Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
«Εμείς ξεκινήσαμε διαφορετικά, ότι δεν θα υποταχθούμε στο Μνημόνιο, δώσαμε τη μάχη και τη χάσαμε, συμβαίνουν αυτά στην Ιστορία. Υποστήκαμε μια τακτική ήττα».
Έχεις δίκιο, Μάκη.
Συμβαίνουν αυτά κι έχουν συμβεί και χειρότερα στην Ιστορία.
Και τώρα;
Τα είπες και ξεμπερδέψατε;
Ξεμπερδέψατε και με την ήττα και με τα Μνημόνια και με την Ιστορία και με την κοινωνία;
Επικαλούμαστε τα «καπρίτσια» της Ιστορίας και πάμε να κάνουμε την «τακτική μας ήττα» κισμέτ;
Συμβαίνουν αυτά…
Ας τα πούμε «ατυχήματα», αρνητικοί συσχετισμοί, λάθος εκτίμηση, ψευδαίσθηση.
Ας πούμε πως δεν διαβάσατε σωστά την Ιστορία, ή ακόμα πως βρεθήκατε «λίγοι».
Τώρα;
Πιστεύω πως η απάντηση είναι σχετικά εύκολη.
Για έναν αριστερό.
Ή αλλάζουμε ρότα, αν νοιώθουμε πως έχουμε τα κότσια, ή κάνουμε πίσω και πάμε να ανασυνταχθούμε και πιο έμπειροι, να ξαναπροσπαθήσουμε.
Υπάρχει για έναν αριστερό άλλος δρόμος, άλλη επιλογή;
Φαίνεται, όμως, πως για την «πρώτη φορά αριστερά», υπάρχει:
– Εντάξει, ηττηθήκαμε, πάμε τώρα να διαχειριστούμε ως νίκη την ήττα μας. Αφού αποδεχτήκαμε τα μνημόνια ως βασική προϋπόθεση της κυβερνητικής μας εξουσίας, είναι καλύτερα να τα υπογράφουμε εμείς, παρά η δεξιά.
– Εμείς μπορούμε να σας φέρουμε «θετικά» και «μηδενικά» μνημόνια, καλύτερα μέτρα, εμείς υπογράφουμε αριστερά μνημόνια, εμάς μας υπολογίζει η «Ευρώπη».
«Με την εξέλιξη αυτή, που είναι σε θετική κατεύθυνση δεν πιστεύω ότι θα υπάρξουν βουλευτές που θα έχουν πρόβλημα να ψηφίσουν τα μέτρα», μας λες Μάκη.
Συμβαίνουν αυτά στην Ιστορία…
Η συνταγή για να συμβούν είναι εξαιρετικά απλή:
Οι κόκκινες γραμμές γίνονται «ρεαλισμός», η επάρατη δεξιά γίνεται μέτρο σύγκρισης της αριστεράς, το δεξιό παρελθόν κονταροχτυπιέται με τον αριστερό κλώνο του.
Και σε τούτον τον πόλεμο εξουσίας, ο παράγοντας «κοινωνία» γίνεται ο χρήσιμος μπαλαντέρ.
Η κοινωνία είναι αχρείαστη μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Και δυστυχώς, δέχεται – μέχρι τώρα – αυτόν το ρόλο.
Φοβισμένη, εκβιαζόμενη πίσω από ένα παραβάν, μ’ ένα δίλημμα στο χέρι της κάθε τέσσερα χρόνια ή με ένα «εύπλαστο» δημοψήφισμα όταν κριθεί χρήσιμο.
Συμβήκαν αυτά…
Και θα συμβαίνουν πιο συχνά, όταν «εμείς» δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε την «κοινωνία» πως υπάρχει εναλλακτική.
Χρόνια τώρα συμβαίνουν αυτά…
Και κάποιες φορές είναι κανονισμένα να συμβαίνουν έτσι.
Το θέμα είναι, φίλε αριστερέ, αν φροντίζεις να σε βολεύει να συμβαίνουν έτσι, αν αξιοποιείς αυτά που φροντίζεις… να συμβαίνουν.
– Εγώ δίνω μάχες σκληρές, αλλά «συμβαίνουν αυτά στην Ιστορία…».
Κάτι σαν θέλημα Θεού να πούμε και τότε…
– «Δεν είναι ταμπού η μη μείωση του αφορολόγητου. Μπορεί να τη δεχτούμε για να κλείσει η αξιολόγηση…», μας λέει ο αριστερός κ. Ρήγας.
Και συμπληρώνει ο κ. Μπαλαούρας:
– «Προφανώς και πρέπει να υπάρξουν κάποια μέτρα».
Έτσι κάπως συμβαίνουν… αυτά.
Και ενώ «υπστήκαμε μια τακτική ήττα» και η κοινωνία είναι σαλταρισμένη και ο λαός μας είναι τέταρτος παγκοσμίως στην κλίμακα της φτώχειας, ο αντάρτης Σπίρτζης, είναι σε άλλο σύμπαν:
– «Όπως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, άνοιξε ο δρόμος για την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας, έτσι γιορτάζουμε σήμερα και την έξοδο από την κρίση…».
Και μόλις πάμε να χαρούμε την… απελευθέρωση, το παλληκάρι μας τα χαλάει:
– «Καταφέραμε να πείσουμε τους θεσμούς σ’ ένα νέο μείγμα πολιτικής, με το οποίο εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ», μας λέει ο Αλέξης μας.
Νίπτει τας χείρας του το παιδί.
Όμως ο Ζαχαριάδης, ξαναβάζει τα πράγματα στη θέση τους:
– «Ο συμβιβασμός ο οποίος θα έρθει από τον κ. Τσίπρα, θα εγκριθεί και έτσι πρέπει να γίνει για το καλό της χώρας. Αυτή είναι η δουλειά της κυβέρνησης».
Όμως, στην Ιστορία, δε συμβαίνουν μόνον αυτά.
Συμβαίνουν και λαϊκοί αγώνες.
Δίνονται και λαϊκές μάχες.
Υπάρχουν και κοινωνικές εξεγέρσεις.
Κι ας μη φαίνονται ακόμα.
Γιατί η Ιστορία δεν προχωρά μόνο με όσα «συμβαίνουν».
Γράφεται και με αυτά που φροντίζουν οι λαοί να συμβούν.
Γιατί η Ιστορία είναι δουλειά των λαών, όχι των κυβερνήσεων…
