«Τα είπα και στον κ. Μπαρόζο και στον κ. Ρομπέι και στον φίλο μου τον κ. Σουλτς: οι πολιτικές που εφαρμόζονται δεν είναι τίποτε άλλο από νεοαποικιακές πολιτικές. Όταν σε βρουν σε αδύνατη θέση, σε βαράνε από πάνω.
Και αυτό το θεωρώ, από άποψη αρχής, απαράδεκτο. Πού είναι η αλληλεγγύη της Ένωσης; Η καταπίεση υπάρχει, η κοινωνική αδικία διευρύνεται, πληρώνει το τίμημα ο απλός άνθρωπος και κάποιοι κερδοσκοπούν. Η Κύπρος νιώθει κατατρεγμένη, υποχρεωθήκαμε να απευθυνθούμε στον μηχανισμό στήριξης και αντί για στήριξη έχουμε έναν κατατρεγμό. Επικαλούνται ότι η Κύπρος αποτελεί πλυντήριο βρόμικου χρήματος για να μας έχουν στη γωνία και αρνούνται να υπογράψουν μαζί μας ένα μνημόνιο, το οποίο βεβαίως κανένας δεν μπορεί να χειροκροτήσει».
Τα λόγια ανήκουν στον απερχόμενο πρόεδρο της Κύπρου, Δ. Χριστόφια, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα. Δεν είναι ψέματα βεβαίως. Τι ανάλογο έχουν τολμήσει ποτέ να αρθρώσουν οι κυβερνητικοί και πολιτειακοί παράγοντες της δικής μας χώρας; Αλλά προκύπτει ένα «όμως» πηγαίο και… ανυπέρβλητο. Τα λόγια τούτα καρφώνονται στο μυαλό και στην ψυχή, όχι κυρίως για το δίκιο τους. Σωστά τώρα τα στηλιτεύεις σύντροφε (ποτέ δεν αποποιήθηκε την πολιτική του ταυτότητα) Χριστόφια. Όμως; Ποια η ουσία της πολιτικής; Αναλύσεις και διακηρύξεις; Η κυβερνητική πολιτική, πολύ περισσότερο, πώς εκδηλώνεται; Ως δήλωση προθέσεων; Οι ομολογίες αυτές «κλειδώνουν» τελεσίδικα το νεοφιλελεύθερο δρόμο χωρίς καμία εναλλακτική. Πιο εμφατικά, με αίσθηση του αναπόδραστου ασφυκτική, όταν σου στρώνει το μονοπάτι της καταστροφής μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Τι είναι πιο κυνικό και απεχθές; Ένας Πάγκαλος που σου πετάει στα μούτρα πως το Μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε, ένας Στουρνάρας που το βαφτίζει σωτηρία ή ένας κομμουνιστής Πρόεδρος που το ανήγγειλε με δάκρυα και τώρα οικτίρει δημοσίως τη χώρα του, που έχει μετατραπεί σε θύμα εκβιασμού και λάφυρο των μεγάλων δυνάμεων της Ε.Ε. και όχι μόνο;
Ρητορικό το ερώτημα. Η Κύπρος ως «θαυματάκι» δίπλα σε μια Ιρλανδία και μία Πορτογαλία πανηγύρισε την «άξια» εισδοχή της στο κλαμπ του ευρώ. Τώρα εκλιπαρεί (μέσω μίας κυβέρνησης της Αριστεράς, μάλιστα) για μία θέση στο εφιαλτικό καθαρτήριο των μνημονίων. Η αριστερή κυβερνητική θητεία τι σηματοδότησε ως αναπτυξιακό μοντέλο και αξιακό πρότυπο για την κοινωνία; Μοιραία παραδίδει σε μια πρόθυμη για νέες επικίνδυνες «περιπέτειες» κραυγαλέα Δεξιά. Οι ξένοι «φίλοι» και εχθροί το περιμένουν πώς και πώς. Ναι μεν, καλώς τα είπες πρόεδρε Χριστόφια, αλλά… δεν! Δεν έχεις πια καμία σχέση όχι με την Αριστερά μόνο, αλλά ούτε καν με την πολιτική…
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
