Τι αποκαλύπτει η τοποθέτηση Βενιζέλου στην Επιτροπή της Βουλής για το χρέος
Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής της Βουλής για το δημόσιο χρέος ο Ευ. Βενιζέλος αναφέρθηκε στις προτάσεις που δέχθηκε, το 2011 ως υπουργός Οικονομικών, από τον κ. Σόϊμπλε για αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Η συνολική τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στο θέμα του χρέους, σκοπό είχε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα γύρω από τους χειρισμούς του όσον αφορά στην αποδοχή του 2ου μνημονίου και του συνδεδεμένου με αυτό κουρέματος του χρέους (PSI).
Ειδικότερα όσον αφορά την πρόταση που του έγινε για έξοδο από το ευρώ ανέφερε: «…ο κ. Σόϊμπλε μου έθεσε ευθέως δύο φορές τουλάχιστον […] το ζήτημα, μήπως είναι καλύτερο για την Ελλάδα να πάει στη δραχμή. Εντάξει, θα υπάρξει μεγάλη ανθρωπιστική κρίση, μπορούμε να διασφαλίσουμε ένα πακέτο βοήθειας και χρηματικό- όχι μεγάλο, κάποια δισεκατομμύρια ευρώ- και ένα «αεροπορικό καραβάνι», μια «αερογέφυρα», η οποία θα λύνει προβλήματα νοσοκομείων, σχολείων, παιδικών σταθμών, τροφοδοσίας. Και βεβαίως θα παίρνετε από τα μηχανήματα των τραπεζών σφραγισμένα ευρώ -δηλαδή μη-εμπορεύσιμα, δραχμές δηλαδή- ώσπου να τυπωθεί το νέο νόμισμα, τα οποία θα είναι κάποια 50 ευρώ ή 60 ευρώ την εβδομάδα. Μπορούσε να δεχθεί κανείς αυτό το πράγμα;»
Η όλη αναφορά του θέματος, σήμερα, δημιουργεί ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα. Υπάρχουν πολλά σημαντικά γεγονότα, όπως αυτό, που συνέβησαν σε όλη την περίοδο της κρίσης, τα οποία δεν γνωρίζει ο άμεσα ενδιαφερόμενος ελληνικός λαός, αλλά τα γνωρίζουν οι τότε υπουργοί Οικονομικών και κυβερνητικοί παράγοντες και τα χρησιμοποιούν «κατόπιν εορτής» και με τον τρόπο που αυτοί θέλουν για να δικαιολογήσουν τη θέση και τα έργα τους. Η λαϊκή απαίτηση σε τέτοια φαινόμενα αποσιώπησης πληροφόρησης είναι μία: Όλα στο φως για να ξέρουμε που βρισκόμαστε και που πηγαίνουμε. Η κάθε κυβέρνηση δεν κυβερνά «ελέω θεού» αλλά για λογαριασμό και με εντολή του λαού. Σε κρίσιμα θέματα, όπως αυτό, οφείλει να τον ενημερώνει πλήρως, να τον καλεί να λαμβάνει αποφάσεις και αυτές τις αποφάσεις οφείλει να τις σέβεται και να τις εφαρμόζει.
Δεύτερον, επισημαίνεται για μία ακόμα φορά ότι σχέδιο εκδίωξης της Ελλάδας από το ευρώ δεν είναι κάτι καινούργιο. Όπως προκύπτει αξιοποιείται ως φόβητρο, από τη γερμανοκρατούμενη ΕΕ και την ίδια τη Γερμανία, σε όλη την περίοδο της κρίσης και των μνημονίων για να υποταχθούν στους εκβιασμούς τους οι ελληνικές κυβερνήσεις. Και αυτό γίνεται γιατί γνωρίζουν ότι α) το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι «δεμένο» με την επιλογή ευρώ β) ότι δεν έχει ούτε θέλει να επεξεργαστεί κανένα πρόγραμμα – σχέδιο που να εξασφαλίζει την υπόσταση της χώρας και την αξιοπρέπεια του λαού στην περίπτωση, όπως συμβαίνει σήμερα, που οι εκβιασμοί των δανειστών υπερβαίνουν κάθε όριο και γ) ότι αυτό το σύστημα δεν θα δεχθεί να διακινδυνεύσει αυτή του την επιλογή και τα κέρδη των δυνάμεων που εκφράζει ζητώντας τη γνώμη του λαού και εφαρμόζοντας το σχετικό αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι αρνητικό.
Ειδικότερα τα όσα συνέβησαν τον Οκτώβριο 2011 με το δημοψήφισμα που είχε προτείνει ο Γ. Παπανδρέου, το οποίο ποτέ δεν έγινε, και η κυβερνητική αλλαγή που ακολούθησε καθώς και η συμμετοχή όλου του πολιτικού συστήματος στην αλλαγή της θέλησης του λαού, από ΟΧΙ σε ΝΑΙ, με το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, επιβεβαιώνουν αυτά τα συμπεράσματα. Συνεπώς ένα πολιτικό σύστημα, δέσμιο της λογικής «συμμετοχή με κάθε θυσία στο ευρώ», είναι υποχείριο των εκβιασμών του κάθε Σόϊμπλε, ο οποίος τους επαναφέρει στο τραπέζι ανάλογα με το τι θέλει να πετύχει κάθε φορά για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.
Τέλος, όσον αφορά στις δυνατότητες που είχε η ελληνική κυβέρνηση , να πιέσει και να πετύχει κάποια «καλύτερη τύχη», τότε, πριν από το πρώτο αλλά και το δεύτερο μνημόνιο, ήταν απείρως περισσότερες συγκριτικά με σήμερα. Το γεγονός ότι μέχρι πριν το 2ο μνημόνιο το χρέος βρισκόταν κυρίως στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών, έδινε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να αξιοποιεί το γεγονός μπροστά στο κίνδυνο επέκτασης μιας νέας τραπεζικής κρίσης, καθώς ήταν πρόσφατα τα γεγονότα της χρεοκοπίας της Lehman Brothers. Είναι χαρακτηριστικό ότι, πριν το 1ο μνημόνιο, από τα 300 δισ. ευρώ (χοντρικά) του ελληνικού δημόσιου χρέους πάνω από τα μισά εκτιμάται ότι βρίσκονταν σε χαρτοφυλάκια γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Όμως το «πιστόλι που», όπως έλεγε ο Γ. Παπανδρέου, «είναι οπλισμένο και βρίσκεται πάνω στο τραπέζι» επέλεξαν και στο 1ο και στο 2ο μνημόνιο (και κατόπιν ο ΣΥΡΙΖΑ στο 3ο) να το στρέψουν ενάντια στον λαό και όχι προς αυτούς που τους εκβίαζαν.
Πέτρος Αβραμίδης
