Μας λένε ότι η συμφωνία είναι προϊόν πραξικοπήματος. Για την ακρίβεια, αυτό λέγεται για εσωτερική χρήση. Ας μετρήσουμε, λοιπόν, ένα πραξικόπημα.
Δεύτερο, ανατράπηκε το «όχι» του λαού που εκφράστηκε με δημοψήφισμα μία βδομάδα πριν. Αυτό κάνει δύο τα πραξικοπήματα.
Δεν συνεδριάζει κανένα όργανο του ΣΥΡΙΖΑ και δη η Κ.Ε. όταν το ζητάνε η γραμματεία και 109 μέλη της Κ.Ε. Πραξικόπημα τρίτο, λοιπόν. Από ποιον το ζητάνε; Από το Μαξίμου; Από τους σ. Φλαμπουράρη, Παπά, Σακελλαρίδη, Βούτση; Όχι, από τον πρόεδρο το ζητάει ο γραμματέας του κόμματος. Και γιατί το ζητάνε; Δεν υπάρχει Καταστατικό;
Τέταρτο πραξικόπημα: Το Μαξίμου με non paper (τι μορφή πάλης και ενημέρωσης και αυτή) έκανε γνωστή μια φράση του προέδρου ότι είναι αντισυντροφική η στάση των 32 (γιατί 32 και όχι 39 μυστήριο) και τον αναγκάζουν –λέει- να λειτουργεί σαν κυβέρνηση μειοψηφίας. Κοινώς, τους δίνει βορά στα ΜΜΕ που ανακάλυψαν νέο εθνικό ηγέτη για τα περαιτέρω.
Πραξικόπημα πέμπτο: Ίσως οι 32 (39) να ετοίμαζαν πραξικόπημα ή αποστασία. Θα τους αντιμετωπίσουμε ανάλογα. Αυτό είναι κατάργηση του κόμματος μ’ ένα διαρκές πραξικόπημα όπου ένα μικρό σχήμα η κυβέρνηση – Μαξίμου κάνει ό,τι θέλει. Ο ΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστεροποιείται, μεταλλάσσεται σε μνημονιακό οργανισμό, μετατρέπεται σε προσωποπαγές προεδρικό κόμμα. Άλλοι χαιρετίζουν το γεγονός, άλλοι το συγκρίνουν με άλλα ιστορικά προηγούμενα, άλλοι καταγγέλλουν τους «άτακτους» για έλλειψη εναλλακτικής και οι πιο ευλύγιστοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα.
Όταν όμως αδιαφορείς για την πραγματική κινούσα δύναμη, το λαϊκό ριζοσπαστισμό, όταν σχετικά εύκολα ενδίδεις στις σειρήνες του συμβιβασμού και στο ρόλο του «σωτήρα» της χώρας μαζί με όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα, τότε θα εισπράξεις αργά ή γρήγορα το αντίτιμο γι’ αυτές τις «παραλείψεις».
Άρα, τα πραξικοπήματα είναι πολλαπλά, μπορεί κάποια μικρά, άλλα καθοριστικής σημασίας…
