του Γιάννη Σχίζα
Κανακέψαμε επί μακρόν τη Τουρκία, αγνοήσαμε τις επανειλημμένες παρασπονδίες της μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, χορέψαμε μαζί της ζεϊμπεκιές, καθιερώσαμε και μετά ξε-καθιερώσαμε το βραβείο Ιπεχτσί, τελικά εκτιμήσαμε ότι η είσοδός της στην ευρωπαϊκή «οικογένεια» θα συνεπιφέρει και την άμβλυνση των αυτοκρατορικών της ονείρων. Και τώρα, μετά από πολλά που αποδεικνύουν ότι το χειρότερο εκκρεμεί, διατρέχουμε με τον κύριο Ερντογάν τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου που πιθανή κατάληξη θα έχει τα νησιά του Αιγαίου: Με πιθανή συνέπεια την εξέλιξη της ιστορίας που για χρόνια ζήσαμε στην περίπτωση της Κύπρου, με εκείνο το ΔΕΝ ΞΕΧΝΏ να τίθεται μπροστά, για την περίπτωση της Χίου ή της Μυτιλήνης ή κάθε άλλου μικρομέγαλου νησιού… Μας το βεβαιώνει ο κύριος Μητσοτάκης, που βλέπει ότι τα ελληνικά κότσια και οι εισερχόμενοι σε στρατιωτικές σχολές δεν είναι επαρκείς.
Η Τουρκία έχει την στρατιωτική υπεροπλία και επί πλέον είναι προπονημένη στον πόλεμο, εμείς απλώς τρέχουμε. Η στρατηγική της βασίζεται στη χωρική εξάπλωση, στην τουρκοποίηση παντός αντιπάλου –από το Αζερμπαϊτζάν μέχρι το Γιβραλτάρ, τη Βόρεια Αφρική και πέραν– ενώ η τακτική της έγκειται στη χρήση των αντιπάλων της στο ρόλο του εκ περιτροπής εχθρού ή φίλου. Η βασική ελπίδα μας είναι ότι οι αντικειμενικά θιγόμενοι από τους ελιγμούς της θα κατανοήσουν την Οθωμανική τακτική και θα συστρατευθούν: Οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί, οι Βόσνιοι. Οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι. Και για να μην ξεχνιόμαστε, στην Αφρική οι Λίβυοι.
Το 2ο κακό της μοίρας μας: Η χώρα μας υποφέρει από τη μετανάστευση. Οι πρόσφυγες που κατακλύζουν την χώρα είναι –εκτός από φυγάδες ενός κάποιου πολέμου– μετανάστες από τη Συρία, το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν, το Μαρόκο, από χώρες της Αφρικής, τώρα από την Παλαιστίνη, που πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους για να μετεγκατασταθούν. Σωστά ο Αριστερός ηγέτης Όσκαρ Λαφοντέν επισημαίνει: «Εάν ένα μέρος από τα δισεκατομμύρια που διαθέτουμε στη Γερμανία για τους πρόσφυγες τα δαπανούσαμε για τους καταυλισμούς προσφύγων στην Εγγύς Ανατολή και στην Αφρική, θα βελτιώναμε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων».
Κι από κοντά, 3ο κακό, έρχεται ο κίνδυνος από τους μεγάλους «αεριτζήδες» να αλώνουν το σύνολο των κορυφών των ελληνικών βουνών – απαξιώνοντας την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στις πεδινές, στις παράκτιες και επιθαλάσσιες εκτάσεις: Εδώ στα ψηλά υπάρχει ο κίνδυνος και τελικά η βεβαιότητα μιας εσαεί ασχήμιας. Ο αγώνας κατά των ανεμογεννητριών καθυστέρησε απαράδεκτα από τρία θεμελιώδη σφάλματα που δέσποσαν μεταξύ των συνεργαζομένων ατόμων: Πρώτον, στη θεώρηση των ανεμογεννητριών ως απατηλών μέσων παραγωγής, δεύτερον στη θεώρηση της κλιματικής αλλαγής ως ανύπαρκτης ή ως μη ανθρωπογενούς, και τρίτον από το λεγκαλισμό που επικράτησε, από τη βεβαιότητα ότι τα δικαστήρια θα ματαιώσουν την παραπέρα ανάπτυξη των αιολικών εφαρμογών. Κατ’ αυτόμ τον τρόπο όμως «ξεχάσαμε» ότι τα επιστημονικά θέματα δεν κρίνονται με δικαστικές πλειοψηφίες, ενώ σ’ εμάς άρκεσε σε ορισμένες περιστάσεις η αρχή της προφύλαξης για να στηρίζουμε την άποψή μας.
Ο Αλέξανδρος Δουμάς ο Πρεσβύτερος έγραψε το αφήγημα «Τρεις σωματοφύλακες» (1844), που ήταν όμως τέσσερις. Έτσι κι εγώ θα μιλήσω για το 4ο κακό που απειλεί τη χώρα:
Στο μέτωπο των ερευνών για υδρογονάνθρακες στην Ήπειρο, παίζουμε με την καταστροφή των πιο παρθένων τοπίων. Γιατί η χώρα αυτή δεν διαθέτει μόνο αρχαιολογικούς θησαυρούς, αλλά επί πλέον διαθέτει φύση: Φύση αμόλυντη, εξαίσια, φαντασμαγορική, με όλα τα συμπαρομαρτούντα της αισθητικής. Φύση που είναι υπέρτερη – σαν «όλο» έναντι του μέρους των 6.000 ειδών που έχουμε στη χώρα.
Μερικοί εργάζονται για να καταλήξει ο Ελληνισμός στα παλιά σύνορά του – θα λέγαμε, αξιοποιώντας μια παλιά χιουμοριστική κουβέντα του Κύπριου αγωνιστή Βάσου Φτωχόπουλου, που είχε να κάνει με το ΠΡΟ-ΠΟ! Δεν απομένει σ’ εμάς να αγνοήσουμε κάθε οπτική «μακροϊστορίας» –που δηλώνει ότι κάθε τι μακροχρονίως είναι δυνατό!– και να αγωνιστούμε για την εξέλιξη της τωρινής ιστορίας, της τωρινής τάξης πραγμάτων, προς το καλύτερο…
