- Αν είσαι μεταξύ 30 και 40 χρονών και είσαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Αν σταματήσεις να ελπίζεις ότι θα τα καταφέρουμε, την έβαψες. Να συμμερίζεσαι την αισιοδοξία ότι «καλά πάμε» αποκλείεται. Μερικές φορές σου είναι αδιανόητο να πιστέψεις με τι ασχολούμαστε ώρες-ώρες στον ΣΥΡΙΖΑ. Και σου λείπουν και οι συνομήλικοί σου, καθότι δεν βρίσκουν σοβαρό λόγο να γίνουν μέλη. Αν, μάλιστα, διαβάσεις και τα συσκεψιακά κείμενα της νεολαίας, τότε σε πιάνει η καρδιά σου και αναπολείς τις μέρες στις πλατείες.
- Μιλώντας για την εσωκομματική κατάσταση: Έχουν ήδη περάσει 4 μήνες από το συνέδριο μας. Δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία ότι «είμαστε στην αρχή», ότι «τώρα θα οργανωθούμε» κ.λπ. Είναι αλήθεια πως δεν έχουμε και το πιο ικανό κόμμα όπως επίσης και ότι δεν απαγορεύεται να κάνουμε και λάθη. Αλλά γι’ αυτό πρόκειται ή για συνειδητές επιλογές; Μήπως θεωρείται δευτερεύουσα η ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ και «όλα τα λεφτά» είναι μια καλή επικοινωνιακή πολιτική και κάποιες «διευρύνσεις» ενόψει αυτοδιοικητικών και (κάποια στιγμή) βουλευτικών εκλογών;
- Η πρόταση για εκλογικό μέτρο «1 προς 4 ανάποδο» που διαβάσαμε σε άρθρο νέων στην εφημερίδα Εποχή για τη συνδιάσκεψη της νεολαίας είναι απόλυτα σωστή. Κάθε μέλος θα συμπαρασύρει και 3 ακόμα νέους, φίλους του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδικασίες της συνδιάσκεψης. Έτσι, θα έχει ουσιαστικό νόημα και πραγματικές αναφορές η όποια συζήτηση. Αν κάποιοι πουν «αυτά δεν γίνονται», να μας εξηγήσουν και το γιατί. Εντάξει, οι «συσχετισμοί» θα γίνονταν απρόβλεπτοι αλλά αυτό είναι το θέμα μας;
- Αυτή η περιβόητη «ταξική μεροληψία» (ποτέ μου δεν τη χώνεψα αυτή τη βαρύγδουπη έκφραση…) δεν μπορεί να εφαρμοστεί και μέσα στο κόμμα; Υπάρχουν χιλιάδες σύντροφοι και φίλοι που εργάζονται σε διάφορους τομείς -και άρα με πραγματική γνώση των αντίστοιχων θεμάτων- και οι «επιτροπές προγράμματος» αποτελούνται κυρίως από κομματικά στελέχη. Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή τα μέλη είναι καλά μόνο για να κολλάνε καμιά αφίσα ή το αριστερό πρόγραμμα θα είναι νέτα-σκέτα «νομοθεσία». Γνώμη: Το πρόγραμμα το δημιουργεί η ζωντανή σχέση με το λαϊκό κίνημα.
- Δεν θα ενοχλούσε τόσο ο διπολισμός Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ήταν ή να πήγαινε να γίνει κάτι πολύ παραπάνω από 500 στελέχη, μπόλικους τοπικούς παράγοντες και κομματάρχες, μηχανισμούς και μια κομματική βάση για «δράσεις» και εσωκομματικές εκλογές. Γιατί αν αυτός ο διπολισμός δεν τροφοδοτεί, δεν στηρίζεται και δεν χτίζει ένα λαϊκό ρεύμα έκφρασης, αγώνων, ιδεών, πρωτοβουλιών, αξιών, τότε όχι απλά δεν βοηθά αλλά μάς κάνει και κακό. Γιατί λέμε ότι θέλουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό σύστημα, όχι να βρούμε τη θέση μας στ’ αριστερά του.
- Ένα βασικό πρόβλημα όλων μας είναι το «εγώ» μας. Ο πρώτος πιστεύει ότι είναι υπεραπαραίτητος και χωρίς αυτόν δεν θα προχωρήσει τίποτα. Ο δεύτερος θεωρεί ότι έχει αποψάρα και δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Ο τρίτος τα έχει βρει με τον εαυτό του και πετάει αλλού το μπαλάκι. Ο τέταρτος αρέσκεται σε τίτλους και οφίτσια. Ο πέμπτος αγανακτεί που η κοινωνία δεν του μοιάζει. Ο έκτος θέλει απλά να καβατζωθεί. Ο έβδομος νομίζει ότι θα καθοδηγήσει την ταξική πάλη. Ο όγδοος δεν θέλει να σκοτίζει το μυαλό του με άσχημα σενάρια. Ο ένατος θεωρεί ευκολότερο να σώσει τον κόσμο, απ’ ό,τι τον διπλανό του. Ο δέκατος πιστεύει ότι είναι σημαντικός. Και είναι.
Για απόψεις ή όποια άλλη συνεισφορά
στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
Σχόλια
