Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, φέτος το καλοκαίρι, γνώρισα τον πατέρα μιας γνωστής μου, κλασική περίπτωση «μοναχικού καβαλάρη» του αθλητισμού.
Ζει μόνιμα σ ένα χωριό 2.000 κατοίκων, κάπου στη Θεσσαλία, είναι παντοπώλης και εδώ και 25 χρόνια έχει ιδρύσει ένα σύλλογο Καράτε. Το «ιδρύσει» βέβαια είναι σχετικά ακατάλληλη έκφραση. Πιο σωστό θα ήταν να πω «διατηρεί» σύλλογο Καράτε. Γιατί, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, η ερασιτεχνική αθλητική δραστηριότητα στην Ελλάδα καλύπτεται από «ψώνια» που καταθέτουν το μεράκι τους, χρήμα και ελεύθερο χρόνο προκειμένου να προσφέρουν μια ανάσα, μια διέξοδο στην περιοχή τους. Ίσως κάποιος θεωρεί πως τουλάχιστον αυτοί οι άνθρωποι απολαμβάνουν της κοινωνικής αποδοχής και του ανάλογου σεβασμού. Πως πιθανό κίνητρό τους είναι να καλύψουν τη ματαιοδοξία τους για κάποιο αξίωμα.
Όμως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την επαρχία αυτό όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά οι συμπολίτες τους τούς κοιτάζουν και με μισό μάτι, αφού θεωρούν πως τα «κονομάνε» επειδή εισπράττουν συνδρομές. Χρόνια τώρα θεωρώ πως ο αθλητισμός δεν μπορεί να υπάρχει και να εξυπηρετεί τον άνθρωπο όταν δεν αποτελεί προϊόν συλλογικής δράσης, όταν δεν αφορά πρώτα και κύρια τον ίδιο τον αθλούμενο και τον φίλαθλο. Δυστυχώς κάτι τέτοιο στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Ή τουλάχιστον είναι το ίδιο δύσκολο με το να εξεγερθεί ο κόσμος και να ανατρέψει αυτή την κατάσταση που ρημάζει τη ζωή του. Μάθαμε να ψηφίζουμε, να αποκτούν άνθρωποι αξιώματα και στη συνέχεια απλώς να γκρινιάζουμε ή να τους κατηγορούμε δίκαια ή άδικα. Σπάνια όμως ή ποτέ δεν είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε εμείς κάποια ευθύνη για πράγματα που αφορούν πρώτα και κύρια τον εαυτό μας και τη ζωή μας.
Η συμμετοχή αντιμετωπίζεται πάντα φοβικά από τους πολίτες και κατά συνέπεια από τους φιλάθλους. «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα», αναρωτιέται ο καθένας, ενώ ο πιο πονηρός θεωρεί πως έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα γίνουν, αφού πάντα υπάρχει ένα «ψώνιο» να τα κάνει.
Για να επανέλθω στην περίπτωση του γνωστού μου, 60 παιδάκια μαθαίνουν κάθε χρόνο καράτε στο σύλλογό του, στο σύλλογο ενός χωριού 2.000 κατοίκων που οι εναλλακτικές δυνατότητες άθλησης είναι μόνο το ποδόσφαιρο που κι αυτό αργοπεθαίνει, αφού φαίνεται πως στον τοπικό ποδοσφαιρικό σωματείο δεν υπάρχουν αρκετά «ψώνια» που να απαγορεύουν τουλάχιστον στους βοσκούς να βοσκάνε τα πρόβατά τους στο χορτάρι του γηπέδου. Χορτάρι που κατά το παρελθόν άλλα «ψώνια» είχαν τοποθετήσει με δικά τους έξοδα και κάνοντας χρήση των τρακτέρ τους.
Η μηνιαία συνδρομή για τα μέλη του συλλόγου που μόλις και μετά βίας ξεπερνούν τους αθλητές είναι 20 ευρώ, ενώ μόνο για προπονητές που έρχονται από την πρωτεύουσα του νομού, το κόστος φτάνει τα 400 ευρώ το μήνα. Ο σύλλογος χρησιμοποιεί το γυμναστήριο του λυκείου του χωριού και τουλάχιστον απ’ αυτή την άποψη δεν έχει ιδιαίτερα έξοδα, αν και φυσικά συμβάλλει στη συντήρησή του, ενώ τον επιβαρύνει και η προμήθεια αθλητικού υλικού.
Η βοήθεια από την πολιτεία όχι απλώς είναι μηδαμινή, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ο νέος αθλητικός νόμος θέτει οικονομικά εμπόδια αξεπέραστα στους μοναχικούς αυτούς καβαλάρηδες.
«Τώρα μας υποχρεώνουν να κάνουμε τροποποίηση καταστατικού σε όλους τους αθλητικούς συλλόγους. Για να προστεθούν δύο λέξεις θα πρέπει να πληρώσω από τη τσέπη μου πάνω από 1.000 ευρώ. Αν δεν το κάνω, δεν θα μπορούμε να αξιώνουμε αργότερα επιχορήγηση αν και όποτε την πάρουμε, αφού δεν θα είμαστε επίσημα αναγνωρισμένο σωματείο», μου λέει με παράπονο ο γνωστός μου.
«Για αύξηση συνδρομής ούτε λόγος να γίνεται. Δεν την αντέχει ο κόσμος. Η μόνη λύση θα ήταν να αυξηθούν τα μέλη, όμως ούτε αυτό θα γίνει, αφού για να γίνει κάποιος μέλος στο σύλλογο πρέπει να έχει άμεσο όφελος, να έχει κάποιο μέλος της οικογένειάς του που να αθλείται σήμερα. Κανείς δεν σκέφτεται πως αν δεν βοηθήσει τώρα, αυτό που θα θέλει αύριο δεν θα το βρίσκει», συνεχίζει.
Η ζέστη του μεσημεριού έκανε την κουβέντα μας να σταματήσει κάπως απότομα. Εγώ θα συνέχιζα για κάποια παραλία κι εκείνος κραδαίνοντας μερικά εργαλεία θα πεταγόταν μέχρι το γυμναστήριο. Το σιφόνι της τουαλέτας των αποδυτηρίων είχε βουλώσει.
Και ξέρετε τώρα. Ποιος άλλος θα το κοιτάξει αυτό εκτός από το «ψώνιο»…
Ν. Καραμάνος
