Έχουν αρχίσει να ξεπροβάλλουν προ πολλού οι αφίσες και τα πανώ με τους γόητες, τους θεληματικούς και τους χαρισματικούς. Βλέμματα γεμάτα αυτοπεποίθηση, χαμόγελα και μεγαλοστομίες με τον τόνο: «ζητάμε ισχυρή εντολή», «ο άνθρωπός μας», «νέα εποχή για το δήμο μας», «οι προτάσεις μας δέσμευση». Και όλοι τους βέβαια, «ανεξάρτητοι». Προσέξτε μην πάθετε τίποτε, βρε παιδιά, από την πολλή ανεξαρτησία.
Ποιος ο ρόλος και το έργο της τοπικής «αυτοδιοίκησης» σε μία χώρα υποθηκευμένη για εκατό χρόνια στα μνημόνια, είναι ένα ερώτημα που μέλλει να απαντηθεί. Το ότι κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της απάντησής του ή –ακόμα χειρότερα– το ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό θεωρείται κατά το μάλλον ή ήττον δεδομένη, με βάζει σε σοβαρές υποψίες. Παραδοσιακά, οι δημοτικές εκλογές επιτελούσαν πάντοτε ρόλο σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης σε σχέση με τα τρέχοντα κομματικά ποσοστά –ένα είδος εκλογικού βαρόμετρου, δηλαδή, πριν την μεγάλη εθνική αναμέτρηση. Την ίδια στιγμή, αποτελεί κοινό τόπο ότι η τοπική «αυτοδιοίκηση» λειτούργησε ανέκαθεν ως ένα είδος «αναμεταδότη» των κομματικών συμφερόντων στο μικροπεδίο της τοπικής κοινότητας – ως ένας μηχανισμός περαιτέρω πρακτορείας και διήθησης των συμφερόντων αυτών σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Αλλά επειδή οι συγκεκριμένες λειτουργίες δεν είναι δυνατόν, φυσικά, να δηλωθούν κατά τρόπο ρητό και απερίφραστο, προκύπτει ως ιδεολογικό άλλοθι το αφήγημα της «αποκέντρωσης»: ότι δηλαδή, η κεντρική εξουσία «δεν τα προλαβαίνει όλα», και επομένως είναι αναγκαία η συγκρότηση μίας ορισμένης Δημοτικής Αρχής, προκειμένου να ικανοποιούνται οι ποικίλες «τοπικές» ανάγκες.
Ποιες είναι βέβαια οι «τοπικές» αυτές ανάγκες, το γνωρίζουμε πολύ καλά. Να διευκολύνεται η παροχέτευση δημόσιου χρήματος προς τις κεντρικές τράπεζες έτσι ώστε να αποπληρώνονται ταχύτερα οι δανειστές. Να εξυπηρετούνται αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα των εκάστοτε τοπικών εργολάβων και μαγαζατόρων. Να μεταβληθεί ο κάθε δήμος σε οδικό γκέτο, γεμάτο μονοδρομήσεις και απαγορευτικές πινακίδες. Μα πάνω απ’ όλα, να φρεσκάρονται οι παιδικές χαρές και η διαγράμμιση των δρόμων, να τοποθετούνται καινούργιες πλάκες στα πεζοδρόμια και καινούργιοι λαμπτήρες στα φανάρια, λίγους μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές. ΄Ημουνα νιος και γέρασα.
Διερωτώμαι πόση σπατάλη δημοσίου χρήματος, πόσες ανούσιες παράτες και λόγοι, πόσος λαϊκισμός και κούφιες υποσχέσεις για όλην αυτήν τη μασκαράτα. Και διερωτώμαι, ακόμη, ποιός απ’ όλους αυτούς τους υποψήφιους Τζιτζιφιόγκους νοιάστηκε ποτέ για μας, αφουγκράστηκε τις ανάγκες μας και στάθηκε δίπλα μας στις πλατείες και στους αγώνες μας. Ποιος μετέσχε στην αγανάκτησή μας και εισέπνευσε τα χημικά που εισπνεύσαμε. Ποιος γνωρίζει τα προβλήματά μας σε επίπεδο βάσης – και όχι από τους κολαούζους του.
Σαν δεν ντρέπεστε, κανάγιες, που’ χετε και μούτρα να μοστράρετε.
