του Γιάννη Σχίζα
Η ιστορία δεν πηγαίνει ποτέ ευθύγραμμα: Τη μια μέρα φέρνει την ειρήνη, αύριο φέρνει τη θρασύτατη απαίτηση κάποιων για κυριαρχία. Οι σοβαρές χώρες είναι φιλειρηνικές αλλά παράλληλα προετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα: Μη ακολουθώντας τη συμβουλή του Κον Μπεντίτ – π.χ. να αντιμετωπίσουν τα χρέη τους εκποιώντας την εκκλησιαστική περιουσία και να αναθέσουμε την άμυνα σε κοινωνικούς λειτουργούς….
Αυτές τις ημέρες έχει καταναλωθεί μεγάλος όγκος αναλύσεων για το θέμα των προσφύγων και το μεταναστευτικό. Γι’ αυτό περνάω εξ αρχής στο «ζουμί» της υπόθεσης: Το πρόβλημα των προσφύγων της Συρίας και γενικότερα το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι πρόβλημα πράξεων και παραλείψεων, είναι προϊόν της πολιτικής μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων. Είναι προϊόν των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Τουρκίας. Chercher τον Ιμπεριαλισμό, θα λέγαμε με απλά λόγια….
Αλλά το πρόβλημα όμως είναι τώρα τι κάνουμε. Γιατί δεν θα ανατρέξουμε στο προπατορικό αμάρτημα, αλλά ευθέως θα προσεγγίσουμε το βασικό θέμα: Δηλαδή πώς θα εξασφαλίσουμε την εθνική επιβίωση, μέσα σε μια κατάσταση όπου αυτή απειλείται σοβαρά από την Τουρκία. Προσέχτε, λέμε «Εθνική επιβίωση»: Όχι εθνικά συμφέροντα, όχι εθνικές διεκδικήσεις και ονειρώξεις μεγαλείου, όχι νέα μεγάλη ιδέα, αλλά το δικαίωμα να ζούμε ανεξάρτητοι, με αξιοπρέπεια, σε ένα κράτος που εμείς το πληρώνουμε ποικιλόμορφα, σε έναν χώρο που εμείς τον έχουμε διαμορφώσει και βιώσει.
Στο 2020, υπάρχουν 120 οργανώσεις (εκ των οποίων οι 72 της αλλοδαπής) που απευθύνονται στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στους Προέδρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που χωρίς να θεωρούν την Τουρκία «ανασφαλή χώρα» δέχονται τον πάσα ένα στην Ελλάδα – ανεξάρτητα από το ποιόν του. Που αγνοούν ότι το δικαίωμα ασύλου εξαρτάται από το δικαίωμα προστασίας των συνόρων. Που δέχονται αυτή τη συνεύρεση των ανθρώπων στα ελληνικά σύνορα –ελάχιστοι αιτούντες άσυλο, πάμπολλοι μετανάστες από τα πέρατα της Ασίας και της Αφρικής– αφήνοντας τα βουλγαρικά σε ησυχία. Που δέχονται τελικά τα ανοιχτά σύνορα όπως και ο Ερντογάν , που δέχονται τον «βομβαρδισμό» των συνοριακών μας γραμμών με πέτρες και ξύλα, κάθε άλλο παρά επιδεικνύοντας συμπεριφορά διεκδικητή ασύλου… (1)
Αν ο εθνικός μας χώρος προκύπτει από την προέκταση του προσωπικού και του συλλογικού χώρου, το ερώτημα που μπαίνει είναι: Έχουμε ή δεν έχουμε δικαίωμα στον εθνικό μας χώρο; Έχουμε ή δεν έχουμε δικαίωμα να ζούμε μέσα στα εθνικά μας σύνορα, να δεχόμαστε ή όχι ξένους – πλην εκείνων φυσικά που είναι πρόσφυγες και για τους οποίους ισχύουν ειδικές διατάξεις;
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε έγκλειστος την επιστολή στον Ιωάννη Μεταξά, ανακοινώνοντάς του τη διαθεσιμότητα στον αγώνα του 1940. Οι «δικαιωματιστές» –κάποιοι αριστεροί και κάποιοι οικολόγοι– αδυνατούν να εξαρθούν σε αυτό το ύψος και να συστρατευθούν σε έναν τέτοιο αγώνα, με τον οποίο συστρατεύεται ακόμη και ο Τσίπρας.
Συντηρητισμός και οπισθοδρόμηση είναι αυτή των διαφόρων που αποδέχονται την επιστροφή στο καθεστώς της ομηρίας από τον Σουλτάνο. Που αποδέχονται τις γκρίζες ζώνες, που ανέχονται το καθεστώς των 6 μιλίων, που αποδέχονται τη φαλκίδευση των ελληνικών και κυπριακών δικαιωμάτων επί της ΑΟΖ και τον αφελληνισμό της Κύπρου – με τον τρόπο που οργανώθηκε από τους Τούρκους η προσάρτηση της Αλεξανδρέτας στη Συρία.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία προς γνώση και συμμόρφωση. Αλλιώτικα θα βαδίσουμε και χωρίς αυτούς.
1) Διονύσης Γουσέτης, Καθημερινή, «Επιστολή προς τις 120 οργανώσεις κλπ»
