Κρίσιμα ζητήματα για το συνδικαλιστικό κίνημα μπροστά στις επικείμενες απολύσεις εκπαιδευτικών. Του Θόδωρου Σταμούλη*
Δεν πρόλαβε καλά-καλά να συγκροτηθεί σε σώμα το νέο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ που προέκυψε από το 16ο Συνέδριο και καλείται να συντονίσει την αντιμετώπιση της πιο ακραίας επίθεσης απέναντι στο δημόσιο σχολείο. Η κυβέρνηση με το άρθρο 82 του Σχεδίου Νόμου που κατέθεσε στη Βουλή προωθεί την κατάργηση 52 ειδικοτήτων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την Τεχνική Εκπαίδευση, και εξωθεί στην απόλυση 2.500 εκπαιδευτικούς. Με την ενέργεια αυτή στοχεύει: α) να καλύψει τις πρώτες από τις 12.500 διαθεσιμότητες που έχει δεσμευτεί στην τρόικα, β) να καλύψει ένα μέρος από τις 15.000 απολύσεις, καθώς με την κατάργηση συνολικά των συγκεκριμένων ειδικοτήτων ευελπιστεί πως δε θα έχει νομικά προβλήματα, γ) να προετοιμάσει την αναδιάρθρωση της Τεχνικής Εκπαίδευσης. Οι διαθεσιμότητες σε 8 μήνες θα γίνουν απολύσεις και συνεπάγονται το κλείσιμο σχολείων και το χάρισμα ειδικοτήτων με μεγάλο αριθμό μαθητών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Καθόλου τυχαία ο υπουργός Παιδείας πρόσφατα εγκαινίασε ιδιωτικό ΙΕΚ με ειδικότητες του τομέα Υγείας που καταργούνται από το δημόσιο σχολείο.
Απέναντι σ’ αυτή τη λαίλαπα απολύσεων (ας προστεθεί και ένας τεράστιος αριθμός αναπληρωτών που δεν θα έχουν δουλειά τον Σεπτέμβριο) και διάλυσης του σχολείου καλείται το συνδικαλιστικό κίνημα ν’ απαντήσει. Οι αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου της ΟΛΜΕ για κινητοποιήσεις, καταλήψεις και απεργία από το Σεπτέμβρη δεν φτάνουν για ν’ ανατρέψουν την κατάσταση. Είναι απαραίτητο να γίνουν βήματα, και άρχισαν να γίνονται, σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά χρειάζεται να συνδυαστούν με μια σειρά ενέργειες που θα κάνουν την προσπάθεια πιο αποτελεσματική.
Καταρχήν να ξεφύγουμε από τους στενούς συνδικαλιστικούς αγώνες που θα έχουν στόχο να «παρθούν τα μέτρα πίσω». Οι αγώνες στα παραπάνω από τρία χρόνια τροϊκανής επιτήρησης της χώρας αποδεικνύουν πως ο στόχος πρέπει να είναι πολιτικός: ανατροπή της κυβέρνησης, διώξιμο της τρόικας, ανεξαρτησία, πραγματική δημοκρατία για τη χώρα. Όλα τα συνδικαλιστικά αιτήματα υποτάσσονται σ’ αυτό το στόχο και μπορούν να βρουν δικαίωση μόνο με το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου για τη χώρα και το λαό της.
Είναι ανάγκη γύρω από αυτό το στόχο να ενωθούν όλοι οι κλάδοι που αγωνίζονται αυτή την περίοδο, από την ΕΡΤ, τους ΟΤΑ και τους εκπαιδευτικούς μέχρι τους κατοίκους που υπερασπίζονται τις περιοχές τους από την καταστροφική πολιτική τρόικας και κυβέρνησης. Είναι δυνατό οι εκπαιδευτικοί, λόγω και του μεγέθους του κλάδου και της σχέσης που έχουν με μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, μέσω του σχολείου, να συμβάλουν σ’ αυτή την αναγκαία ενότητα.
Πέρα από τον πολιτικό στόχο της απαλλαγής από τα τροϊκανά δεσμά είναι ανάγκη να συνομιλήσουμε ως εκπαιδευτικοί με την κοινωνία για το σχολείο που θέλουμε για τις νέες γενιές. Δεν φτάνει να υπερασπίζουμε το υπάρχον σχολείο, είναι ανάγκη να δούμε πώς θα το κάνουμε κέντρο πραγματικής μόρφωσης των παιδιών, συνδεδεμένο με την αναγκαία προσπάθεια της ανορθωτικής πορείας της χώρας. Μας δίνεται η δυνατότητα αγωνιζόμενοι για το δικαίωμά μας στην εργασία, μαζί με τις τοπικές κοινωνίες να σκιαγραφήσουμε και να διεκδικήσουμε το μετασχηματισμό του σχολείου σε κέντρο δημιουργίας και πολιτισμού.
Με μια τέτοια κατεύθυνση, δηλαδή με την προσπάθεια δημιουργίας ενός μετώπου για τη δημόσια Παιδεία, αναπόσπαστο τμήμα ενός ρεύματος απαλλαγής από την υπάρχουσα κατάσταση, είναι πιθανό οι αγώνες που τώρα ξεκινούν να μπορέσουν να παίξουν καθοριστικό ρόλο και στις πολιτικές εξελίξεις. Από το πόσο θα συμβάλει σ’ αυτή την προσπάθεια, θα κριθεί και το νέο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.
* Ο Θόδωρος Σταμούλης
είναι πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ Αχαΐας
