της Κλειώς Γκιζελή*
Παλιά, όχι πολύ παλιά, άμα χιόνιζε, γλιτώναμε σχολείο.
Και δεν ήταν τόσο ότι γλιτώναμε σχολείο, όσο ότι κερδίζαμε το χιόνι.
Χιόνι, που σε ηλικίες σαν κι αυτές, έξι κι εφτά κι εννιά χρονώ, δεν είχαμε πολλοί μας ξαναδεί, ή κάποιοι μια φορά, σε εκδρομή, ή σε χιονόμπαλα, αφού γνωστό πως σπάνια χιόνιζε στην Αττική, στην πόλη.
Και δεν ήτανε μόνο το χιόνι που κερδίζαμε.
Μα και τα γύρω γύρω, τ’ αστεία παρεπόμενα, τα κάπως ασυνήθιστα, τα που μαζεύονταν μ’ αυτό σα σε χιονοστοιβάδα..
Χρόνο με τις πιτζάμες κερδίζαμε, κάτω απ’ τα παλτά, τις αφόρετες γαλότσες μας, τη μαμά και τον μπαμπά στο πλάι μας, με κέφια αναπάντεχα σαν παιδική χαρά, σαν να ‘ταν πάλι Σάββατο, κι ας μεσοβδόμαδα, μοναδική φορά.
Και σαν να ‘ταν κι οι «μεγάλοι» μας παιδιά.
Κι αντί για τάξη, έβγαινες έξω βόλτα, να δεις αν τρώγεται το χιόνι.
Δεν ξέρω γιατί φέτος, απ’ όλες τις χρονιές, πήγαμε και το αντικαταστήσαμε κι αυτό με γουέμπεξ. Τηλεκπαίδευση.
Δεν ξέρω γιατί θεωρήθηκε η γιορτή, η τόσο φυσική, κάτι «λιγότερο» απ’ την εξίσωση στα μαθηματικά, ένα τρισύλλαβο, ή το πώς γράφεται η γάτα στ’ αγγλικά.
Έχουμε να κάνουμε με έξι κι εννιά χρονώ παιδιά. Που θα δοκίμαζαν τι γεύση έχει το χιόνι, πρώτη φορά.
Διδάσκω εικαστικά. Εικαστικά ήταν το χιόνι έξω απ’ τις πόρτες μας, στις αυλές και στις ταράτσες μας, στις πλατείες, στις γλάστρες, στα φυτά.
Δεν βρήκα άλλο να δείξω στα παιδιά, όταν απ’ τις οθόνες τους ζητήσανε «μια κατασκευή σαν από χιόνι κυρία», αφού το χιόνι ήταν έξω, κι εμείς σαν ούφο, μέσα.
Βρείτε μια λεκάνη απάντησα, γεμίστε τη με χιόνι και φέρτε το να φτιάξουμε γλυπτά.
Ζητωκραύγασαν και κυρία αληθινό χιόνι;
Εμ τι ψεύτικο;
Μία μαμά στο βάθος ακούστηκε να λέει «τι λες παιδί μου» και «η κυρία μας το ζήτησε».
Επιβεβαίωσα.
Και κάπως έτσι, φέραμε το έξω μέσα, και φτιάξαμε τον πρώτο τους χιονάνθρωπο.
Με πιπέρια για κουμπιά, μπαχαρικά γαρύφαλλα κι οδοντογλυφίδες χέρια.
Αφού μινιατούρα και μη γεμίσει το τάμπλετ τους νερά.
Κάθε τόσο έπεφτε ένα κεφάλι κι αρχίζαμε ξανά. Κάποιος μεγάλος σκούπιζε.
Ένα είπε «θα τον βάλουμε στον καταψύκτη κυρία».
Δεν ξέρω αν τον βάλανε κι ας «λιώνει κυρία το χιόνι».
Πάντα του έλιωνε το χιόνι.
Το θέμα είναι να μη λιώσουν τα παιδιά.
Που είναι μέσα κοντά ένα χρόνο, πριν καν γνωρίσουν το έξω.
Που αρκούνται σε μια χούφτα χιόνι, στην οθόνη, όταν θα έπρεπε να μην τους φτάνει ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς.
Το θέμα είναι που μας αρκεί κι εμάς, βρέξει χιονίσει, τηλεργασία και χαρά.
Παλιά, όχι πολύ παλιά, άμα χιόνιζε, κερδίζαμε πολλά. Να τους τα δώσουμε. Κάτι μήπως και διασώσουμε. Πριν να ‘ναι αργά.
* Η Κλειώ Γκιζελή είναι εικαστικός στο 5ο Δημοτικό σχολείο Ιλίου
