Tη στιγμή που η τρόικα διευθύνει και η κυβέρνηση προετοιμάζει το επόμενο σαρωτικό κύμα μέτρων, η διαδήλωση στη ΔΕΘ ήταν κατά γενική ομολογία η μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια. Τι δυνατότητες δείχνει αυτό; Νομίζετε ότι μπορούμε να μιλάμε για το άνοιγμα ενός νέου κύκλου αγώνων και μαζικών κινητοποιήσεων;
Η διαδήλωση στη ΔΕΘ, πράγματι, δεν έμοιαζε με τις προηγούμενες. Δεν ήταν η δημόσια έκφραση των αιτημάτων των οργανώσεων και της συλλογικότητας της πόλης ή της Βόρειας Ελλάδας. Είχε την προσδοκία να εκφράσει την αγωνία, την οργή και την αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική όλης της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν η πρώτη μαζική εμφάνιση του λαού μετά τις εκλογές και τα σαρωτικά μέτρα των 16 δισ. Ήταν η αρχή. Η συνέχεια θα εκφράσει με απρόβλεπτους τρόπους αυτό που ακουγόταν παντού στη διαδήλωση: «Δεν πάει άλλο»!
Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν προάγγελος μιας νέας δυναμικής. Ένα μεγάλο κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων ξέσπασε, χωρίς συντονισμό και προειδοποίηση, στους Δήμους, στους χώρους της παιδείας, της υγείας, στις ένοπλες δυνάμεις, στα σώματα ασφαλείας, στους δικαστικούς. Χώροι δεδομένοι για την στήριξη ή ανοχή της κυβερνητικής πολιτικής εξεγείρονται. Η συνάντηση των ενστόλων με τις λαϊκές δυνάμεις σηματοδοτεί μια νέα εποχή.
Οι κινητοποιήσεις στοχεύουν συνολικά στην ανατροπή του Μνημονίου και συνακόλουθα στην ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης, τελευταίας εφεδρείας του αστικού πολιτικού συστήματος.
Τι καθήκοντα δημιουργεί αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όχι μόνο σε κοινοβουλευτικό αλλά και σε κινηματικό επίπεδο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν πρέπει να ξεχνάει γιατί ο λαός του έδωσε το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Για την πολιτική του πρόταση, δηλαδή την ακύρωση του Μνημονίου, την καταγγελία της δανειακής σύμβασης, την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Για την προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης με πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης και για την εμπλοκή του σε όλες τις λαϊκές αντιστάσεις, στα κινήματα, στις μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις.
Σήμερα οφείλει ν’ αναδείξει το νέο του πολιτικό σχέδιο για την κυβέρνηση της Αριστεράς και να απαντήσει στα άμεσα προβλήματα της κοινωνίας: Για τον τρόπο ανατροπής της μνημονιακής κυβέρνησης και πολιτικής, για το σχέδιο προστασίας και αλληλεγγύης της καταρρέουσας κοινωνίας και για την συγκρότηση αναχώματος στη ραγδαία ανάπτυξη του φασισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ διεξάγει καθημερινά, συστηματικά και επίμονα τον αγώνα στο Κοινοβούλιο, παρά το γεγονός ότι η τρικομματική κυβέρνηση έχει συνειδητά υποβαθμίσει το έργο της Βουλής. Οι αρχηγοί και οι βουλευτές της δεν πατούν στη Βουλή, παρά μόνον αν ζητήσουμε ονομαστική ψηφοφορία. Μιλάμε απευθυνόμενοι συνήθως σε 5-6 βουλευτές της κυβερνητικής τρόικας. Όμως, η δουλειά μας φέρνει ήδη αποτελέσματα: Ξοδέψαμε άπειρες κοινοβουλευτικές ώρες για να εκμαιεύσουμε τα αδιάσειστα στοιχεία του εξοπλισμού του αγώνα μας ενάντια στα σκάνδαλα και τη διαφθορά του δικομματισμού. Φέρνουμε στη Βουλή τους μείζονες θεσμικούς πρωταγωνιστές του κουρέματος των ομολόγων, του ξεπουλήματος της Αγροτικής, της διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος της χώρας. Με αυτή την επίπονη δουλειά, που δεν προβάλλεται πουθενά και κανείς δεν μαθαίνει, διαρρηγνύεται η «αρραγής» κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σε θέματα σκανδάλων, όπως η Siemens, δεν καταφέρνουν να πειθαναγκάσουν τους βουλευτές τους. Έτσι πετύχαμε την Πέμπτη να μην επικυρωθεί από τη Βουλή η σκανδαλώδης σύμβαση της Siemens. Παράλληλα, φέρνουμε στη Βουλή για διαβούλευση και εξειδίκευση των προτάσεών μας, τις εκπροσωπήσεις των συλλογικών κοινωνικών αντιστάσεων. Είναι μια πρωτόγνωρη εικόνα της Βουλής, που ανατρέπει την καθεστηκυία μεγαλοαστική της σοβαρότητα.
Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν πρέπει να παγιδευτεί, περιοριζόμενος σε ερωτήσεις, επερωτήσεις και προτάσεις εξεταστικών επιτροπών. Οι αγώνες εκτός Βουλής και η στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων είναι το προνομιακό του πεδίο. Χωρίς αυτούς όχι μόνο δεν ανατρέπεται η χρεοκοπημένη και αδιέξοδη αστική πολιτική αλλά και η ενδεχόμενη αριστερή διακυβέρνηση δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εφαρμογή ενός σχεδίου ανατροπών στις αστικές κρατικές δομές και τους αναγκαίους κοινωνικούς σχηματισμούς που οραματίζεται.
Επεξεργαζόμαστε, παράλληλα, ένα μεγάλο σχέδιο ενίσχυσης δικτύων λαϊκής αυτοοργάνωσης, αντίστασης και αλληλεγγύης. Την επόμενη εβδομάδα, στο Πολυτεχνείο, η ομάδα εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα εξειδικεύσει την ταυτότητα αυτής της παρέμβασης, την οποία θα υποστηρίζουμε με το ανθρώπινο δυναμικό μας και με οικονομικούς πόρους από τους μισθούς των βουλευτών.
Από την επαφή σας με τους εργαζόμενους και την κοινωνία εν γένει, θα λέγατε ότι μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ικανοποιήσει όσους τον εμπιστεύθηκαν στις τελευταίες εκλογές;
Συναντώ στο δρόμο άγνωστους ανθρώπους που μου λένε: «Κάντε κάτι!». Τους ρωτώ τι εννοούν. Τους φαίνεται πως καθυστερούμε στις μεγάλες πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρουμε για την ανατροπή της κυβέρνησης. Πως δεν δίνουμε το λάκτισμα για την οργάνωση της ανατροπής. Σημαίνει αυτό πως ο λαός μας ανέθεσε με την ψήφο του την ανάπτυξη των κινημάτων αντίστασης; Προφανώς όχι.
Σημαίνει ότι η κοινωνία ασφυκτιά, ότι δεν αντέχει να περιμένει την καταστροφή της, ότι κάθε μέρα που περνά είναι ένας Γολγοθάς.
Σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ οφείλει να επιταχύνει τις δράσεις του μέσα στο πολιτικό
σχέδιο που διατυπώναμε προεκλογικά, δηλαδή την ανάγκη μιας αριστερής διακυβέρνησης για την ανατροπή του μνημονίου και την κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων. Την ακύρωση της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής πολιτικής στη χώρα μας, αλλά και την αναζήτηση συμμαχιών στην Ευρώπη για την επιστροφή σε αντι-νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Την αναζήτηση επίσης κοινωνικών συμμαχιών και δομικών ανατροπών σαν ένα πρώτο βήμα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Η εμμονή στην κατεύθυνση αυτή οικοδομεί όρους εμπιστοσύνης στον κόσμο που μας ψήφισε, απαιτεί όμως βάθεμα των επεξεργασιών για να γίνει πειστική σε ευρύτερα στρώματα και κάθε εργαζόμενο.
Οι καθημερινές προκλήσεις είναι μεγάλες, καινούργια ερωτήματα ανακύπτουν, όπως π.χ. το φαινόμενο του φασισμού, οι κίνδυνοι που εγκυμονεί, τα αίτια που το προκαλούν ή τα δίκτυα αλληλεγγύης που έχει ανάγκη σήμερα η κοινωνία για λόγους επιβίωσης μέχρι την πολυπόθητη αλλαγή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς τον ενιαίο φορέα. Πόσο γρήγορα προχωρά αυτή η διαδικασία; Όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα θα τα χαρακτηρίζατε ικανοποιητικά;
Ο ενιαίος φορέας δεν αποτελεί ένα απλό κάλεσμα για ένα αποτελεσματικό δυνατό κόμμα παραδοσιακού τύπου, αλλά μια ευκαιρία για τη συμμετοχή κάθε κοινωνικής ομάδας στην συνδιαμόρφωση του πολιτικού σχεδίου και της εφαρμογής του. Και αυτό είναι προς το παρόν ζητούμενο, συνδέεται όχι μόνο με την οργανωτική δομή αλλά και την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τους ιδιαίτερους προσδιορισμούς της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι στιγμής, έχει καταγραφεί ως ένα μαζικό πολιτικό υποκείμενο της Aριστεράς που διαμεσολαβεί τις κοινωνικές ανάγκες, τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας και έχει πρόταση και προοπτική εξουσίας. Έχει πρόταση αριστερής διακυβέρνησης με αντισυστημικό πρόσημο που λειτουργεί ως αντίπαλο πολιτικό δέος στο αστικό πολιτικό σύστημα. Έχει ένα κατ’ αρχήν πρόγραμμα κρατικής διαχείρισης και κοινωνικών ανατροπών που δημιουργεί τους όρους για μια ευρύτερη κοινωνική αλλαγή με σοσιαλιστικό ορίζοντα. Το ζητούμενο όμως προς το νέο φορέα είναι αν θα βαθύνει αυτά τα χαρακτηριστικά για να μην κινδυνεύσει να διολισθήσει στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή και την επανάληψη του ιστορικά καταδικασμένου αδιέξοδου κύκλου της κεντροαριστεράς.
Οι κίνδυνοι του φασισμού και το φαινόμενο της Xρυσής Aυγής δεν αποτελεί μια απλή παρένθεση με ημερομηνία λήξης στις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. Οι σχηματοποιημένες και στερεότυπες απαντήσεις με ατάκες προεκλογικού χαρακτήρα τηλεοπτικών πάνελ, έχουν μειωμένη απήχηση. Οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές. Το πολιτικό υποκείμενο που θα τους δώσει προοπτική έχει ανάγκη από θεωρητικό εξοπλισμό, πρακτικές απαντήσεις, και απόλυτη επίγνωση των ορίων των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπεί σε συνδυασμό πάντα με το ιστορικό διακύβευμα. Τι είδους δηλαδή κοινωνικό σχηματισμό, τρόπο παραγωγής, μορφές εκπροσώπησης μπορούμε να οικοδομήσουμε σήμερα σε μια χώρα που θα συνεχίζει να διεκδικεί αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης σε ένα περιβάλλον διεθνοποιημένου ανταγωνιστικού καπιταλισμού και υποβαθμισμένου ρόλου του στον διεθνή καταμερισμό εργασίας;
Οι συνθήκες μέσα στις οποίες επιχειρούμε την υπέρβαση του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών προς τον ΣΥΡΙΖΑ του μέλλοντος είναι ιστορικές. Μας αναγκάζουν σε υπερβάσεις των ιστορικών μας καταγωγών και καθηλώσεων. Είναι ένα πλαίσιο ιδανικό, πρωτοφανές για τη συγκρότηση του ενιαίου φορέα. Δοκιμάζουμε και δοκιμαζόμαστε. Εγγύησή μας οι ανοιχτές λαϊκές Συνελεύσεις, η συνεχή μας έκθεση στο «δήμο», η παράλληλη συμμετοχή μας στις λαϊκές αντιστάσεις, τα θεωρητικά μας οπλοστάσια, οι ιστορικές μας διαδρομές. Πάνω απ’ όλα, όμως, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη μας για ν’ αλλάξουμε την κοινωνία.
