Στις 27 Ιούλη πραγματοποιήθηκε, στην Αθήνα, η ανοιχτή ιδρυτική συνέλευση της «Πρωτοβουλίας ενάντια στο ευρώ και την Ε.Ε.». Εγκρίθηκε ως βασικό ντοκουμέντο το προπαρασκευαστικό κείμενο, που είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση. Αποφασίστηκε, επίσης, η διοργάνωση μιας μεγάλης εκδήλωσης (πιθανόν διήμερου) μέσα στον Σεπτέμβρη με ομιλητές από -ει δυνατόν- όλες τις απόψεις που υπάρχουν για το ζήτημα μέσα στο κίνημα και την Αριστερά. Θα προωθηθεί, επίσης, η συγκρότηση θεματικών ομάδων εργασίας. Από τη συνέλευση προέκυψε ένα ανοιχτό συντονιστικό για να συντονίζει την όλη προσπάθεια. Η «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.» στηρίζεται κυρίως από κόσμο της βάσης της Αριστεράς. Μέχρι στιγμής, μάλιστα, έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 480 υπογραφές αγωνιστών από διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Θα κριθεί, δε, η πρωτοβουλία αυτή από το εάν θα κάνει δουλειά, ανοιχτή, ενδιαφέρουσα, αποτελεσματική. Παρακάτω δημοσιεύουμε δύο από τις τοποθετήσεις που έγιναν στην ιδρυτική συνέλευση, του Παν. Μαυροειδή και του Χρ. Καραμάνου.
Αργήσαμε γιατί διστάζουμε. Του Χρίστου Καραμάνου.
Καταρχήν θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.» δεν είναι υποκατάστατο καμιάς ευρύτερης πολιτικής συνεργασίας ή μετώπου. Ούτε προάγγελος ούτε προοίμιο. Απαντά σε άλλο επίπεδο. Στο να γίνει δουλειά για το ευρώ και την Ε.Ε. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμάμε την ανάγκη για ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο (ή όπως αλλιώς το προσδιορίζει κανείς). Η ανάγκη αυτή υπάρχει, έχει τεθεί, αλλά είναι άλλης τάξης ζήτημα.
Χρειάζεται, άραγε, να γίνει δουλειά για την Ε.Ε. και το ευρώ; Σήμερα είμαστε σε μια φάση κρίσης του ευρωπαϊσμού ως κυρίαρχης συστημικής πολιτικής και ιδεολογίας.
Για να γίνει ουσιαστική και θεμελιακή η αμφισβήτησή του από το λαό χρειάζεται πολλή δουλειά. Ουσιαστική δουλειά με ένα σταθερό ρυθμό. Πρέπει να τεκμηριωθούν θέσεις. Με λόγο απλό και πειστικό για το λαό. Να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Mπορούμε και πώς έξω από το ευρώ;». Άραγε, είναι λεπτομέρεια αυτό; Μα, όλος ο κόσμος, ο πλατύς κόσμος, μας λέει: «Αν γίνουν αυτά που ζητάτε, αν δεν αναγνωρίσουμε το χρέος, αν πάμε σε στάση πληρωμών, τότε θα μας βγάλουν από το ευρώ και τότε τι κάνουμε;» Δεν είναι δεδομένες και κυρίως δεν είναι κατοχυρωμένες στη συνείδηση του κόσμου οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα.
Θα έλεγα, δε, δανειζόμενος μια φράση από έναν προηγούμενο ομιλητή, ότι έχουμε αργήσει γιατί διστάζουμε. Χρειάζεται τεκμηρίωση π.χ. η ροή των πόρων είναι από την Ε.Ε. προς την Ελλάδα ή το αντίστροφο; Μας δίνει λεφτά η Ε.Ε. ή μας παίρνει; Ούτε σε αυτό το τόσο απλό ζήτημα δεν έχουμε κατοχυρωμένα επιχειρήματα, προς έναν πλατύ άνθρωπο. Ενώ ο αστισμός κάνει πολλή δουλειά σε αυτό το επίπεδο, η τεκμηρίωση, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να καλύψει όλο το φάσμα των επιπτώσεων της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας. Εντελώς ενδεικτικά: στην οικονομία, τον αγροτικό τομέα, τη βιομηχανία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ποιότητα της Δημοκρατίας και την πολιτική διαμεσολάβηση, στον πολιτισμό (κορυφαίας σημασίας ζήτημα), τα κοινωνικά πρότυπα και τα καταναλωτικά πρότυπα (επίσης κορυφαίας σημασίας ζητήματα), στο κοινωνικό κράτος, τη φασιστικοποίηση και την καταστολή, στο ρατσισμό, τον προσανατολισμό της παιδείας, στις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική ασφάλιση, τις ιδιωτικοποιήσεις («απελευθερώσεις αγοράς»), την ταξική διάρθρωση, την ανάδυση νέων κοινωνικών στρωμάτων και τη διεύρυνση της ταξικής πόλωσης. Υπάρχει ακόμη το ζήτημα του γενικού χαρακτηρισμού της Ε.Ε., του παγκόσμιου ρόλου της. Υπάρχει το ζήτημα της εξουσίας μέσα στην Ε.Ε. (το κέντρο-περιφέρεια είναι μία από τις βασικές όψεις – όχι η μοναδική), όπως και το ζήτημα των ενδοϊμπεριαλιστικών εντός Ε.Ε. αντιθέσεων.
Επίσης, χρειάζεται μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης και ζύμωσης, μέσα στο λαό, πράγμα που προϋποθέτει τον καθορισμό των αναγκαίων και χρήσιμων αλλά και λειτουργικών κεντρικών συνθημάτων. Όλα αυτά -αν γίνουν με σοβαρό τρόπο- απομυθοποιούν αυτό που διαχέει μεθοδευμένα η αστική ευρωπαϊστική προπαγάνδα και ανοίγουν ένα μέτωπο απέναντι στη συστημική πολιτική και ιδεολογία. Ένα μέτωπο που συμβάλλει στο να απεγκλωβιστούν συνειδήσεις πάρα πολλών χιλιάδων ανθρώπων, και κάνει πιο στιβαρή, πιο ανθεκτική, πιο κρουστική, πιο επίμονη την αντιπαράθεση του λαού με το πολιτικό σύστημα. Θα ισχυροποιηθεί, έτσι, σε μεγάλο βαθμό το «να φύγουν όλοι τους». Και θα σκιαγραφηθεί μια πλευρά -όχι ασήμαντη- του τι μπορεί να γίνει μετά.
Η πρωτοβουλία αυτή έρχεται σε μια στιγμή με βασικά κεντρικά πολιτικά καθήκοντα. Είναι βέβαια δύσκολο να «τα κάνουμε όλα». Αλλά είναι μάλλον αναγκαίο. Και όχι αδύνατο.
Αναγκαίο και κρίσιμο βήμα. Του Παναγιώτη Μαυροειδή.
Η «Πρωτοβουλία ενάντια στο ευρώ και την Ε.Ε.» συγκροτείται σε μια στιγμή κρίσιμη. Είναι ένα αναγκαίο και κρίσιμο βήμα για την ανάπτυξη και την πολιτικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στην αντεργατική συνασπισμένη επίθεση της τρόικας Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι αριστεροί αγωνιστές στέκονται κριτικά, μιλούν για «βιασύνες» και για μη προκαταβολική εξασφάλιση κρίσιμων συναινέσεων ανάμεσα σε ρεύματα της Αριστεράς, για το χαρακτήρα και τις πολιτικές οριοθετήσεις αυτής της πρωτοβουλίας.
Ο πολιτικός χρόνος, όμως, καθορίζεται από την πρωτοβουλία του αντιπάλου και δεν πρέπει να αποσπόμαστε από αυτό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τον κρίσιμο και επιθετικό ρόλο, εδώ και ένα χρόνο, στο σχεδιασμό και την πολιτική επιβολή -ακόμη και με ταπεινωτικό τρόπο- της πολιτικής διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, κατάργησης των δημόσιων κοινωνικών πολιτικών και ιδιωτικοποίησης-εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η Αριστερά όχι μόνο δεν ανέδειξε πολιτικά αυτόν τον ενορχηστρωτικό ρόλο, αλλά αντίθετα κράτησε μια στάση ιδιότυπης συναίνεσης στη μη αμφισβήτηση της «ευρωπαϊκής πορείας». Έτσι, είδαμε την Αλέκα Παπαρήγα να χαρακτηρίζει την έξοδο από την Ευρωζώνη ως «καταστροφή» και, γενικότερα, τη μετάθεση του στόχου της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. από στόχο πάλης και σύγκρουσης στον παρόντα πολιτικό χρόνο σε «καθήκον που θα υλοποιήσει η λαϊκή εξουσία». Διαβάσαμε τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στην Εποχή, στις 10/6, ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν μεγάλο λάθος, καθώς «η Ε.Ε. είναι σήμερα το όπλο μας και χωρίς αυτήν θα πέσουμε στα χέρια του ΔΝΤ που θα μας οδηγήσει σε φτωχοποίηση».
Με αυτή την έννοια, κατηγορηματικά λέμε πως όχι μόνο δεν είναι αληθές πως «βιαστήκαμε», αλλά, αντίθετα, αργήσαμε. Και αργήσαμε γιατί σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα με ευθύνη ορισμένων τμημάτων της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, διστάζουμε.
Ένας σύντροφος, ευχόμενος καλό ξεκίνημα στην Πρωτοβουλία, έθεσε το ερώτημα αν ήταν σκόπιμο να ξεκινήσει μια πρωτοβουλία για το έλασσον ζήτημα της Ε.Ε. και όχι για το μείζον που είναι το Μνημόνιο, τη στιγμή μάλιστα που αυτό το θέμα διχάζει και δεν ενώνει την Αριστερά.
Είναι έλασσον ζήτημα η Ε.Ε.; Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική της Αριστεράς, ιδιαίτερα της λεγόμενης ευρωπαϊκής, αυτό έλεγε τόσα χρόνια. Δεν είδε και δεν βλέπει την Ε.Ε. ως βασικό πυλώνα της επίθεσης ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα και τη δημοκρατία. Ως βασικό μοχλό αφαίρεσης του χαλιού κάτω από τα πόδια του λαού, του δικαιώματος να καθορίζει κυρίαρχα τις εξελίξεις στη χώρα του. Ως μοναδικό, σχεδόν σήμερα, στήριγμα του ελληνικού κεφαλαίου και των εκάστοτε κυβερνήσεών του στην αντεργατική τους φρενίτιδα.
Διασπά την Αριστερά η πάλη για έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε.; Αν θεωρήσει κανείς ότι η Αριστερά δεν θα αλλάξει αυτή τη στάση της και δεν θα σταθεί γενναία αυτοκριτική, προτάσσοντας την ανάγκη επιβίωσης του λαού, τότε, ναι, υπάρχει ζήτημα διάσπασης.
Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε πως μια στροφή σε μια κατεύθυνση πολιτικού αγώνα κατά της Ε.Ε., που θα οικοδομείται με όρους πρωτότυπης αυτενέργειας και κοινής συντροφικής δράσης από τα κάτω των κομμουνιστών και των αγωνιστών της Αριστεράς, θα αποτελέσει πολύτιμη αφετηρία προωθητικής κοινής δράσης της Αριστεράς και μεγάλη συμβολή στην αριστερή πολιτικοποίηση των λαϊκών ξεσπασμάτων.
Και το κυριότερο: θα αποτελέσει και βήμα για να ενωθεί η Αριστερά με τον κοινωνικό της σκοπό και ρόλο. Στόχος μιας Αριστεράς που σέβεται το όνομά της, δεν είναι η κοινοβουλευτική επιβίωση ή/ και διαχείριση σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που μουντζώνει ο κόσμος. Το ζητούμενο δεν είναι ενότητες εκ των ενόντων, ούτε περίκλειστα φρούρια κομματικής αναπαραγωγής. Η Αριστερά καθορίζεται ταξικά και κοινωνικά: Η ψυχή και το «είναι» της βρίσκεται στη μαχητική πολιτική δράση για τα ταξικά συμφέροντα της εργαζόμενης και ευρύτερης κοινωνικής πλειοψηφίας.
info
