Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλούς πονοκεφάλους μέσα στην προεκλογική περίοδο. Εκτός από την υπόθεση Γεωργούλη που σίγουρα κόστισε εκλογικά, έχει να αντιμετωπίσει την αναξιοπιστία του, το γεγονός ότι δεν έχει εκλογικό ρεύμα αλλά και την πίεση που του δημιουργεί το συνεχές ανακάτεμα της κουτάλας γύρω από το ζήτημα των κυβερνήσεων συνεργασίας που θα εφαρμόσουν το «συναινετικό πλαίσιο διακυβέρνησης» –ένα πλαίσιο που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας το αποδέχεται πλήρως.
Αυτό το πλαίσιο αποτελείται από ορισμένους σημαντικούς πυλώνες που δεν είναι άλλοι από τις «Πρέσπες του Αιγαίου», την επενδυτική βαθμίδα, τη συμμετοχή στον πόλεμο στο πλευρό του στρατοπέδου της ΝΑΤΟφροσύνης κ.ά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει συνεχώς διαπιστευτήρια πάνω σε αυτά τα σημαντικά ζητήματα όπου βρεθεί και όπου σταθεί –συναντήσεις με τον Αμερικάνο ΥΠΕΞ Α. Μπλίνκεν, τον Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα Τζ. Τσούνη, τον Γερμανό καγκελάριο Ο. Σολτς– και προσπαθεί να δείξει σε όλους τους εξωχώριους παράγοντες αλλά και στους βασικούς παίκτες της ελληνικής ελίτ ότι «κάνει για την δουλειά». Δηλαδή ότι ο Αλέξης Τσίπρας –γιατί για δικιά του κίνηση πρόκειται– μπορεί να ηγηθεί ως πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας – και βέβαια όλες οι φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ είναι σύμφωνες σε μια τέτοια κίνηση και εξέλιξη αφού ξέρουν καλά ότι μόνο έτσι μπορούν να πιάσουν στα χέρια τους την κυβερνητική κουτάλα.
Έτσι εξηγείται και η εμμονή του Αλέξη Τσίπρα για την προοδευτική κυβέρνηση με συνέταιρο το ΠΑΣΟΚ, η ρητορική ότι έχει πάρει το χρίσμα από τον Ο. Σόλτς, τη γερμανική κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες για να κυβερνήσει στην Ελλάδα μαζί με τους ντόπιους σοσιαλδημοκράτες (βλέπε ΠΑΣΟΚ) και χρησιμοποιεί αυτό το «χρίσμα» απέναντι στον Νίκο Ανδρουλάκη που το παίζει «δύσκολος».
Αυτές οι κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα αποτελούν μια μεγάλη πολιτική μετατόπιση. Μια μετατόπιση που μπορεί να έχει συντελεστεί σταδιακά, χονδρικά από το 2014 και μετά, και να είχε διάφορες φάσεις όμως στην τωρινή συγκυρία έχουν αυξηθεί εκθετικά οι ρυθμοί και η ποιότητα της μετατόπισης –προς τα δεξιά– του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα. Γελιούνται όμως τα επιτελεία της Κουμουνδούρου ότι αυτός είναι ο τρόπος για να ξεπεράσουν την αναξιοπιστία τους και την έλλειψη εκλογικού ρεύματος που διαπερνάει το κόμμα τους και να καταφέρουν να βρεθούν σε κυβερνητικούς θώκους. Γιατί η αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ είναι δομική και οφείλεται στα κυβερνητικά πεπραγμένα του όσο ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ένοικος του Μαξίμου. Και αν αυτό συνδυαστεί και με τη συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος από την ελληνική κοινωνία τότε γίνεται καθαρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δύσκολα αινίγματα μπροστά του…
Ν.Δ.: «Το καλύτερο ψηφοδέλτιο Επικρατείας»
«Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, τα κριτήρια, η συνέπεια στην εφαρμογή τους, και η ποιότητα των ανθρώπων που αναδείχθηκαν από αυτά, αλλά και, ας μου επιτραπεί, η επιλογή της Ειρήνης Αγαπηδάκη για την πρώτη, ιδιαίτερα τιμητική αλλά και συμβολική θέση, αποτελούν αυτοτελή λόγο να θέλω τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρωθυπουργό».
Τάδε έφη Απόστολος Δοξιάδης. Μάλιστα… Τόσο πολύ άρεσε στον Απόστολο Δοξιάδη το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. Μάλλον γιατί ο Απ. Δοξιαδής είναι ο πολιτικός μέντορας της Ειρήνης Αγαπηδάκη που μπήκε στην πρώτη θέση και οι κακές γλώσσες λένε ότι επέβαλε στον Κ. Μητσοτάκη αυτή την επιλογή.
Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός δέχεται κριτική ότι προτίμησε να βάλει σε εκλόγιμες θέσεις πρώην στελέχη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, του Ρήγα Φεραίου και διάφορους πολιτικούς χούλιγκαν αντί για νεοδημοκράτες. Μάλλον εδώ το χεράκι του έβαλε πάλι ο Απ .Δοξιάδης που οι ίδιες κακές γλώσσες λένε ότι τελευταία έστειλε ένα sms στον πρωθυπουργό που έγραφε: «Κυριάκο, μην ξεχνάς ότι το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, το Ποτάμι και ο Στέφανος Μάνος σε έβγαλαν Πρωθυπουργό».
