Δεν είναι εύκολη η κατάληξη σε ένα κρυστάλλινο συμπέρασμα παρατηρώντας τις στατιστικές που σκιαγραφούν την εξέλιξη της παγκόσμιας, μέχρι πριν μόλις λίγα χρόνια, απειλητικής μάστιγας του AIDS.
Πολλά και διαφορετικής κλάσης στοιχεία πρέπει να αποτιμηθούν. Είναι μεγάλης εμβέλειας επίτευγμα, πως η εντυπωσιακή επιστημονική πρόοδος στην αντιμετώπιση της νόσου έχει αποτυπωθεί πλέον και στο κοινωνικό επίπεδο σε χώρες του Τρίτου Κόσμου κι ίσως ακόμη… πιο πέρα.
Εκατομμύρια άνθρωποι εκτεθειμένοι, μέχρι πρότινος, σε θανάσιμο κίνδυνο, τώρα αντιμετωπίζουν ένα μέλλον πιο αισιόδοξο όσον αφορά την οπισθοχώρηση της μετάδοσης του ιού, που κάλπαζε έως και πρόσφατα. Τα σημερινά θετικά δεδομένα θα μπορούσαν να ερμηνευθούν μόνο ως συνδυασμένο αποτέλεσμα των αγώνων των λαών και όσων κυβερνήσεων συμπαρατάχθηκαν για ελεύθερη πρόσβαση στα φαρμακευτικά προϊόντα χωρίς μονοπωλιακές πατέντες, των συγκρούσεων επίσης με τις θρησκευτικές προκαταλήψεις και τον εγκληματικό σκοταδισμό του Βατικανού, που απαγόρευε τη λήψη προφυλακτικών μέσων στην ερωτική πράξη. Και το ζητούμενο είναι αν θα κατοχυρωθεί η διαφαινόμενη ευοίωνη προοπτική. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η απάντηση δεν βρίσκεται αλλού, παρά στο ποιο είναι το στίγμα της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας. Όπου και όποτε…
Μόνο που για μας, το όπου και το όποτε, δηλαδή το «εδώ και τώρα» της Ελλάδας αποτυπώνει μία εντελώς αντίστροφη, μία ζοφερή κατάσταση. Είναι η αθλιότητα της εκτόξευσης των νέων κρουσμάτων του AIDS σε επίπεδα πρωτοφανή την τελευταία τριετία. Σε χώρα -υποτίθεται- της πρώτης ταχύτητας του αναπτυγμένου κόσμου, της Ευρωζώνης. Βέβαια, εν προκειμένω, τα στατιστικά της ντροπής δεν συγκεντρώνουν τα εκατομμύρια που πασχίζουν να επιβιώσουν στις μαύρες τρύπες του πλανήτη, αλλά λίγες δεκάδες χιλιάδες, τους χρήστες τοξικών ουσιών στην Ελλάδα. Κι οι προβολείς μιας κατευθυνόμενης επικαιρότητας εστιάζουν ενίοτε σε μόλις λίγες δεκάδες… σκέτες, όπως οι εκδιδόμενες φορείς του ιού, που συνελήφθησαν και διαπομπεύθηκαν ως χρήσιμα απόβλητα θύματα, ώστε να νιώσει αποκαθαρμένη η κοινωνική πλειοψηφία και να αναβαπτισθεί το έγκλημα διαρκείας, δηλαδή η ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους μέσω των μνημονίων, που υλοποιούν οι Λοβέρδοι και οι Αδώνιδες.
Εκατομμύρια εκεί, χιλιάδες εδώ… Είναι διαφορά τάξης μεγέθους; Όλο και πιο εμφατικά η πραγματικότητα γύρω μας σφραγίζεται από μια αδυσώπητη ταξικότητα: Οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες, οι εργάτες κι οι υπάλληλοι στις εταιρίες που βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη, οι άστεγοι στην καρδιά της πόλης. Οι χρήστες ουσιών επίσης, δεν εντάσσονται αλλού, εδώ κι αυτοί. Πρόκειται, συνεπώς, για θέμα τάξης, κραυγαλέο ταξικό ζήτημα δηλαδή, που λαμβάνει όλο και περισσότερο μεγέθη οικουμενικά και διαστάσεις, στην κυριολεξία, ζωής και θανάτου.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
