Την έχουμε δει πολλές φορές να περιμένει μπροστά από μας στο ταμείο τού σούπερ μάρκετ, να δυσκολεύεται να παρκάρει, να ψάχνει μια ώρα τη τσάντα της για να βρει το εισιτήριο του μετρό ή ψιλά για το ταξί. Είναι μια μικροαστή, σύζυγος συνταξιούχου δημοσίου υπαλλήλου, ελαφρώς φοβισμένη, κάπως απογοητευμένη, αλλά πάντα κοκέτα και μονίμως με καλή διάθεση και σκέψη, μεσήλικη γυναίκα. Ο Γιάννης Τραμπίδης την αφουγκράζεται σε διάφορες στιγμές της ζωής της τις οποίες συνθέτει σε μια, ένα ήσυχο απόγευμα, λίγο πριν αρχίσει μια θεατρική παράσταση.
Καθώς περιμένει, η ηρωίδα του φλυαρεί, πιάνει κουβέντα με άλλους γύρω της, ενδίδει στο γλυκό πειρασμό μασουλώντας καραμέλες και αναπολεί τη ζωή της και την παιδική της ηλικία. Είναι οργισμένη με τον άντρα της που την παράτησε για μια πολύ νεότερή του αλλοδαπή, ξεχνιέται με το θέατρο και θέλει να επανεργοποιήσει στη κοινωνική και ερωτική της ζωή. Μια τέτοια φιγούρα τόσο καθημερινή και οικία ο Τραμπίδης δεν έχει κανένα πρόβλημα να την αναπαραστήσει ικανοποιητικά, βουτώντας με επιτυχία στη γυναικεία ψυχολογία και χρησιμοποιώντας απλή και στρωτή γραφή. Όμως, έτσι γράφει ένα μονόλογο-ευθεία γραμμή, χωρίς σκαμπανεβάσματα και εξάρσεις. Θεωρώ ότι κάποια ανατροπή την είχε ανάγκη, όχι ο χαρακτήρας, αλλά το έργο στην εξέλιξή του. Στο ίδιο τέμπο είναι και η σκηνοθεσία. Αργή και μονοδιάστατη, απλά διεκπεραιωτική. Η Λαμπρινή Λίβα ενσαρκώνει με διάχυτη τρυφερότητα το ρόλο εκπέμποντας γλυκύτητα σαν τις καραμέλες της, πειστική πέρα ώς πέρα ως μεσήλικη γυναίκα μόνη, γεμίζει τη σκηνή με τη φωνή και τις εκφράσεις του προσώπου της.
Δημήτρης Οικονόμου
