Σε μια κυβέρνηση που πνίγεται από την τρανταχτή αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής, ο χειρισμός των κρουσμάτων βίας στα γήπεδα, αντί για ένα ακανθώδες θέμα μπορεί να μεταφραστεί σε ένα… ανακουφιστικό διάλειμμα. Τα νέα φορομπηχτικά μέτρα, οι επώδυνες εντολές που δίνει και απαιτεί να εφαρμοστούν η τρόικα και η όλο και περισσότερο διαφαινόμενη αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής, φεύγουν για λίγες μέρες από το μιντιακό προσκήνιο.
Ο κόσμος «καλείται» να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για τους… χουλιγκάνους των γηπέδων και τα εντεταλμένα κυβερνητικά στελέχη να επαναλάβουν την εξαγγελία μέτρων που έχουν εκφωνηθεί κατά το παρελθόν και εκφωνούνται εκ νέου. Στο ρεπερτόριο του κ. Νικητιάδη, υφυπουργού Αθλητισμού, προστέθηκαν οι συναντήσεις. Μετά τα έκτροπα στο ντέρμπι του πρωταθλήματος Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού κάλεσε διαδοχικά στο γραφείο του, τους κ. Μαρινάκη και Γόντικα προκειμένου να τους προειδοποιήσει για τελευταία φορά. Τώρα, μετά τον τελικό του Κυπέλλου κλήθηκε ο πρόεδρος της ΕΠΟ προκειμένου να προειδοποιηθεί αναλόγως. Την ίδια ώρα ο αθλητικός εισαγγελέας κ. Φάκος έστελνε στο αρχείο την υπόθεση των κασετών για την οποία μόνος κατηγορούμενος -σε ποινικό επίπεδο και για βαθμό πλημμελήματος – είναι ο Αχιλλέας Μπέος. Η υπόθεση, κατά τον αθλητικό εισαγγελέα, παραγράφεται γιατί οι καταγγελίες έπρεπε να γίνουν τουλάχιστον ένα μήνα μετά την τέλεση του αδικήματος. Ούτε οι πολιτικοί δεν έχουν επινοήσει τέτοια ταχύτητα στην παραγραφή των ευθυνών τους.
Οι απειλές της πολιτείας περί διακοπής της χρηματοδότησης από τον ΟΠΑΠ είναι με άσφαιρα πυρά. Ο ΟΠΑΠ με συμμετοχή του Δημοσίου, μόλις στο 34%, ποσοστό που ετοιμάζεται για ξεπούλημα ξεφεύγει από τον έλεγχο και τη δικαιοδοσία της πολιτείας. Άλλωστε, αν -γιατί υπάρχουν νομικά εμπόδια- υπαναχωρήσει από τους όρους που προβλέπει η σύμβαση με τις ΠΑΕ τότε τις στέλνει με δόξα και τιμή στην αγκαλιά των internetiκων εταιριών στοιχηματισμού, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να εφαρμοστούν οι κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ
Κατά συνέπεια, ο μόνος σοβαρός και αποτελεσματικός τρόπος να πιεστούν οι ΠΑΕ είναι να εφαρμοστούν οι κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ. Δηλαδή, διακοπή του αγώνα, μηδενισμός, αφαίρεση βαθμών και υποβιβασμός. Για την υιοθέτηση τέτοιων ποινών πρέπει να πιέσει η πολιτεία, φέρνοντας για πρώτη φορά σε δύσκολη θέση τις ΠΑΕ που, μονίμως, νίπτουν τας χείρας τους ως Πόντιοι Πιλάτοι ρίχνοντας την ευθύνη στην αστυνομία που δεν συλλαμβάνει και τη Δικαιοσύνη που δεν στέλνει στις φυλακές. Μεγάλη υποκρισία από την πλευρά τους, γιατί το μόνο που επιδιώκουν είναι να αποφύγουν τις κυρώσεις. Τόσα χρόνια τώρα αλλιώς έχουν μάθει. Τους χαρίζονται χρέη με ευνοϊκές ρυθμίσεις. Εξαφανίζονται χρέη με το φαιδρό νόμο Βενιζέλου που «εξαφάνιζε» τις ομάδες και τις «εμφάνιζε» πάλι άσπιλες, αμόλυντες με το πρόθεμα (νέος, νέα π.χ. Πανιώνιος, Καβάλα). Με την υπαγωγή τους στο άρθρο 44 την ώρα που ο δικηγόρος του Δημοσίου «έχανε», περιέργως, το δρόμο προς το δικαστήριο. Με την παραχώρηση σταδίων σε επιχειρηματίες (Κόκκαλης) που τους άλλαζαν χρήση και έπαιρναν την εκμετάλλευσή τους για πενήντα χρόνια. Αυτή η πολιτεία στερείται ηθικού αναστήματος να επιβάλει κυρώσεις, να πείσει, για τις προθέσεις της και εν τέλει να συγκρουστεί με τους μεγαλοπαράγοντες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Τι θα γίνει με την οργή των νέων;
Πέρα, όμως, από τις όποιες ενέργειες της Πολιτείας και της ΟΥΕΦΑ υπάρχει ένα θέμα που αφορά το χώρο μας και έχει ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας. Η οργή των νέων που βρίσκει καταφύγιο ή ορμητήρια στη σημαία, το όνομα και την κερκίδα μιας ομάδας είναι οργή που εκτονώνεται άσκοπα, αναποτελεσματικά και επικίνδυνα. Οι αφιονισμένοι οπαδοί που συγκρούονται μεταξύ τους ίσως έχουν στη δουλειά το ίδιο αφεντικό, έχουν απολυθεί από το ίδιο αφεντικό, βιώνουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα, στη δουλειά, στο σχολείο, στην οικογένεια τους. Κι όμως γίνονται «εχθροί» και ξυλοκοπούνται μεταξύ τους, βανδαλίζουν και λεηλατούν για να επιστρέψουν την επόμενη μέρα στην αβάσταχτη καθημερινότητα τους.
Η αντιμετώπιση τους σαν παραβάτες του ποινικού δικαίου από την αστυνομία και τη δικαιοσύνη είναι φυσική συνέπεια του ρόλου που παίζουν στο αστικό κράτος. Στην Αριστερά δεν έχουμε βρει τρόπους να «συνομιλήσουμε» με αυτά τα παιδιά, να μεταλλάξουμε την οργή τους σε ωφελιμιστική ενέργεια και σκέψη. Έτσι, εξετάζοντας το ζήτημα, το πρόβλημα της συμπεριφοράς τους είναι και δικό μας -άλυτο- πρόβλημα.
Μην ψάχνεις για εχθρούς σε άλλα σωματεία…
Μέσα σε μια ζούγκλα επικρατεί τι άλλο; Ο νόμος του ισχυρού. Έτσι και το Σάββατο στη ζούγκλα του ΟΑΚΑ, χιλιάδες οπαδοί έτοιμοι να παρέμβουν σε κάθε τεκταινόμενο εντός γηπέδου, διαιτητές που σφύριζαν υπό καθεστώς τρομοκρατίας και μια αστυνομία να χτυπάει στο ψαχνό, ποιούς άλλους, τους αδικημένους, καθόριζαν το μέλλον του «ανίσχυρου» Ατρομήτου ως προδιαγεγραμμένο.
Η επόμενη μέρα βρήκε όλη την Ελλάδα να κράζει τους ανεγκέφαλους, τους βάρβαρους, τους κάφρους που μπουκάρουν και καταστρέφουν το άθλημα «ποδόσφαιρο». Τι είναι όμως που γέννα αυτή τη βία; Μήπως το ποδόσφαιρο είναι αντανάκλαση της σημερινής κοινωνίας; Η «μπουρδελοποίηση» του ποδοσφαίρου μέσω των σάπιων παραγόντων και του προτύπου αθλητισμού-επιχείρηση καθρεφτίζει τη διαφθορά ενός κοινωνικού συστήματος που θεοποιεί το κέρδος και αδιαφορεί για τον άνθρωπο. Η τυφλή βία, όλο και συχνότερα και μαζικότερα, εκφράζει την οργή, την απελπισία και τον αντικαθωπρεπισμό της νεολαίας (ειδικότερα τον τελευταίο χρόνο) για μια κοινωνία που διαγράφει το μέλλον της και την αφήνει στο περιθώριο. Μια οργή που εκδηλώνεται με τρόπο επικίνδυνο για μας και ανώδυνο για το σύστημα. Σήμερα, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το σύνθημα «Μην ψάχνεις για εχθρούς σε άλλα σωματεία – έλα να παλέψουμε για άλλη κοινωνία!». Όλοι εμείς οι οργανωμένοι υγιείς οπαδοί να ενωθούμε, βάζοντας το λιθαράκι μας για να μετατρέψουμε αυτόν τον αναδυόμενο ριζοσπαστισμό σε κίνημα για μια νέα κοινωνία που θα βάζει τη νεολαία στο επίκεντρο και τα κέρδη στο περιθώριο.
