Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Το κίνημα στη Γαλλία με τα «κίτρινα γιλέκα» αποτελεί το μεγάλο ξεσήκωμα των Γάλλων πολιτών, κατά της παγκοσμιοποίησης και της γερμανοευρωπαϊκής δικτατορίας. Έχει τις ρίζες του στην «Κομμούνα» του 1871, σ’ εκείνη την πρώιμη επανάσταση των εργατών του Παρισιού, που ο Μαρξ τη θεώρησε «σημείον εκκίνησης» για τις μελλοντικές επαναστάσεις και λαϊκές εξουσίες.
«ΣΗΜΕΙΟΝ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ» για την αμφισβήτηση του ολοκληρωτισμού της ευρωπαϊκής ένωσης που σύρεται στο γερμανικό άρμα των διεθνών τραπεζιτών, είναι η εξέγερση με τα «κίτρινα γιλέκα». Το Παρίσι συγκλονίζεται από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μεταξύ επαναστατών και των αστυνομικών. Η μαριονέτα των τραπεζιτών, ο πρόεδρος Μακρόν, κλονίζεται και παρακολουθεί έντρομος την αγανάκτηση των μαζών κατά της ευρώδουλης πολιτικής του. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εδώ στην Ελλάδα, τα τηλεοπτικά κανάλια του «συστήματος» προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της εξέγερσης, και μεταδίδουν με το σταγονόμετρο το ξέσπασμα του γαλλικού λαού. Τα «κίτρινα γιλέκα» μπήκαν στην πρωτοπορία, επειδή κι εκεί η γαλλική Αριστερά είναι ανύπαρκτη. Συρρικνωμένο σε απίστευτο βαθμό είναι το γαλλικό Κ.Κ., μεταλλαγμένο και ουσιαστικά νεκρό το σοσιαλιστικό Κόμμα, αφού και η «Σοσιαλιστική Διεθνής» δεν έχει την παραμικρή σχέση μ’ εκείνη που κάποτε υπήρχε. Η μετάλλαξη είναι πλήρης. Οι εργαζόμενοι της Γαλλίας όμως, δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε την υπομονή να περιμένουν μελλοντική –και αμφίβολη– «Ανάσταση νεκρών». Κι εκεί επίσης η Αριστερά, έχασε το τρένο της Ιστορίας, όπως εδώ. Ο Λαός όμως, δεν μπορεί, δεν αντέχει άλλο να περιμένει. Ο εργασιακός Μεσαίωνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να γκρεμιστεί. Ο ευρωσκεπτικισμός αποτελεί τη νέα «κόκκινη σημαία» που υψώνεται σε όλες τις χώρες. Και η πνοή των αγωνιστών που εκφράζονται σήμερα με τα «κίτρινα γιλέκα», θα απλωθεί σε όλον τον ευρωπαϊκή χώρο. Οι πολιτικοί απεδείχθησαν όχι μόνο ανίκανοι, αλλά και δειλοί προσκυνημένοι στα συμφέροντα των Βρυξελλών. Η «Κομμούνα» γεννήθηκε αυθόρμητα. Κανένας δεν την είχε προετοιμάσει συνειδητά και σχεδιασμένα. Ο αποτυχημένος πόλεμος με τη Γερμανία, τα βάσανα τον καιρό της πολιορκίας, η ανεργία στις γραμμές του προλεταριάτου, η καταστροφή της μικροαστικής τάξης και η σήψη των πολιτικών, μαζεύτηκαν, με αποτέλεσμα να σπρώξουν τον πληθυσμό του Παρισιού, στην επανάσταση της 18ης Μαρτίου.
Οι ίδιες αιτίες εμφανίζονται και στις μέρες μας, και υφίσταται οικονομικός πόλεμος με τη Γερμανία, που διατηρεί το «επάνω χέρι». Και τα «Κίτρινα γιλέκα» –όπως η «Κομμούνα» – γεννήθηκαν αυθόρμητα. Στην Ελλάδα, ο Τσίπρας αποτελεί «καρμπόν» του Μακρόν. Μαριονέτα των διεθνών τραπεζιτών, οργανέτο του βρικόλακα των Βαλκανίων Τζ. Σόρος, ο άνθρωπος που «εξετέλεσε» την ελληνική Αριστερά, τρέμει στην ιδέα ότι το παράδειγμα των «Κίτρινων γιλέκων» θα μπορούσε να περάσει τα σύνορά μας.
Ο ευρωσκεπτικισμός αποτελεί τη νέα «κόκκινη σημαία» που υψώνεται σε όλες τις χώρες. Και η πνοή των αγωνιστών που εκφράζονται σήμερα με τα «κίτρινα γιλέκα», θα απλωθεί σε όλον τον ευρωπαϊκή χώρο. Οι πολιτικοί απεδείχθησαν όχι μόνο ανίκανοι, αλλά και δειλοί προσκυνημένοι στα συμφέροντα των Βρυξελλών
ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ. Τη Γαλλία, που κι αυτή διέρχεται μεγάλη κρίση. Κάποτε σ’ αυτήν τη χώρα άστραψαν οι μεγαλύτερες μορφές του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Αυτοί που μπήκαν μπροστά στους μεγάλους λαϊκούς αγώνες. Ο «Πατριάρχης» του σοσιαλισμού, ο Ζωρές, έλεγε: «Μπορούμε, χωρίς να προδώσουμε τις αρχές μας, χωρίς να εγκαταλείψουμε τον ταξικό αγώνα μας, να ακούσουμε τη φωνή της καρδιάς μας. Μπορούμε να διατηρήσουμε τα ανθρώπινα αισθήματά μας, ακόμα και μέσα στον επαναστατικό αγώνα…». Γι’ αυτό τον αγάπησαν οι εργαζόμενοι. Διότι ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος, που ένιωθε τον πόνο των φτωχών. Το εύρος της προσφοράς του, πνευματικής και πολιτικής, η θυσία της ίδιας της ζωής του στην ωραιότερη και κρισιμότερη ώρα της, δημιούργησαν δίκαια τον θρύλο-Ζωρές. Μαθητής και διάδοχός του, ήταν ο Λεόν Μπλουμ. Ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, φωτισμένος διανοούμενος, αφιέρωσε τη ζωή του στην υπεράσπιση των δικαίων των εργαζομένων, αυτών δηλαδή, που σήμερα κατήργησε η ευρωπαϊκή ένωση. Ήταν αυτός που οδήγησε το «Λαϊκό Μέτωπο» το 1936 στην εκλογική νίκη. Ο Μπλουμ καθιέρωσε τα μεγάλα κοινωνικά μέτρα. Για σκεφθείτε τι έγινε τότε: 40 ώρες εργασία την εβδομάδα, εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, πληρωμένες άδειες κ.λπ. Αυτά σήμερα, τα έσβησαν οι Βρυξέλλες. Επικρίθηκε ο Μπλουμ επειδή σαν πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου, δεν έκαμε επέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, υπέρ της δημοκρατικής κυβέρνησης και των δημοκρατικών δυνάμεων, απέναντι στο φασιστικό πραξικόπημα του Φράνκο. Δεν λένε οι επικριτές την αλήθεια. Διότι ο Μπλουμ, απάντησε θετικά στη σχετική έκκληση της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας, αλλά τελικά δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που ήθελε, διότι αντέδρασαν μέλη της κυβέρνησής του, που ανήκαν στο «Ριζοσπαστικό Κόμμα» και ενισχύονταν από την Αγγλία.
Τότε ο Μπλουμ σκέφτηκε να παραιτηθεί. Αλλά, η ίδια η δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας ήταν που τον εκάλεσε να μην υποβάλλει παραίτηση. Ήξεραν ότι ήταν ειλικρινής σύμμαχος των Ισπανών δημοκρατών, και έβλεπαν τι συμβαίνει στο παρασκήνιο, πέρα από τις πεποιθήσεις του πρωθυπουργού του Λαϊκού Μετώπου. Θα μεταφέρω εδώ, για πρώτη φορά, μια μικρή ιστορική μαρτυρία, που έχει την αξία της. Κάποτε είχα ζητήσει από τον αείμνηστο Ηλία Τσιριμώκο, να μου δώσει μια εικόνα της προσωπικότητας του Λεόν Μπλουμ. Ο Τσιριμώκος ήταν προσωπικός του φίλος, και τον εγνώρισε για πρώτη φορά όταν ο Έλληνες ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ, τελείωνε τις νομικές του σπουδές στο Παρίσι. Μου είπε: «Εκείνον τον καιρό, το Παρίσι είχε μια αίγλη μοναδική. Είχε την αίγλη της νίκης του 1918, που της έδωσε ο Κλεμανσώ. Στο Παρίσι τριγυρνούσαν εκείνη την εποχή λογής-λογής άνθρωποι, οι «χαμένες γενεές», όλα τα πνευματικά και φιλολογικά ρεύματα που ήθελαν να επιβληθούν στον κόσμο, και όλα ξεκινούσαν από το Παρίσι, και κατέληγαν εκεί. Ο Λεόν Μπλουμ, νομικός άριστος, πνευματικός άνθρωπος, είχε το ύφος ενός μεγάλου «μπουρζουά». Αλλά, όταν έμπαινε σε μια αίθουσα γεμάτη από προλεταριάτο, το κοινό ηλεκτριζόταν. Ο κόσμος τον πίστευε. Και ήταν χαρακτηριστικό ότι κανένα από τα στελέχη του κόμματός του δεν αισθανόταν ικανό να αντιπαραβληθεί στο δικό του ηγετικό και πνευματικό μέγεθος…».
Όταν στις 3 Απριλίου του 1950 έγινε η κηδεία του Μπλουμ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ εκπροσώπησε στην νεκρώσιμη τελετή, ο Στρατής Σωμερίτης, ο οποίος σε ανταπόκρισή του στην εφημερίδα «Μάχη», έγραφε μεταξύ άλλων: «…Όταν έφθασε ο νεκρός στην οδό Λαφαγέτ, τον τοποθέτησαν στο χωλ της “ποπυλαίρ” που είχε διασκευαστεί σε νεκρικό θάλαμο. Εκεί έγινε η παρέλαση τη χιλιάδων Παρισινών, που θέλησαν έτσι να εκδηλώσουν τον θαυμασμό τους προς τη μεγαλύτερη φυσιογνωμία της IV Δημοκρατίας. Εκεί στάθηκα κι εγώ, τη νύχτα του Σαββάτου με άλλους συντρόφους του Γαλλικού Σ.Κ., σαν τιμητική φρουρά στον Λεόν Μπλουμ…».
ΟΣΑ ΓΡΑΦΩ, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ για τον πρωθυπουργό του Λαϊκού Μετώπου. Αποτελούν μάλλον μνημόσυνο για τον αφανισμό της Αριστεράς, που στον καιρό της δικτατορίας των Βρυξελλών και της παγκοσμιοποίησης, είναι απούσα. Κι ήταν επόμενο οι λαϊκές μάζες που δεινοπαθούν, να την προσπεράσουν και να δημιουργήσουν τα «κίτρινα γιλέκα». Γιατί ξαναρχίζουμε από την αρχή. Από την «Κομμούνα», αφού η Ιστορία γύρισε το τιμόνι ανάποδα, κι αυτό που νομίζαμε ότι θα ήταν «το μέλλον», έγινε παρελθόν, κι όλα –και όλοι– αναζητούν μια νέα αρχή. Και το πηδάλιο του καινούργιου ξεκινήματος κρατούν τα «κίτρινα γιλέκα» αφού η «Αριστερά» έμεινε στο περιθώριο. Όσο για εμάς εδώ, μάταια ψάχνουμε για μια ηγετική μορφή. Στον νου μου έρχεται με πίκρα ο στίχος του Τάσου Λειβαδίτη: «Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε; Κείνη η φωνή, πού να ‘ναι για να μην χαθούμε μέσα στη νύχτα;»…
