Έγραφε ο Δρόμος πρόσφατα, αναφερόμενος στην πολιτική τάξη της Σουηδίας, ότι «δεν διστάζει να αυτοεξευτελίζεται καθημερινά και διαρκώς ώστε να αποσπάσει το “ναι” του Σουλτάνου στην ένταξη στο ΝΑΤΟ μιας χώρας που επί δεκαετίες περηφανευόταν για την ουδετερότητά της». Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά υπερβολική ήταν μια τέτοια εκτίμηση. Οι κυβερνήσεις της Σουηδίας και της Φινλανδίας (η πρώτη κεντροδεξιά με στήριξη της Ακροδεξιάς, η δεύτερη κεντροαριστερή με στήριξη της Αριστεράς…) τσαλαπατούν και τα τελευταία αποθέματα αξιοπρέπειας που διέθεταν αυτές οι σκανδιναβικές χώρες προκειμένου να δελεάσουν τον Ερντογάν. Η εποχή που τέτοιες χώρες επαίρονταν ότι είναι προπύργια της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κουνώντας μάλιστα το χέρι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, αυτές τις μέρες παρέρχεται ανεπιστρεπτί.
Το αρχικό βήμα έκανε η σουηδική κυβέρνηση του Ουλφ Κρίστερσον, σπάζοντας και τα τελευταία ταμπού και στέλνοντας το πρώτο πεσκέσι στον Σουλτάνο: έναν Κούρδο «τρομοκράτη». Το καθεστώς Ερντογάν, αχόρταγο, δεν ικανοποιήθηκε από την πλήρη ταπείνωση των Σουηδών: τους υπενθύμισε ότι έχει στείλει τόσο στη Στοκχόλμη όσο και στο Ελσίνκι λίστα με εκατοντάδες Κούρδους και Τούρκους «τρομοκράτες» που ζουν εκεί ως πολιτικοί πρόσφυγες, την έκδοση των οποίων και αναμένει… Τότε και μόνο τότε, λέει, θα άρει το βέτο στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Τότε, και με μια ακόμη προϋπόθεση: να αρθεί πλήρως το σκανδιναβικό εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία.
Γι’ αυτή τη δεύτερη προϋπόθεση οι Σουηδοί έχουν δώσει διαβεβαιώσεις ότι οσονούπω θα ικανοποιηθεί. Αυτήν την εβδομάδα ήρθε και η σειρά της Φινλανδίας να ταπεινωθεί: ο Φινλανδός υπουργός Άμυνας Άντι Κάικονεν (που μέχρι πρόσφατα ήταν πιο γνωστός για την τελεσίδικη καταδίκη του λόγω δωροδοκίας και διαφθοράς…) επισκέφθηκε την Άγκυρα και υποσχέθηκε ότι η κυβέρνησή του «εξετάζει θετικά το ενδεχόμενο χορήγησης αδειών εξαγωγής όπλων στην Τουρκία». Και πάλι, οι Τούρκοι τον ευχαρίστησαν μεν, του κατέστησαν σαφές δε ότι… «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν»!
«Παραγωγική συνεργασία» που αυξάνει τους κινδύνους
Είναι βέβαια άγνωστο αν και για πόσο χρόνο ο Ερντογάν θα εξακολουθήσει να απαιτεί την πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων του προκειμένου να ενδώσει στις παρακλήσεις των ΗΠΑ και να άρει το βέτο. Αυτήν την εβδομάδα ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, συναντώντας τους ομολόγους του από τη Σουηδία και τη Φινλανδία στην Ουάσιγκτον, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι «σύντομα θα σας προσφωνούμε και επίσημα ως συμμάχους μας εντός του ΝΑΤΟ». Πρόσθεσε μάλιστα ότι οι δύο υποψήφιες χώρες είχαν «μια παραγωγική διαδικασία συνεργασίας με την Τουρκία για την αντιμετώπιση των εύλογων ανησυχιών της τελευταίας». Κάτι που έσπευσαν να επιβεβαιώσουν οι Σκανδιναβοί ομόλογοί του.
Έτσι μιλούν όλοι αυτοί οι αμύντορες των «Δυτικών αξιών», χωρίς αιδώ, αναφερόμενοι σε «εύλογες ανησυχίες» από ένα κράτος-τρομοκράτη, ένα κράτος που έχει εισβάλλει σε εδάφη τριών γειτονικών χωρών και τα κατέχει στρατιωτικά, ενώ απειλεί ανοιχτά και τη «σύμμαχο» Ελλάδα ότι θα έχει την ίδια τύχη, ένα κράτος που ασκεί πολιτικές γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης… Η άλλη, σοβαρότερη ίσως πτυχή, είναι βέβαια το τι θα σημάνει πραγματικά η ένταξη των δύο σκανδιναβικών χωρών στο ΝΑΤΟ όσον αφορά την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, και ιδίως τον πυρηνικό κίνδυνο. Διότι και των δύο χωρών οι κυβερνήσεις, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις συνταγματικές δεσμεύσεις για απαγόρευση των πυρηνικών όπλων στο έδαφός τους, δηλώνουν τώρα έτοιμες να «φιλοξενήσουν» αμερικανικούς πυραύλους οπλισμένους με πυρηνικές κεφαλές…
