Η προσωρινή «ηρεμία» στα στρατιωτικά μέτωπα της Λιβύης και η ένταση των υποκριτικών διπλωματικών πρωτοβουλιών προμηνύουν τη θύελλα που ετοιμάζεται να ξεσπάσει.
Σήμερα ολόκληρη η διεθνής κοινότητα «απαιτεί» κατάπαυση του πυρός: ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, ο Αραβικός Σύνδεσμος από κοινού και χωριστά συνιστούν «εκεχειρία και πολιτικές διαπραγματεύσεις». Την ίδια ώρα που όλοι παρατηρούν, με τη μεγαλύτερη απάθεια, τη συνεχή συγκέντρωση δυνάμεων και εξοπλισμών στην αιματοβαμμένη χώρα. Απάθεια όχι μόνο γιατί κρύβονται πίσω και εξυπηρετούνται από τη συστηματική ενίσχυση των αντιμαχόμενων δυνάμεων. Απάθεια γιατί γνωρίζουν ότι οι διευθετήσεις –άρα και τα συμφέροντα τους– θα κριθούν από τη τελική διάταξη δυνάμεων και ισχύος στα πεδία των μαχών. Η Τουρκία του Ερντογάν απροκάλυπτα ομολογεί δημόσια όσα η υποκρισία της διεθνούς διπλωματίας κρύβει: «Δώστε μας τη Σύρτη και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε συνομιλίες». Από πού αντλεί η Τουρκία αυτό το θράσος; Ακριβώς από την επιθυμία όλων των μεγάλων δυνάμεων να ενισχύσουν τους «αντιπροσώπους» τους σε ένα ακόμα διεθνοποιημένο πόλεμο.
Η Ν.Α. Μεσόγειος αποτελεί κομβικό σημείο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης για ηγεμονία. Πίσω από την προσπάθεια αναδιανομής της κρύβονται οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις για ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο
Η Λιβύη συνέχεια του Ιράκ και της Συρίας
Οι δραματικές εξελίξεις της Λιβύης αποτελούν συνέχεια και εξέλιξη των εκκρεμοτήτων που άνοιξαν οι πόλεμοι στο Ιράκ και αργότερα στη Συρία. Είναι έκφραση της ατέρμονης προσπάθειας για διαμερισμό μέσω του διαμελισμού χωρών και περιοχών. Οι ίδιες δυνάμεις που συγκρούστηκαν και συγκρούονται στη Μέση Ανατολή μετατοπίζουν το ενδιαφέρον πιο δυτικά. Η Ν.Α. Μεσόγειος αποτελεί κομβικό σημείο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης για ηγεμονία. Και πίσω από την προσπάθεια αναδιανομής της κρύβονται οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις για ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο. Το μόνο που αλλάζει είναι οι τακτικές και οι προσωρινές συμμαχίες.
Οι ΗΠΑ και ο πιο στενός τους συνεργάτης στην περιοχή, το Ισραήλ, δεν έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για τον έλεγχο της περιοχής, του φυσικού πλούτου και των ενεργειακών δρόμων που σχετίζονται με αυτόν. Οι δηλώσεις στήριξης του Σάρατζ από το γ.γ. του ΝΑΤΟ και η εμπλοκή της αφρικανικής νατοϊκής διοίκησης δείχνει την πρόθεση αποτροπής μιας νέας διείσδυσης της Ρωσίας στην περιοχή. Η απροκάλυπτη στήριξη της επέμβασης της Τουρκίας στη Λιβύη εκφράζει ένα διπλό στόχο. Την επιθυμία της διάρρηξης των σχέσεων Άγκυρας-Μόσχας και την επιστροφή της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί με ελαχιστοποίηση του κόστους απευθείας εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο.
Η Ρωσία από την πλευρά της αισθάνεται υποχρεωμένη να διευρύνει τις επιτυχίες της στη Συρία. Οι σκιές στις σχέσεις της με την Τουρκία «σκουραίνουν» περισσότερο στη Λιβύη. Ο Πούτιν αποφεύγοντας να οδηγήσει, προς το παρόν, τις ρωσοτουρκικές σχέσεις σε ρήξη διευρύνει το κύκλο σχέσεων με την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η «πλεονεξία» Ερντογάν αξιοποιείται δημιουργικά στη νέα συγκυρία και μέχρι να καταλαγιάσει η σκόνη της τελικής διάταξης των δυνάμεων.
Διχασμένη η Ε.Ε. Κίνδυνος για την ειρήνη η Τουρκία
Περισσότερο διχασμένη από ποτέ παρουσιάζεται η Ε.Ε. Το Βερολίνο φανερά και η Ρώμη πλαγίως ποντάρουν στην τουρκική επιθετικότητα για διαφορετικούς λόγους. Η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη οφείλει να διευρυνθεί με τολμηρές πρωτοβουλίες σε Βαλκάνια και Αν. Μεσόγειο. Η προσέγγιση με την Τουρκία και η δημιουργία ενός γερμανο-τουρκικού άξονα γίνεται πολύτιμο εργαλείο ενός τέτοιου σχεδιασμού. Από την πλευρά της η Ιταλία, ευνοημένη μέχρι τώρα από την ισχυρή θέση που κατέχει στην εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών της Λιβύης αντιλαμβάνεται ότι η στήριξη της Τουρκίας στο καθεστώς Σάρατζ εγγυάται και τα δικά της συμφέροντα. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να σιωπά. Σε αντίθεση με τη Γαλλία που ανεβάζει τη διπλωματική αντιπαράθεση με την Τουρκία καθώς επιθυμεί μια νέα μοιρασιά στη Λιβύη και μια νέα ευκαιρία διείσδυσης στην Αφρική.
Στο επίκεντρο αυτής της διεθνούς αντιπαράθεσης έχει κατορθώσει να αναδειχθεί η Τουρκία. Καταφέρνοντας μέχρι σήμερα να ελίσσεται με επιτυχία ανάμεσα στις αντιθέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας και εκμεταλλευόμενη την έλλειψη κοινής στρατηγικής της Ε.Ε. πυροδοτεί απροκάλυπτα τις συγκρούσεις στη Λιβύη έχοντας τους δικούς της σχεδιασμούς για την μοιρασιά στη Ν.Α. Μεσόγειο. Το αν θα καταφέρει και σε πιο βαθμό η Άγκυρα τους φιλόδοξους στόχους θα εξαρτηθεί από το «αντίτιμο» που είναι διατεθειμένη να πληρώσουν οι μεγάλοι γεωπολιτικοί παίκτες στην περιοχή για να την κρατήσουν κοντά τους.
Μέχρι τότε όμως η Τουρκία καθίσταται εξαιρετικά επικίνδυνη για την ειρήνη σε ολόκληρη την περιοχή.
