Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Το θατσερικό δόγμα και η «τρομοκρατία της αλήθειας» πίσω από τον ορυμαγδό αποκαλύψεων για το Grexit και τη λειτουργία του ευρωπαϊκού «διευθυντηρίου»
Και τώρα, ας κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση για τα πράγματα που μάθαμε από τον Πίτερ Σπίγκελ των Financial Times και τον Τίμοθι Γκάιτνερ, πρώην υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, μέσω του βιβλίου του Stress Test.
– Μάθαμε ότι το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε την κρίση, ιδιαίτερα την περίοδο από τον Ιούνιο του 2011 (ψήφιση Μεσοπρόθεσμου, χωρίς τη Ν.Δ.) μέχρι τον Ιούλιο του 2012 (σχηματισμός κυβέρνησης Σαμαρά) διακρίνεται από ένα καταστροφικό μείγμα ανικανότητας, εθελοδουλίας και τυχοδιωκτισμού.
– Μάθαμε ότι Σαμαράς και Βενιζέλος συναγωνίστηκαν στην τέχνη της πολιτικής εξαπάτησης της κοινωνίας, αλλά και των ίδιων των κομμάτων τους, ο πρώτος ανταλλάσοντας την «αντιμνημονιακή» του ρητορεία με τον πρωθυπουργικό θώκο κι ο δεύτερος εξαγοράζοντας με επίδειξη υποτέλειας την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
– Μάθαμε ότι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη κυβερνώνται από ένα «βαθύ υπερκράτος», ένα σκοτεινό και αδίστακτο διευθυντήριο που κάτω από το θεσμικό κέλυφος της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της «ανεξάρτητης» ΕΚΤ αποφασίζει για τα πάντα ερήμην των κοινωνιών και συχνά ερήμην των τύποις κυρίαρχων κρατών και κυβερνήσεων.
– Μάθαμε ότι το «βαθύ υπερκράτος» της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης λειτουργεί με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα μιας χρηματοπιστωτικής χούντας, τα οποία θέτει πάνω από κάθε εθνικό, αλλά και κάθε διακηρυσσόμενο ως ευρωπαϊκό συμφέρον. Μάθαμε ότι το ίδιο υπερκράτος διαχειρίζεται τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά συμφέροντα» για λογαριασμό μιας διεθνούς χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και για τον λόγο αυτό συναλλάσσεται, ανταγωνίζεται, συμβιβάζεται και συναποφασίζει τελικά, έξω από κάθε ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, με τις ελίτ των ΗΠΑ, του ΔΝΤ και των άλλων οργανισμών της καπιταλιστικής «Διεθνούς».
– Μάθαμε ότι το ευρωπαϊκό «διευθυντήριο» μπορεί ανά πάσα στιγμή, χωρίς να υπάρχει καμιά απόφαση συλλογικού οργάνου της Ε.Ε. ή της Ευρωζώνης, να αποφασίσει και να εκτελέσει την οικονομική δολοφονία μιας χώρας σε λίγες ώρες, «τραβώντας την πρίζα» της ρευστότητας (όπως γράφεται χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ των F.T.), με μια κίνηση της «ανεξάρτητης» και υπεράνω οποιουδήποτε πολιτικού και δημοκρατικού ελέγχου ΕΚΤ.
– Μάθαμε, επίσης, ότι ενώ το εγχώριο πολιτικό σύστημα, εδώ και τέσσερα χρόνια, αρνείται με χαρακτηριστική δουλοπρέπεια να χρησιμοποιήσει τα μοναδικά όπλα που διαθέτει η χώρα, την παύση πληρωμών στους πιστωτές και την απειλή φυγής από το ευρώ και αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να εκπονήσει ένα στοιχειώδες Plan B για την επιβίωση της κοινωνίας και της κοινωνίας, το ευρωπαϊκό «διευθυντήριο» εκπονεί και διαθέτει τόσα σχέδια όσα τα γράμματα της αλφαβήτου, μέχρι το Plan Z που αποκαλύπτει ο Πίτερ Σπίγκελ των F.T., αλλά και ο Γκάιτνερ, καρφώνοντας τον Σόιμπλε. Μάθαμε, δηλαδή, ότι ενώ η ψοφοδεής ελληνική αστική ελίτ υπερασπιζόταν και υπερασπίζεται με πάθος τον μονόδρομο του συμβιβασμού με κάθε εξωφρενική απαίτηση των πιστωτών, αυτοί εκπόνησαν και κράτησαν στα συρτάρια τους ένα πλήρες σχέδιο οχύρωσης της Ευρωζώνης από τις παρενέργειες ενός Grexit. Και στην ουσία μ’ αυτό πορεύονται σήμερα, αφενός έχοντας εγκλωβίσει την ελληνική κοινωνία στο «μονόδρομο» των μνημονίων και αφετέρου έχοντας δημιουργήσει μια υγειονομική ζώνη που ελαχιστοποιεί τις παρενέργειες μιας ενδεχόμενης ελληνικής αποκοτιάς.
– Μάθαμε, τέλος, ότι η δημοκρατία, η εθνική και λαϊκή κυριαρχία είναι ασύμβατες με την παρούσα δομή της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Ότι το «βαθύ υπερκράτος» έχει και τον πολιτικό αμοραλισμό και τα μέσα να παρακάμπτει τη λαϊκή βούληση, να την εκβιάζει και να τη στρεβλώνει, να επιβάλει πρωθυπουργούς, κυβερνήσεις, πολιτικούς αρχηγούς, κυβερνητικά προγράμματα, να ασκεί απευθείας την εξουσία του σε κάθε χώρα, χωρίς «περιττές» διαμεσολαβήσεις του έστω και παραπλανημένου λαϊκού παράγοντα. Μάθαμε, τελικά, ότι ακόμη και το αποτέλεσμα των εκλογών του 2012 ήταν προϊόν ενός πολύπλοκου μηχανισμού παρεμβάσεων, συναλλαγών, εξαπάτησης και εκβιασμού της κοινωνίας.
Ο «πόλεμος» του ΔΝΤ
Τελικά, δεν μάθαμε πολύ περισσότερα απ’ όσα ήδη ξέραμε ή ψυχανεμιζόμασταν. Ο ορυμαγδός των αποκαλύψεων απλώς βάζει όλα τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους και τα γεγονότα στη σειρά, ενισχυμένα από την εγκυρότητα των μαρτυριών που καταθέτουν μερικοί από τους πρωταγωνιστές τους. Σ’ έναν ιδιότυπο καταμερισμό εργασίας, που ίσως φωτίζει και τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς που επικρατούν εντός του ευρωατλαντικού «διευθυντηρίου», ο Γκάιτνερ ρίχνει το βάρος του στη διαλεύκανση των αντιθέσεων μεταξύ ευρωπαϊκής και αμερικανικής πλευράς, στην οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και το ΔΝΤ, ενώ οι Financial Times επιλέγουν να εκθέσουν κυρίως την ευρωπαϊκή πλευρά, αποκαλύπτοντας τις αντιθέσεις στις τάξεις της, ιδιαίτερα αυτές που διαπερνούσαν και διαπερνούν τη γερμανική ελίτ ως προς τη διαχείριση της ευρωπαϊκής και της ελληνικής κρίσης.
Γιατί τώρα;
Το ερώτημα είναι γιατί μάθαμε τώρα, μια εβδομάδα πριν από τις Ευρωεκλογές, όσα καινούργια μάθαμε. Μια εξήγηση είναι πιθανόν ότι η κρίση ειλικρίνειας του Γκάιτνερ και των F.T. είναι ένα ακόμη χαρτί του ΔΝΤ στην προσπάθεια να πιέσει τους Ευρωπαίους εταίρους του, πρωτίστως τη γερμανική ηγεσία, για μια πιο δραστική λύση στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, θέμα που ως γνωστόν θα λυθεί οριστικά το Νοέμβριο. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι οι «αποκαλύψεις» είναι μια ευγενική χορηγία του ΔΝΤ, των ΗΠΑ και του αγγλοσαξονικού άξονα στις Ευρωεκλογές, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Βεβαίως, με τον ευρωσκεπτικισμό και την ευρω-δυσπιστία να εκτοξεύεται στα ύψη (το 59% των Ευρωπαίων δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ε.Ε., σύμφωνα με το τελευταίο ευρωβαρόμετρο) είναι ένα ερώτημα γιατί ο αμερικανικός παράγοντας επιλέγει να πριμοδοτήσει, τρόπον τινά, ακριβώς το πολυσύνθετο ρεύμα ευρωσκεπτικισμού που αντιμετωπίζει με δέος η ευρωπαϊκή ηγεσία.
Απεχθείς, αλλά ακατανίκητοι
Μια δεύτερη απάντηση στο ερώτημα «γιατί τώρα» ίσως είναι ότι όλος ο θλιβερός θίασος της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», σε αντίθεση με την υποκριτική καμπάνια της Ε.Ε. «διάλεξε ποιος κάνει κουμάντο» υπέρ της συμμετοχής στις Ευρωεκλογές, θέλει να ευνοήσει την αποχή, ακριβώς επιδεικνύοντας με κυνισμό ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο στην Ευρώπη. Και μια ακόμη βαθύτερη επιδίωξη είναι να τρομάξουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, πρωτίστως την ελληνική που βρίσκεται σε πολιτική καμπή, ανασύροντας το θατσερικό δόγμα: «There is no alternative» (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση). Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ των Financial Times, όσοι επεξεργάστηκαν το «Σχέδιο Ζ» «ήθελαν να αποδείξουν στους υπέρμαχους της άποψης για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ πως αυτή δεν θα ήταν μια απλή υπόθεση άλλα ένας ηράκλειος άθλος. Κι αυτό θα συνέβαινε διότι, τόσο οι τεχνικές δυσκολίες εφαρμογής μιας τέτοιας επιλογής όσο και οι δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνία θα δημιουργούσαν περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυναν». Εδώ επιστρατεύεται η «τρομοκρατία της γυμνής αλήθειας», ακριβώς για να πειστεί η ελληνική κοινωνία ότι «there is no alternative». Από τη μια περιγράφονται γλαφυρά η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη ως ένας απεχθής, ακατανίκητος μηχανισμός που μπορεί να κάμπτει ή να παρακάμπτει τη λαϊκή βούληση, να διορίζει ανδρείκελα και να αποφασίζει ανεξέλεγκτα. Κι από την άλλη παρουσιάζεται ως «τεχνικά» αδύνατος οποιοσδήποτε εναλλακτικός δρόμος έξω από αυτόν τον απεχθή μηχανισμό. Ο συμβιβασμός της κοινωνίας με τα δεινά που της επιβάλλονται είναι μονόδρομος. Αυτό είναι το υπόρρητο μήνυμα των «αποκαλύψεων».
Και το καίριο ερώτημα είναι αν η κοινωνική πλειοψηφία και οι πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να την εκφράσουν αυθεντικά θα έχει την πολιτική τόλμη να απαντήσει: «Φυσικά και υπάρχει εναλλακτική λύση!».
