Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Η απόσταση ανάμεσα στη μαζική υστερία των ηλεκτρονικών Μέσων, συνεπικουρούμενη με βαρύγδουπες αρλούμπες του έντυπου Τύπου υπέρ της μαζικής καταστολής διαμαρτυρόμενων πολιτών μέχρι τη μαζική υστερική προβολή του λάιφ στάιλ της Χρυσής Αυγής, είναι μιας ώρας τηλεοπτικός αέρας.
Και ολόκληρα χρόνια αποσύνθεσης της δημοσιογραφίας και των αρχών της. Το πρόβλημα, πλέον, δεν είναι τα Μέσα αλλά οι άνθρωποί τους. Οι οποίοι φαίνεται σαν να διάλεξαν το ρόλο του «εχθρού» της κοινωνίας που αντιδρά, αγωνίζεται, αρνείται να πεθάνει.
Μετά το Μνημόνιο 2, τις βουλευτικές εκλογές, και όσο η περίφημη «δόση» της χώρας δεν έρχεται στα άδεια ταμεία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παίζουν ένθερμα το ρόλο του πραιτοριανού. Μια και η παραδοσιακή χειραγώγηση δεν καταστέλλει την οργή σε πεινασμένους, απλήρωτους, ανέργους, απολυμένους, δείχνουν κι αυτά όπως το σύστημα, το άλλο πρόσωπό τους. Της καταστολής.
Για το ρόλο των παραδοσιακών διαπλεκόμενων ΜΜΕ και για τα παρακλάδια τους στο Διαδίκτυο, ουδεμία αυταπάτη υπάρχει. Επιβλέπουν, καθορίζουν, ηγούνται και προσδοκούν, στη θρυλούμενη και αναμενόμενη ανταλλαγή και διανομή χρήματος, τα μερίδιά τους.
Το έντονο πρόβλημα, ορατό ακόμη και σε αμύητους στη φύση, τη λειτουργία και το ρόλο των Μέσων, είναι οι δημοσιογράφοι. Τις τελευταίες μέρες αυτοί ήταν που έγιναν στόχος δημόσιου ελέγχου και πολεμικής κριτικής. Γιατί αυτοί στον τηλεοπτικό αέρα βάφτιζαν τους χρυσαυγίτες «κατοίκους», αυτοί υπάκουσαν και έβγαλαν στον αέρα πρόσωπα ανηλίκων που χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν από τα ΜΑΤ, αυτοί (εγ)καλούσαν το στρατό «να αναλάβει τις ευθύνες του» στο Πεντάγωνο. Απέναντι σε απλήρωτους διαδηλωτές των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Ενάντια σε πολίτες. Αυτοί, μόλις τους επισημάνθηκε -από παλαιότερους νοήμονες δημοσιογράφους ίσως;- ότι ο στρατός άλλη αποστολή έχει και όχι να καταστέλλει διαδηλωτές εντός χώρας, άρχισαν εν χορώ να πιπιλάνε με θόρυβο την καραμέλα «πρωτοφανές», «επικίνδυνη» η εισβολή των διαδηλωτών στο ΓΕΕΘΑ. Αυτοί, συντάκτες, ρεπόρτερ στο δρόμο, δείχνουν πως έχουν πάρει ήδη θέση, σύμμαχοι και στρατός των πραιτοριανών υψηλόβαθμων τηλε-σχολιαστών, διευθυντών και αρθρογράφων στελεχών στα Μedia.
Αυτά στην ενημέρωση. Στο άλλο σκέλος των ηλεκτρονικών Μedia, στη λεγόμενη ψυχαγωγία, μάζες από κακοπληρωμένους ή και απλήρωτους συντάκτες, απασχολούμενους ή απασχολήσιμους στο εμπόριο του λάιφ στάιλ σε ενημερωτικές και μη εκπομπές, απέκτησαν νέους πρωταγωνιστές. Τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Κάθε κίνηση των φασιστών καλύπτεται με κάμερα, κάθε εκδήλωσή τους βγαίνει με ρεπορτάζ. Αβασάνιστα και χωρίς καμία σκέψη, οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε φερέφωνα ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών, με επιχείρημα έναντι του ιδίου του εαυτού τους ότι το «εμπόρευμα αυτό πουλάει».
Και όπως σε κάθε πόλεμο, γιατί πόλεμο έχουμε, οικονομικό πόλεμο στην κοινωνία, έτσι και στα Μedia οι απλοί, αγράμματοι και πειθήνιοι «στρατιώτες» χάνουν τη ζωή τους. Στην περίπτωση της δημοσιογραφίας, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια τους. Για να διασύρονται ως επαγγελματίες και να λοιδορούνται περισσότερο κι από τους προϊστάμενους ή τα αφεντικά τους.
Η κατάληξη της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων της σε αυτό το σημείο ήταν και είναι αναμενόμενη. Συνέβη σταδιακά και χωρίς καμία αντίσταση. Από τους συλλογικούς, συνδικαλιστικούς φορείς της έως και την κοινωνία. Στην αρχή κόπηκε το ελεύθερο ρεπορτάζ, μετά σταμάτησε να γράφεται και να αναδεικνύεται το ρεπορτάζ από τους κάτω, την κοινωνία, προς τους επάνω, την πολιτική ή οικονομική εξουσία. Μετά δημοσιεύονταν μόνο ό,τι έλεγαν οι διάφορες εξουσίες και τίποτα άλλο. Μετά άρχισαν οι απολύσεις και οι συρρικνώσεις στα ΜΜΕ. Και σε αυτό το ζοφερό επαγγελματικό και εργασιακό τοπίο στα Μedia, οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα λένε και προβάλλουν δημόσια.
Μετά το Μνημόνιο 2, τις βουλευτικές εκλογές, και όσο η περίφημη «δόση» της χώρας δεν έρχεται στα άδεια ταμεία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παίζουν ένθερμα το ρόλο του πραιτοριανού. Μια και η παραδοσιακή χειραγώγηση δεν καταστέλλει την οργή σε πεινασμένους, απλήρωτους, ανέργους, απολυμένους, δείχνουν κι αυτά όπως το σύστημα, το άλλο πρόσωπό τους. Της καταστολής.
Για το ρόλο των παραδοσιακών διαπλεκόμενων ΜΜΕ και για τα παρακλάδια τους στο Διαδίκτυο, ουδεμία αυταπάτη υπάρχει. Επιβλέπουν, καθορίζουν, ηγούνται και προσδοκούν, στη θρυλούμενη και αναμενόμενη ανταλλαγή και διανομή χρήματος, τα μερίδιά τους.
Το έντονο πρόβλημα, ορατό ακόμη και σε αμύητους στη φύση, τη λειτουργία και το ρόλο των Μέσων, είναι οι δημοσιογράφοι. Τις τελευταίες μέρες αυτοί ήταν που έγιναν στόχος δημόσιου ελέγχου και πολεμικής κριτικής. Γιατί αυτοί στον τηλεοπτικό αέρα βάφτιζαν τους χρυσαυγίτες «κατοίκους», αυτοί υπάκουσαν και έβγαλαν στον αέρα πρόσωπα ανηλίκων που χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν από τα ΜΑΤ, αυτοί (εγ)καλούσαν το στρατό «να αναλάβει τις ευθύνες του» στο Πεντάγωνο. Απέναντι σε απλήρωτους διαδηλωτές των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Ενάντια σε πολίτες. Αυτοί, μόλις τους επισημάνθηκε -από παλαιότερους νοήμονες δημοσιογράφους ίσως;- ότι ο στρατός άλλη αποστολή έχει και όχι να καταστέλλει διαδηλωτές εντός χώρας, άρχισαν εν χορώ να πιπιλάνε με θόρυβο την καραμέλα «πρωτοφανές», «επικίνδυνη» η εισβολή των διαδηλωτών στο ΓΕΕΘΑ. Αυτοί, συντάκτες, ρεπόρτερ στο δρόμο, δείχνουν πως έχουν πάρει ήδη θέση, σύμμαχοι και στρατός των πραιτοριανών υψηλόβαθμων τηλε-σχολιαστών, διευθυντών και αρθρογράφων στελεχών στα Μedia.
Αυτά στην ενημέρωση. Στο άλλο σκέλος των ηλεκτρονικών Μedia, στη λεγόμενη ψυχαγωγία, μάζες από κακοπληρωμένους ή και απλήρωτους συντάκτες, απασχολούμενους ή απασχολήσιμους στο εμπόριο του λάιφ στάιλ σε ενημερωτικές και μη εκπομπές, απέκτησαν νέους πρωταγωνιστές. Τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Κάθε κίνηση των φασιστών καλύπτεται με κάμερα, κάθε εκδήλωσή τους βγαίνει με ρεπορτάζ. Αβασάνιστα και χωρίς καμία σκέψη, οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε φερέφωνα ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών, με επιχείρημα έναντι του ιδίου του εαυτού τους ότι το «εμπόρευμα αυτό πουλάει».
Και όπως σε κάθε πόλεμο, γιατί πόλεμο έχουμε, οικονομικό πόλεμο στην κοινωνία, έτσι και στα Μedia οι απλοί, αγράμματοι και πειθήνιοι «στρατιώτες» χάνουν τη ζωή τους. Στην περίπτωση της δημοσιογραφίας, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια τους. Για να διασύρονται ως επαγγελματίες και να λοιδορούνται περισσότερο κι από τους προϊστάμενους ή τα αφεντικά τους.
Η κατάληξη της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων της σε αυτό το σημείο ήταν και είναι αναμενόμενη. Συνέβη σταδιακά και χωρίς καμία αντίσταση. Από τους συλλογικούς, συνδικαλιστικούς φορείς της έως και την κοινωνία. Στην αρχή κόπηκε το ελεύθερο ρεπορτάζ, μετά σταμάτησε να γράφεται και να αναδεικνύεται το ρεπορτάζ από τους κάτω, την κοινωνία, προς τους επάνω, την πολιτική ή οικονομική εξουσία. Μετά δημοσιεύονταν μόνο ό,τι έλεγαν οι διάφορες εξουσίες και τίποτα άλλο. Μετά άρχισαν οι απολύσεις και οι συρρικνώσεις στα ΜΜΕ. Και σε αυτό το ζοφερό επαγγελματικό και εργασιακό τοπίο στα Μedia, οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα λένε και προβάλλουν δημόσια.
Σχόλια
