εν πολλοίς μεθοδευμένης, γι’ αυτό χωρίς ορατή κατάληξη. Δεν πρόκειται όμως για κόντρα μεταξύ κυβέρνησης και φαρμακοποιών. Ο φαρμακοποιός παραμένει, άτυπα αλλά ουσιαστικά, σημαντικός παράγοντας της δημόσιας υγείας, επειδή εξακολουθεί να λειτουργεί σ’ ένα ιδιότυπο «προκαπιταλιστικό» καθεστώς, ταυτόχρονα εμπορευματοποίησης και κοινωνικής προσφοράς. Αυτήν την ιδιομορφία επιχειρεί να καταργήσει η νεοφιλελεύθερη εισβολή, πράγμα που θα οδηγήσει σε αναίρεση κάθε κοινωνικής παραμέτρου και σε ένταση του ανταγωνισμού, με τελικά θύματα τους ίδιους τους ασφαλισμένους. Αντίθετα λοιπόν η κοινωνική διάσταση του ελληνικού φαρμακείου θα έπρεπε να περισωθεί, σε μια προοπτική ανασύνταξης της χώρας και ανασυγκρότησης της δημόσιας υγείας.
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την πορεία της φαρμακευτικής δαπάνης, η εικόνα είχε αποκρυβεί, λόγω της συστηματικής μετακύλισης των χρεών του ΕΟΠΥΥ σε βάρος των ατομικών φαρμακείων. Οι φαρμακοποιοί, κι αν ακόμη δεν αποφάσιζαν τώρα την αναστολή εκτέλεσης συνταγών, πάλι σύντομα δεν θα μπορούσαν να διαθέσουν φάρμακα, διότι θα ήταν αδύνατον να τα αντικαταστήσουν! Η πίεση που δέχονται είναι συνδυαστική: Την ώρα που ο ΕΟΠΥΥ καθυστερεί τις πληρωμές, η πίστωση του χονδρεμπορίου προς τα φαρμακεία φθίνει, με αποτέλεσμα να απαιτούνται πρόσθετα κεφάλαια για να ανατροφοδοτήσουν την αγορά φαρμάκων. Αυτή τη νέα κατάσταση επιχειρεί να παγιώσει η ηγεσία του υπουργείου Υγείας, εκβιάζοντας τους φαρμακοποιούς να συμφωνήσουν σε αύξηση της πίστωσης που παρέχουν προς τον ΕΟΠΥΥ στις 90 ημέρες (πράγμα που ήδη έχει συντελεστεί), χωρίς όμως και πάλι καμία διασφάλιση ότι θα αποκατασταθεί η ροή χρηματοδότησης.
Το ατομικό φαρμακείο αναδεικνύεται έτσι σε στόχο-καταλύτη για τη βίαιη αναδιάρθρωση της αλυσίδας διανομής του φαρμάκου. Τα άδεια ράφια θα οδηγήσουν σε κλείσιμο χιλιάδες φαρμακεία και τις φαρμακαποθήκες που θα εκτεθούν στα χρέη τους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για το «ξεκαθάρισμα» του τοπίου και τον ολιγοπωλιακό έλεγχο της αγοράς. Γι’ αυτό και η απόφαση των Φαρμακευτικών Συλλόγων για αναστολή της εκτέλεσης συνταγών υποστηρίζεται καθολικά από τα φαρμακεία, ενώ και η συνέλευση του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας, του Φ.Σ. Αττικής, είχε πρωτοφανή μαζικότητα.
Απέναντι σ’ αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση διαμηνύει ότι δεν προτίθεται να διαθέσει επιπλέον πόρους στο σύστημα, και επιχειρεί με κυνισμό, παρελκυστικές τακτικές και φτηνά κόλπα να κερδίσει χρόνο, για να αποφύγει, την οργή των ασφαλισμένων! Στην υπηρεσία της επιστρατεύεται το γνωστό μιντιακό κατεστημένο, που απεργάζεται την προπαγάνδα περί ανάλγητων και ευνοημένων φαρμακοποιών. Από την άλλη, η διοίκηση του ΕΟΠΥΥ εξαπολύει νεοπαγείς απεργοσπαστικούς εκβιασμούς: Όσοι φαρμακοποιοί δεν εκτελούν συνταγές, δεν θα πληρώνονται ούτε για τα βεβαιωμένα χρέη, ενώ θεσμοθετείται η παράκαμψη των συλλόγων, μέσω της καθιέρωσης απευθείας συμβάσεων μεταξύ ΕΟΠΥΥ και φαρμακείων!
Το ζήτημα όμως, όπως παντού, φαίνεται ότι θα κριθεί αλλού: Στη δυνατότητα και αντοχή των συνδικαλιστών του κλάδου να διαμορφώσουν ένα σχέδιο διαφυγής με λόγο αναφοράς προς την κοινωνία. Στην περίπτωση μάλιστα των φαρμακοποιών, οι κινητοποιήσεις τους παραμένουν ευάλωτες στην υπονόμευση, όπως έδειξε η κινητοποίηση του Ιουνίου. Η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας, εξειδικευμένη στο να μεθοδεύει και να αξιοποιεί διασπαστικές συμπεριφορές, εστιάζει τις πιέσεις, κυρίως, προς το δευτεροβάθμιο όργανο των φαρμακοποιών, τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, αλλά και τον Φ.Σ. Πειραιά, όπου η Ν.Δ. διαθέτει τα «κατάλληλα» στελέχη και άνετη πλειοψηφία. Αρκεί να επισημάνουμε ότι ο νυν Πρόεδρος του ΠΦΣ έχει θητεύσει πρόσφατα διοικητής του ΙΚΑ, ενώ και ο προκάτοχός του διετέλεσε πρόεδρος του ΕΟΦ! Βρισκόμαστε έτσι στα πρόθυρα μιας εκτεταμένης κρίσης, εν πολλοίς μεθοδευμένης, γι’ αυτό χωρίς ορατή κατάληξη. Δεν πρόκειται όμως για κόντρα μεταξύ κυβέρνησης και φαρμακοποιών. Ο φαρμακοποιός παραμένει, άτυπα αλλά ουσιαστικά, σημαντικός παράγοντας της δημόσιας υγείας, επειδή εξακολουθεί να λειτουργεί σ’ ένα ιδιότυπο «προκαπιταλιστικό» καθεστώς, ταυτόχρονα εμπορευματοποίησης και κοινωνικής προσφοράς. Αυτήν την ιδιομορφία επιχειρεί να καταργήσει η νεοφιλελεύθερη εισβολή, πράγμα που θα οδηγήσει σε αναίρεση κάθε κοινωνικής παραμέτρου και σε ένταση του ανταγωνισμού, με τελικά θύματα τους ίδιους τους ασφαλισμένους. Αντίθετα λοιπόν η κοινωνική διάσταση του ελληνικού φαρμακείου θα έπρεπε να περισωθεί, σε μια προοπτική ανασύνταξης της χώρας και ανασυγκρότησης της δημόσιας υγείας.
Σχόλια
