Όσα θάφτηκαν: Τα παιδικά τραύματα της συναίνεσης

Ενώ από χαρακτήρα είμαι της διαλλαγής, αυτή η «συναίνεση» μου έχει αφήσει -νομίζω- σοβαρά παιδικά τραύματα που ποτέ δεν μπόρεσα να τα ξεπεράσω.

Ως γνωστό, η πιο όμορφη ώρα του σχολείου είναι το διάλειμμα και μάλιστα το μεγάλο.
Ξεχυνόμασταν, λοιπόν, στο προαύλιο και ντουγρού στα κάγκελα του σχολείου να εξαργυρώσουμε το πενιχρό χαρτζιλίκι του παππού.
Δυο ήταν οι «έμποροι» του δημοτικού μας.
Ο Ταξιάρχης με τα γλειφιτζούρια στη μια μεριά και ο κυρ- Στράτος με τα χαλβαδέλια απέναντι.
Εχθροί ορκισμένοι, σκοτωνόταν κάθε μέρα ποιος θα τραβήξει περισσότερη πελατεία και να οι «προσφορές» και οι χαμηλές τιμές και τα καλοπιάσματα, ακόμα και τα βερεσέδια.
Φτώχεια έρμη όμως και το χαρτζιλίκι όλο και λιγότερο και η πελατεία δεδομένη, ύφεση μόνιμη δηλαδή και ρευστότητα ελάχιστη και τα κέρδη λιγόστευαν.
Μια μέρα, βλέπουμε τον Ταξιάρχη και τον Στράτο εκεί που μαλλιοτραβιόταν και βριζόταν, να είναι δίπλα-δίπλα με «ενιαίες τιμές» φουσκωμένες, τέρμα τα βερεσέδια και οι προσφορές, τέρμα βέβαια και τα καλούδια για μας.
Ήταν η πρώτη μου τραυματική εμπειρία από την καταραμένη τη συναίνεση.
Από την εποχή της τουρκοκρατίας με φιρμάνι του Αγά, τα μπουρδέλα στη Μυτιλήνη είχαν εξοστρακιστεί στην άκρη της πόλης κάτω από το Κάστρο, για να μην ενοχλούν και σκανδαλίζουν την καθωσπρέπει κοινωνία.
Λίγα χαμόσπιτα ήταν, καταφύγιο των φαντάρων και λυτρωτική φαντασίωση για μας τα γυμνασιόπαιδα.
Κουμάντο στα «σπίτια» έκαναν η κυρία Κλαίρη και η μαντάμ Φούλη, οι οποίες κανόνιζαν τα πάντα.
Την τιμή, τη σειρά «επίσκεψης», ποια κοπέλα με ποιον, τα πάντα.
Δεν υπήρχε ώρα της μέρας που οι δυο κυρίες των «σπιτιών» να μη μαλλιοτραβιούνται, και να «αλληλοστολίζονται» με ό,τι βρισιά μπορείς να φανταστείς και όλα αυτά για το έρμο το μεροκάματο.
Ταυτόχρονα, διαλαλούσαν τις «προσφορές» και τα «έξτρα» και την καλή υγεία των κοριτσιών.
Κάποια φορά, βλέπω τις μαντάμες δίπλα-δίπλα να πίνουν το καφεδάκι τους, να χαριεντίζονται και να πληροφορούν την πελατεία πως τέρμα οι διευκολύνσεις και οι προσφορές.
Και οι τιμές τσιμπημένες, «γιατί το μαγαζί δεν βγαίνει και οι καιροί δυσκόλεψαν».
Τα «βρήκαν» οι κυρίες και αργότερα μάθαμε πως ήταν κάποτε φίλες και συγκάτοικοι.
Κόπηκαν, βέβαια, μαχαίρι οι «επισκέψεις στα σπίτια» του Κάστρου και ας όψεται η ρουφιάνα η «συναίνεση».
Καιρό τώρα ακούω τον Καρατζαφέρη να ωρύεται για τη «συνεννόηση», τους τροϊκανούς να σχίζονται για «ομοψυχία», την κυβέρνηση να τα δίνει όλα για μια «κοινή στάση», διάβασα πως και ο ΣΕΒ άλλη μια φορά παρουσίασε μια μελέτη ως «εργαλείο συναίνεσης» και ειλικρινά χωρίς να το θέλω μου έρχονται στο μυαλό οι μαντάμες και οι εμποράκοι της Μυτιλήνης.
Μαθητούδι μου στέρησε το γλειφιτζούρι και παλικαράκι το πήδημα, η «συναίνεση».
Νιώθω οργισμένος που σήμερα πάει να μου στερήσει και την αξιοπρέπεια.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στο 70% που στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να θέλει «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».

Σχόλια