Σε εξέλιξη βρίσκεται το νέο αντιδημοκρατικό πραξικόπημα που επιχειρούν οι Βρυξέλλες και Σία, δηλαδή η απόπειρα ανατροπής της δημοκρατικά ειλημμένης απόφασης των πολιτών της Βρετανίας να αποχωρήσει η χώρα τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό και απορρίπτουν ακόμη και την τελευταία, άκρως συμβιβαστική πρόταση της Τερέζα Μέι. Όλοι μεθοδεύουν από κοινού τον βιασμό της βούλησης του εκλογικού σώματος: οι ιερείς του Σίτι, ο κοσμοπολίτης Εργατικός δήμαρχος του Λονδίνου, οι σιτιζόμενοι στο φεουδαρχικό κατάλοιπο της Βουλής των Λόρδων, και φυσικά οι ένοικοι της γερμανικής καγκελαρίας, της γαλλικής προεδρίας κ.ο.κ. Με επικεφαλής, βέβαια, τους αλαζόνες εκπροσώπους των ευρωπαϊκών «θεσμών» και τις πληρωμένες «προοδευτικές» γραφίδες των ΜΜΕ.
Αντί όμως να σηκωθούν και οι πέτρες ενάντια στο ευρωπραξικόπημα, η πλειοψηφία της Αριστεράς –εντός και εκτός Εργατικού Κόμματος– οργανώνει άσχετες κινητοποιήσεις για τριτοτέταρτα ζητήματα, και συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης περί του φύλου των αγγέλων. Ακόμη χειρότερα, φαίνεται να θεωρεί την ιταμή αντιμετώπιση του βρετανικού λαού και της κυβέρνησης της Τερέζα Μέι από την ευρωκρατία ως «μοναδική ευκαιρία» για την άνοδο των Εργατικών στην εξουσία. Χαρακτηριστικά ο σερ(…) Κιρ Στάρμιρ, σκιώδης υπουργός των Εργατικών για το Brexit, καταχειροκροτήθηκε στο ετήσιο συνέδριο του κόμματός του την προηγούμενη εβδομάδα, όταν είπε ότι «είναι πιθανόν να υποστηρίξουμε τη διεξαγωγή ενός μελλοντικού δημοψηφίσματος που θα επέτρεπε την ακύρωση του Βrexit». Κάπως έτσι πάει σταδιακά περίπατο και η δέσμευση του Τζέρεμι Κόρμπιν περί «σεβασμού του αποτελέσματος».
Στην πραγματικότητα βέβαια η αλαζονεία της ευρωκρατίας δεν μπορεί να κρύψει την αδυναμία και την αβεβαιότητα που ταλανίζει τις δυνάμεις οι οποίες παρουσιάζονται ως πυλώνες της «ολοκλήρωσης». Το Βερολίνο και το Παρίσι αδυνατούν να σταθεροποιήσουν το εσωτερικό τους μέτωπο – πόσο μάλλον να συνετίσουν τους «στασιαστές» και να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο επανεκκίνησης της Ε.Ε. Η τετραμερής που ονειρευόταν η Μέρκελ, εντάσσοντας σε έναν αναβιωμένο γαλλογερμανικό άξονα την Ιταλία και την Ισπανία, ψυχορραγεί πριν καν γεννηθεί: η μεν Μαδρίτη παιδεύεται με Καταλανούς και Βάσκους, η δε Ρώμη επιχειρεί να σηκώσει δικό της μπαϊράκι. Στη διεθνή αρένα, ολόκληρη η Ε.Ε. βαδίζει θέλοντας και μη τον «ευρωατλαντικό δρόμο» – έναν όρο που πλέον χρησιμοποιούν δημόσια οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι.
Το «προοδευτικό στρατόπεδο» βάζει πλάτες στην ευρωκρατία
Αν λοιπόν μπορούν όλοι αυτοί ακόμη να εκβιάζουν τη Βρετανία, απορρίπτοντας τη συμβιβαστική πρόταση της Τερέζα Μέι (η οποία έχει ξεσηκώσει την οργή και των Συντηρητικών ευρωσκεπτικιστών ακριβώς εξαιτίας των υπερβολικών παραχωρήσεων που κάνει), το οφείλουν εν πολλοίς και στη συνένοχη στάση του λεγόμενου προοδευτικού στρατοπέδου εντός και εκτός Βρετανίας. Η ουσιαστική στοίχιση της πλειοψηφίας της ευρωπαϊκής Αριστεράς και των Εργατικών, με λίγες λαμπρές εξαιρέσεις, πίσω από την προσπάθεια ανατροπής της απόφασης του δημοψηφίσματος δίνει ανάσες στην ευρωκρατία. Και ταυτόχρονα γυρνά την πλάτη στο μεγάλο τμήμα των λαϊκών τάξεων που ψήφισε υπέρ του Brexit.
Δυστυχώς, οι εξαιρέσεις μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μεταξύ αυτών ο Εργατικός βουλευτής Γκράχαμ Στίνγκερ, που χαρακτήρισε αντιδημοκρατικό (και καταστροφικό για το μέλλον του Εργατικού Κόμματος) τυχόν νέο δημοψήφισμα, και ο πρώην πρόεδρος των ιρλανδικών συνδικάτων Μπράιαν Κάμπφιλντ – ο οποίος τόνισε ότι «το φιλο-Ε.Ε. κατεστημένο και η Ε.Ε. δεν αποδέχονται τη δημοκρατία εάν είναι αντίθετη με τις επιδιώξεις τους». Κριτικάρισε μάλιστα την ηγεσία του Σιν Φέιν, ότι «αντάλλαξε την ιρλανδική ανεξαρτησία με μια ιρλανδική ενότητα εντός της Ε.Ε., εγκαταλείποντας την προηγούμενη αντι-Ε.Ε. στάση της», και την ιρλανδική κυβέρνηση ότι «συμμετέχοντας σε ευρωατλαντικές δομές, παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ουδετερότητα της χώρας».
Κάπου στη μέση προσπαθεί να κρατηθεί ο επικεφαλής των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος δήλωσε στο συνέδριο ότι «θα στηρίξει την Τερέζα Μέι εάν πετύχει μια ουσιαστική συμφωνία, που θα περιλαμβάνει τελωνειακή ένωση, ενιαία αγορά και προστασία των εργατικών δικαιωμάτων». Δηλαδή επιδιώκει κι αυτός ένα… μη Brexit («αποχώρηση» με διατήρηση της τελωνειακής ένωσης και της ενιαίας αγοράς!), ενώ βγάζει μάτι η τύφλωσή του, ότι η Ε.Ε. αποτελεί εγγυητή των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης… Πρόσθεσε πάντως ότι προτιμά πρόωρες βουλευτικές εκλογές παρά ένα νέο δημοψήφισμα. Να το πει και στο Σίτι και στις Βρυξέλλες, που πλέον δεν τον αντιμετωπίζουν ως «ακραίο ριζοσπάστη», αλλά μάλλον ως τον χρήσιμο ηλίθιο της υπόθεσης…
