Κύκλοι του υπουργείου άφηναν να εννοηθεί στους συνδικαλιστές της Ζώνης ότι το πρώτο θέμα που θα συζητηθεί θα είναι η ενοποίηση φορέων του ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου (Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, Περάματος) σε έναν Ενιαίο Φορέα Διαχείρισης «για να λειτουργούν ορθολογικότερα» (βλέπε απαξίωση υποδομών, κατάργηση παραγωγικών μονάδων ή και ολόκληρων τομέων, μείωση προσωπικού κ.λπ., όπως άλλωστε προβλέπει το Μνημόνιο και η νέα Δανειακή Σύμβαση) και κατόπιν οι όροι της υπογραφής μιας νέας τοπικής ΣΣΕ. Άλλωστε, η ίδια η υπουργός δεν δήλωσε «κομάντο» με την ανάληψη των νέων καθηκόντων της, διαμηνύοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι θα προχωρήσει σε άμεσες «απελευθερώσεις» αγορών στον τομέα της; Μπροστά σε αυτό το… ιερό, για την τρόικα, καθήκον, πού να βρεθεί χρόνος για λεπτομέρειες όπως είναι η υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας;
Ένας κλάδος σε ομηρία
Πάντως, όπως εξήγησε, μιλώντας στον Δρόμο, ο Τάκης Καραγιαννάκης συνδικαλιστής της Εργατικής Ενότητας Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, αυτή τη στιγμή ο ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος βρίσκεται σε ομηρία, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά γιατί από το 2010 η κατάσταση σε επίπεδο συμβάσεων έχει εκτραπεί, αφού -όπως μας λέει- «το μόνο που ισχύει είναι κάποιες διμερείς επιχειρησιακές συμβάσεις, καθώς η τοπική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που παραδοσιακά υπογραφόταν για όλο το Πέραμα, έχει “παγώσει” από το 2009».
Σύμφωνα με τον ίδιο, οι διμερείς συμβάσεις συμφέρουν μόνον την εργοδοσία, καθώς δεν τηρούνται σε αυτές βασικοί όροι της ΣΣΕ, τόσο για το μεροκάματο που έχει πέσει κατά 30%-40% σε σχέση με την τοπική Συλλογική, όσο και για βασικές εργατικές κατακτήσεις όπως το 7ωρο λόγω έντασης εργασίας ή το διάλειμμα για μεσημεριανό φαγητό κ.λπ. Επισημαίνει πως από τις αρχές του 2012, σε μια γενικότερη αρνητική συγκυρία για την εργασία στο σύνολό της, είναι ελάχιστες οι διμερείς συμβάσεις που έχουν υπογραφεί στη Ζώνη, καθώς οι περισσότεροι εργολάβοι προσφεύγουν ακόμη και στα δικαστήρια για να τις απαγορέψουν. Πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση της Siemens -τμήμα της γνωστής πολυεθνικής- που με δεύτερη προσφυγή της στα δικαστήρια την προηγούμενη εβδομάδα, ζήτησε να εκδοθεί προσωρινή διαταγή που να απαγορεύει τη συνδικαλιστική δράση και για την ακρίβεια την περιφρούρηση της απεργίας που είχαν κηρύξει τα Σωματεία, με αίτημα την υπογραφή τοπικής ΣΣΕ. Το Δικαστήριο Πειραιά απέρριψε το αίτημα.
Πάντως, όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στη Ζώνη, ακόμη και να υπογράψουν διμερείς συμβάσεις πολλοί εργολάβοι, προκειμένου να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη για τη δουλειά τους «εργασιακή ειρήνη», κατόπιν οι ίδιοι προχωρούν μονομερώς σε μειώσεις του ημερομισθίου κατά 30%, προφασιζόμενοι την κρίση.
Στην προσπάθεια να αποφευχθούν τα φαινόμενα αυτά, από τις αρχές του χρόνου γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια από τα Σωματεία της Ζώνης να προχωρήσει η υπογραφή της τοπικής Συλλογικής Σύμβασης, την οποία τόσο η πλευρά της εργοδοσίας (των εργολάβων που δραστηριοποιούνται στη Ζώνη), όσο και το υπουργείο επιχειρούν να μπλοκάρουν, υποστηρίζοντας πως το ημερομίσθιο της σύμβασης του 2009 (η τελευταία που είχε υπογραφεί και στη βάση της οποίας θα υπάρξει ανανέωση), των 96 ευρώ μεικτά δηλαδή, αποτελεί εξωπραγματικό αίτημα σε καιρό λιτότητας(!). Όπως άλλωστε είχε δηλώσει και ο προκάτοχος της κ. Διαμαντοπούλου, Α. Γεωργιάδης, μόλις ένα μήνα πριν οι εργάτες της Ζώνης «δεν μπορούν να ζητούν μισθούς που έπαιρναν σε καιρό παχιών αγελάδων». Το γεγονός ότι τον καιρό των «παχιών αγελάδων» ο κλάδος απασχολούσε περί τους 20.000 εργαζόμενους και τώρα απασχολεί -και μάλιστα όχι με μόνιμες σχέσεις εργασίας- μετά βίας 4.000 εργάτες, είναι μάλλον δευτερεύον ζήτημα για τους υπερασπιστές των Μνημονίων…
