Όσο περισσότερο συζητώ με συντρόφισσες και συντρόφους που είτε συμμετείχαν ως αντιπρόσωποι στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε απλώς ενημερώθηκαν για τις διαδικασίες και τις αποφάσεις του, διαπιστώνω ότι ένα πολύ σημαντικό ποσοστό δηλώνει λίγο ή πολύ απογοητευμένο, γιατί δεν εκπληρώθηκαν οι όποιες προσδοκίες του.
Κάποιοι απογοητεύθηκαν γιατί η διαδικασία εκλογής του προέδρου δεν στηρίχτηκε σε ένα κλίμα γενικής συναίνεσης και συντροφικότητας, ενώ η εκλογή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής αμαυρώθηκε από τα χωριστά ψηφοδέλτια.
Άλλοι απογοητεύθηκαν γιατί περίμεναν ότι το Συνέδριο θα δώσει οριστικές απαντήσεις στα πάντα, παραγνωρίζοντας ότι η περιπλοκότητα της κατάστασης δεν επιτρέπει συνολικά και οριστικά ξεκαθαρίσματα τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής.
Πολλοί απογοητεύθηκαν από το έλλειμμα ενωτικού πνεύματος που ανέδειξαν οι συνεδριακές διαδικασίες. Όμως, αρκετοί από αυτούς συμμετέχοντας ενεργά σε συνιστώσες και τάσεις θα πρέπει να αναρωτηθούν αν μπορούν να μιλούν αξιόπιστα για ενότητα, αφού εντασσόμενοι, έστω και κριτικά, στην πλειοψηφία ή τη μειοψηφία, τελικά συμμετέχουν αδιαφοροποίητα στις αντίστοιχες εκλογικές λίστες, υπονομεύοντας αντικειμενικά το ενωτικό πνεύμα.
Προσωπικά είμαι απογοητευμένος από τα αποτελέσματα του Συνεδρίου για μια σειρά λόγους τους οποίους δεν μπορώ να αξιολογήσω ως κύριους ή δευτερεύοντες.
Είμαι απογοητευμένος γιατί περίμενα ότι, μετά τις εμπειρίες τις συνδιάσκεψης, θα γίνουν έστω και ελάχιστα βήματα ουσιαστικής ενότητας από τους κύριους παίκτες του Συνεδρίου με πνεύμα αμοιβαίας προσυνεννόησης και συμβιβασμού σχετικά με φραστικές και δευτερεύουσες διαφορές στη διακήρυξη Θέσεων, το Καταστατικό και την εκλογική διαδικασία. Ενδεικτική της απουσίας ενωτικού ή έστω συμβιβαστικού πνεύματος ήταν η παντελής αγνόηση της πρότασης για αναστολή της δημόσιας παρουσίας των συνιστωσών για ένα σημαντικό διάστημα χάριτος, γεγονός που εξέθεσε, δυστυχώς, ως προς την εγκυρότητα της άποψής τους και τους πιο σημαντικούς και σεβαστούς από τους υπερασπιστές της μη-αυτοδιάλυσης όπως ο Μανώλης Γλέζος και ο Γιάννης Θεωνάς.
Είμαι απογοητευμένος γιατί προσδοκούσα τη ρητή θεσμοθέτηση στο καταστατικό του κόμματος απολογιστικών διαδικασιών που θα μπορούσαν να δώσουν περιεχόμενο στις γενικόλογες θέσεις περί ανακλητότητας και περιορισμένων θητειών και να ανεβάσουν ψηλά το συνολικό επίπεδο πολιτικού ήθους του κόμματος.
Αντίθετα, δεν έγινε καμία πρόταση ούτε υπήρξε καμία σκέψη για διαδικασίες λογοδοσίας και αξιολόγησης των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, των αιρετών επικεφαλής περιφερειών και δήμων ανεξαρτήτως του αν ανήκουν ή όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, όλων των προσώπων που μισθοδοτούνται από το κόμμα (επαγγελματικά στελέχη, αποσπασμένοι κ.λπ.) και έλεγχος της αντικειμενικότητας των διαδικασιών επιλογής τους.
Είμαι απογοητευμένος γιατί περίμενα το κόμμα να προβάλει προς την κοινωνία με διαφανή τρόπο την οικονομική του κατάσταση, θεσπίζοντας ετήσιο δημόσιο οικονομικό απολογισμό βάσει έκθεσης Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου ανεξάρτητης από το κόμμα αποτελούμενης από πρόσωπα μεγάλου κοινωνικού κύρους.
Είμαι απογοητευμένος γιατί περίμενα να γίνουν βήματα εξορθολογισμού και διαφάνειας στη λειτουργία των τάσεων ως ιδεολογικών ρευμάτων, με ελάχιστη απαίτηση σε κάθε συνέδριο ή συνδιάσκεψη του κόμματος όλες οι επίσημες τάσεις να καταθέτουν απολογισμό πεπραγμένων και να υπόκεινται σε έλεγχο από το αντίστοιχο σώμα.
Είμαι απογοητευμένος γιατί, κατά τη γνώμη μου, η πλειοψηφία ήρθε στο Συνέδριο αποφασισμένη να αποσπάσει την έγκριση του σώματος για τη δημιουργία ενός «κόμματος διακυβέρνησης», χωρίς ουσιαστική διάθεση συνεννόησης και συμβιβασμού με τη μειοψηφία.
Είμαι απογοητευμένος γιατί η μειοψηφία ήρθε στο Συνέδριο για να νομιμοποιήσει τη δημιουργία ενός «κόμματος αριστερής αντιπολίτευσης» μέσα σε ένα «κόμμα διακυβέρνησης» και αυτή χωρίς διάθεση συνεννόησης με την πλειοψηφία.
Είμαι απογοητευμένος γιατί πλειοψηφία και μειοψηφία αποκαλύπτουν, κάθε φορά που συζητιέται το θέμα των συμμαχιών, μια τάση ετεροπροσδιορισμού είτε προς την κεντροαριστερά είτε προς το ΚΚΕ, που είναι αναντίστοιχη προς την ηγεμονική θέση που κατέχει τυπικά ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο πολιτικό φάσμα.
Είμαι απογοητευμένος γιατί οι δυνάμεις της νεολαίας αναπαράγουν τον στερεότυπο διαχωρισμό ηγεσίας-βάσης κατά το ακριβές υπόδειγμα του κόμματος, χωρίς να εκπληρώνουν τις υπαρξιακές προϋποθέσεις μιας νεολαιίστικης οργάνωσης που οφείλει να λειτουργεί εξισωτικά με πλήρη αμεσοδημοκρατικό τρόπο και να τοποθετείται συνολικά ριζοσπαστικότερα από το κόμμα, αλλιώς δεν υπάρχει.
Το ερώτημα που μπαίνει στο τέλος είναι αν με τόση απογοήτευση μένει χώρος για την ελπίδα. Προσωπικά πιστεύω ότι η δεξαμενή ελπίδας και ήθους του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα απλά μέλη και οι οργανώσεις βάσης.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια ελπίδα να γίνει το κόμμα των μελών του, αυτό θα το επιβάλουν τα απλά μέλη κατά κανόνα κόντρα στις μεθοδεύσεις της ηγεσίας. Αλλά αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και απαιτεί υπομονή και μεγάλη αντοχή. Πρώτος σταθμός οι νομαρχιακές συνδιασκέψεις.
Τάσος Αναστόπουλος,
Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Μίκρας
