Τι κρύβεται πίσω από τις αγκαλιές και το θερμό κλίμα; «Να φέρουμε τους δύο λαούς πιο κοντά» δήλωνε ο Γ. Γεραπετρίτης. «Να κάνουμε την αιώνια γειτονία μας, αιώνια φιλία» ευχόταν ο Χ. Φιντάν. Εδώ δεν έχουμε απλά «ήρεμα νερά», έχουμε μια επιχείρηση να συσκοτιστούν όλες οι μεταξύ μας διαφορές, να κρυφτούν οι επεκτατικές βλέψεις της γείτονος, να κρυφτεί η πραγματικότητα της τουρκικής κατοχής της Κύπρου, και τα casus beli, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα εταιρική σχέση. Πίσω από τη φιλία, πίσω από τον «ρεαλισμό» της «συνεκμετάλλευσης», κρύβονται φιλοδοξίες για μπίζνες (τουρισμός, ενέργεια) στον ενιαίο ελληνοτουρκικό χώρο και μια ιδιότυπη δορυφοροποίηση της Ελλάδας που ήδη δρομολογείται.
Αν οι δύο πλευρές εννοούν όσα λένε (και η τουρκική πλευρά έχει δείξει επανειλημμένα ότι τα εννοεί), είναι φανερό ότι δεν υπάρχει το ελάχιστο κοινό έδαφος για μια συμφωνία. Άρα προς τι η όλη αυτή η επιμονή στο «θετικό μομέντουμ»; Όλα δείχνουν πως υπάρχουν υποσχέσεις που έχουν δοθεί κάτω από το τραπέζι (προφανώς κατ’ εντολή των ΗΠΑ) για μια κάποιας μορφής διευθέτηση στο Αιγαίο, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα θέματα ανοιχτά. Μόνο εμπόδιο φαίνεται να είναι η τουρκική λογική που ζητάει κάθε φορά όλο και πιο πολλά στο ανατολίτικο παζάρι – και συχνά να τα παίρνει, όπως δείχνει η κυπριακή εμπειρία. Αυτόν τον κενό περιεχομένου διάλογο έχουν αναγάγει σε «εθνική στρατηγική» οι ελίτ των Αθηνών, αφοπλίζοντας τη χώρα, ξεχνώντας ότι η αμυντική ισχύς δεν μετριέται μόνο στους εξοπλισμούς (που κι αυτοί αμφισβητούνται), αλλά και στο φρόνημα των πολιτών, την οικοδόμηση συμμαχιών και μετώπων ενάντια στον αντίπαλο, την κοινωνική συνοχή και την πολιτική αποφασιστικότητα.
