του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Η Ε.Ε. και η ΟΝΕ θεμελιώνονται σε όρους δραματικού περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας
Μια μακρά πομπή από τεθωρακισμένα (όχι απαραίτητα γερμανικά) διασχίζει αργά τη Βασιλίσσης Αμαλίας. Στο ύψος της Βουλής στρέφουν τις πελώριες κάννες τους στο κτίριο. Απειλή, προειδοποίηση; Τα μισά στρίβουν αριστερά, στην Καραγιώργη Σερβίας, τα υπόλοιπα συνεχίζουν στην Πανεπιστημίου και στο ύψος του Γενικού Λογιστηρίου σταματούν και στρέφουν τις κάννες τους στο κτίριο.
Τα τανκ της εικόνας μας κινούνται αθόρυβα, οι ερπύστριές τους θαρρείς πώς είναι από χαρτί, το σώμα τους κι οι μηχανές τους δεν είναι από χάλυβα αλλά από λέξεις. Οι οδηγοί τους δεν είναι σιδερόφρακτοι, κρανοφόροι στρατιώτες αλλά κουστουμάτοι ευρωκράτες με χαρτοφύλακες. Η κατάλυση της ελληνικής δημοκρατίας, αυτή τη φορά, δεν είναι αποτέλεσμα μιας υποκινούμενης στρατιωτικής δικτατορίας αλλά της εφαρμογής της Συνθήκης της Λισσαβώνας.
Ο τρίτος, φαρμακερός (αλλά όχι τελευταίος) γύρος μέτρων που ανακοίνωσε, με δραματική σκηνοθεσία, την Τετάρτη η κυβέρνηση, είναι το αποτέλεσμα όχι απλά διαβούλευσης, αλλά κανονικής υπαγόρευσης από την κοινοτική αριστοκρατία. Και, εμμέσως, από όλους τους μεγάλους πιστωτές της Ελλάδας, εντός και εκτός Ε.Ε. Η Συνθήκη της Λισσαβώνας, για πρώτη φορά, εφαρμόζεται στην Ελλάδα ως προς τα δύο κρισιμότερα άρθρα της, που αποκαλύπτουν ότι η Ε.Ε. και η ΟΝΕ θεμελιώνονται σε όρους δραματικού περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας σε κάθε χώρα-μέλος. Αν κι αυτό είναι κυνικά ομολογημένο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, η κοινή γνώμη που αφυπνίζεται από το σοκ των μέτρων και αρχίζει να εκφράζει το θυμό της, αξίζει να ξέρει ποιος και πώς κυβερνά αυτό τον τόπο μέσω της ευρωπαϊκής Συνθήκης και του διαβόητου Συμφώνου Σταθερότητας.
Χωρίς ψήφο!
Στο πλαίσιο της παρούσας παραγράφου, το Συμβούλιο αποφασίζει, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η ψήφος του μέλους του Συμβουλίου που εκπροσωπεί το ενδιαφερόμενο κράτος-μέλος».
Μηνιαίες εξετάσεις
«Εάν ένα κράτος-μέλος επιμένει να μην εφαρμόζει τις συστάσεις του Συμβουλίου, τότε το Συμβούλιο μπορεί να αποφασίσει να ειδοποιήσει το κράτος-μέλος να λάβει, εντός συγκεκριμένης προθεσμίας, μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος, την οποία το Συμβούλιο κρίνει αναγκαία για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση αυτή. Σε αυτή την περίπτωση, το Συμβούλιο μπορεί να ζητήσει, από το κράτος-μέλος αυτό, να υποβάλει εκθέσεις σύμφωνα με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, για να εξετάσει τις προσπάθειες προσαρμογής που καταβάλλει αυτό το κράτος-μέλος».
Κατάσταση πολιορκίας
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, και πάντα «χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν την ψήφο του μέλους του Συμβουλίου που εκπροσωπεί το εν λόγω κράτος-μέλος», μπορεί να αποφασίσει τα ακόλουθα (ό,τι δηλαδή μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα από τον Μάιο και μετά):
• να απαιτήσει να δημοσιεύει το εν λόγω κράτος-μέλος πρόσθετες πληροφορίες τις οποίες ορίζει το Συμβούλιο, προτού εκδώσει ομολογίες και χρεόγραφα,
• να καλέσει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αναθεωρήσει την πολιτική δανεισμού που ασκεί έναντι του εν λόγω κράτους-μέλους,
• να απαιτήσει από το εν λόγω κράτος-μέλος να καταθέσει ατόκως στην Ένωση ποσό κατάλληλου ύψους, έως ότου, κατά τη γνώμη του Συμβουλίου, διορθωθεί το υπερβολικό έλλειμμα,
• να επιβάλει πρόστιμα εύλογου ύψους».
Εν ολίγοις, η υποτιθέμενη «θεραπεία» αποκατάστασης της δημοσιονομικής «υγείας» της Ελλάδας μπορεί να έχει και συνέχεια, όχι μόνο με πρόσθετα μέτρα, αλλά με μια δημοσιονομική εξουθένωση της χώρας μέχρι τον πιστωτικό της στραγγαλισμό.
Κι αυτό, γιατί οι «θεραπευτές» και κατάσχουν τους λιγοστούς δανειακούς πόρους, που εξασφαλίζει με ληστρικά επιτόκια η χώρα, και της στερούν τους όποιους επενδυτικούς πόρους, και επιδεινώνουν με πρόστιμα ελλείμματα και χρέος.
Το χειρότερο είναι ότι η Ε.Ε. με τον πιο επίσημο τρόπο, με την υποχρέωση δημοσίευσης «πρόσθετων πληροφοριών», κρεμάει τη χώρα στα μανταλάκια, ξεγυμνώνοντάς την στα μάτια των αγορών και των αρπακτικών τού χρέους, που αναζητούν απλώς αφορμές για να εκτοξεύσουν τα επιτόκια σε ληστρικά επίπεδα. Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται κανείς για να κατανοήσει ότι η Ε.Ε. λειτουργεί ως καλοπληρωμένος «ντίλερ» των πιστωτών κάθε χώρας;
Η κυβέρνηση αναζητεί εναγωνίως τρόπο να αντισταθμίσει με στολίδια «κοινωνικής δικαιοσύνης» την πιο ανηλεή επίθεση στην εργασία της μεταπολεμικής περιόδου. Αν και κανείς δεν αμφιβάλλει πια για την ταξική επιλογή (και όχι «αναγκαιότητα», όπως λέει ο πρωθυπουργός) της κυβέρνησης, έχουν και οι αριθμοί τη σημασία τους.
Από τα 4,8 δισ. ευρώ που είναι ο στόχος της εξοικονόμησης δαπανών για φέτος:
• 1,1 δισ. προέρχεται από την περικοπή των αμοιβών στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Άλλα 600 εκατ. προέρχονται από το πάγωμα των συντάξεων και τη μείωση των επιχορηγήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία. Σύνολο 1,7 δισ.
•2,4 δισ. θα προέλθουν από την αύξηση στους «φόρους των φτωχών», τους έμμεσους (ΦΠΑ, καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, φόρος κατανάλωσης ρεύματος)
• 700 εκατ. κόβονται από τις δημόσιες επενδύσεις και την εκπαίδευση.
• μόλις 100 εκατ. προβλέπονται ως έσοδα από τη φορολόγηση των λεγόμενων ειδών πολυτελείας (σκάφη, αυτοκίνητα κ.λπ.)
Ποιος πληρώνει το μάρμαρο
Η επιλογή καταλήστευσης του εργατικού εισοδήματος είναι ορατή στα παραπάνω στοιχεία αλλά και στις αποτυπώσεις τους στο παράδειγμα ενός μέσου μισθωτού του δημοσίου. Για ένα δημόσιο υπάλληλο με μέσες μηνιαίες αποδοχές περίπου 1.300 ευρώ υπολογίζεται ότι οι απώλειες τόσο από τις περικοπές των επιδομάτων όσο και από τη φορολογική επιβάρυνση φτάνουν τα 1.800 ευρώ το χρόνο. Ποιος 14ος μισθός; Φαγώθηκε ήδη και ο μισός 13ος.
Από τα 4,8 δισ. ευρώ που είναι ο στόχος της εξοικονόμησης δαπανών για φέτος:
• 1,1 δισ. προέρχεται από την περικοπή των αμοιβών στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Άλλα 600 εκατ. προέρχονται από το πάγωμα των συντάξεων και τη μείωση των επιχορηγήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία. Σύνολο 1,7 δισ.
•2,4 δισ. θα προέλθουν από την αύξηση στους «φόρους των φτωχών», τους έμμεσους (ΦΠΑ, καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, φόρος κατανάλωσης ρεύματος)
• 700 εκατ. κόβονται από τις δημόσιες επενδύσεις και την εκπαίδευση.
• μόλις 100 εκατ. προβλέπονται ως έσοδα από τη φορολόγηση των λεγόμενων ειδών πολυτελείας (σκάφη, αυτοκίνητα κ.λπ.)
Η επιλογή καταλήστευσης του εργατικού εισοδήματος είναι ορατή στα παραπάνω στοιχεία αλλά και στις αποτυπώσεις τους στο παράδειγμα ενός μέσου μισθωτού του δημοσίου. Για ένα δημόσιο υπάλληλο με μέσες μηνιαίες αποδοχές περίπου 1.300 ευρώ υπολογίζεται ότι οι απώλειες τόσο από τις περικοπές των επιδομάτων όσο και από τη φορολογική επιβάρυνση φτάνουν τα 1.800 ευρώ το χρόνο. Ποιος 14ος μισθός; Φαγώθηκε ήδη και ο μισός 13ος.
