Τα πράγματα, ξέρετε, έχουν και μία συμβολική διάσταση. Δεν είναι τα πάντα ρεαλισμός και κυριολεξία, δεν υπάγονται όλα στη λογική του ρεπορτάζ. Και είναι ακριβώς αυτή η συμβολική διάσταση που επιτρέπει στα πράγματα την ερμηνεία τους. Ειδάλλως είμαστε όλοι καταδικασμένοι στο πνευματικό επίπεδο του μικρέμπορα: «δυο το λάδι, τρεις το ξύδι». Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι «δικαιολογείται» η είσοδος των ΜΑΤ στο Οικονομικό. Μπορεί να επικαλεστεί τον κίνδυνο της τρομοκρατίας και της ανομίας· μπορεί να εκφράσει τον αποτροπιασμό του απέναντι στο ενδεχόμενο να μετατραπεί το Πανεπιστήμιο σε γιάφκα «άπλυτων», αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Αντιστοίχως, υπάρχουν χίλιοι δύο λόγοι για τους οποίους ένας πατέρας μπορεί να «δικαιολογήσει» τη σωματική βία που ασκεί στο παιδί του. Μπορεί να ισχυριστεί ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» ή να παραπέμψει σε γνωστό τίτλο ελληνικής ταινίας. Μπορεί να ισχυριστεί ότι εκείνος που χτυπάει το παιδί του «πονάει» περισσότερο· κι ακόμα, ότι το ξύλο αποτελεί το τελευταίο, μα το πιο πειστικό επιχείρημα ενός γονέα απέναντι στο παιδί του, όταν το τελευταίο επιμένει –παρά τις συνεχείς και αλλεπάλληλες νουθεσίες– να είναι προκλητικό, απείθαρχο και αμελές.
Τα πάντα μπορεί να επικαλεστεί και να δικαιολογήσει κανείς. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται εκεί. Η ουσία βρίσκεται στις συμβολικές διαστάσεις των πράξεών μας: τι σημαίνουν αυτές, δηλαδή, για μας τους ίδιους και για τα ίδια τα πράγματα – σε ποια σημαινόμενα, νοήματα και αφηγήσεις παραπέμπουν. Όταν τα ΜΑΤ μπουκάρουν στο Οικονομικό παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου, λόγου χάρη, αυτό σημαίνει κάτι. Σημαίνει ότι η ΕΛ.ΑΣ περιφρονεί την επέτειο και το αφήγημά της· σημαίνει ότι δεν έχει κανέναν ηθικό φραγμό να αναπαραγάγει χουντικές πρακτικές, εφόσον κάτι τέτοιο της ζητηθεί· σημαίνει ότι θεωρεί πως η Παιδεία οφείλει εξ ορισμού να υπάγεται στην Εξουσία, να λογοδοτεί σε αυτήν και να αστυνομεύεται από αυτήν· μα πάνω απ’ όλα, σημαίνει την ανικανότητα εύρεσης πολιτικής λύσης στο πρόβλημα της Παιδείας. Η Παιδεία δεν απαιτεί πολιτική διαμεσολάβηση. Απαιτεί «προστασία», αστυνόμευση και καταστολή.
Ένας πατέρας που ξυλοφορτώνει το παιδί του, έχει πετύχει ως θηριοδαμαστής, επιστάτης και χωροφύλακας· έχει αποτύχει όμως τραγικά ως πατέρας. ΄Ενα Κράτος που χειρίζεται το Πανεπιστήμιο ως πεδίο άσκησης εξουσίας, αστυνόμευσης και καταστολής, έχει πετύχει ως θηριοδαμαστής και χωροφύλακας· έχει αποτύχει όμως τραγικά ως Κράτος – δηλαδή ως πολιτική οντότητα. ΄Εχει συνθηκολογήσει με την ιδέα ότι είναι ανίκανο να νομοθετήσει και να θεσμοθετήσει υπέρ ενός ανοιχτού, συμμετοχικού και δημοκρατικού πανεπιστημίου, είναι ανίκανο να λύσει πολιτικά το πρόβλημα της εύρρυθμης λειτουργίας του Πανεπιστημίου. Και προκειμένου να κρύψει αυτήν την ανικανότητα, επιλέγει απλώς να μπουκάρει και να καταστέλλει – με πρόφαση τα «δίκαια» που μπορεί να έχει ή να μην έχει.
Αν το πλιάτσικο και το μπάχαλο σηματοδοτούν την καρικατούρα και το τέλος της επανάστασης εξ αριστερών, τότε γιατί άραγε η αστυνομοκρατία και η καταστολή να μην σηματοδοτούν, αντιστοίχως, την καρικατούρα και το τέλος της πολιτικής εκ των δεξιών; Επειδή έτσι θέλει να πιστεύει ο Κούλης και το «Κολάμπια»;
