Με τους φίλους του Δρόμου, μας συνδέει εμάς από το Άρδην μια μακρά παράλληλη πορεία καθώς και μια αλληλοεκτίμηση. Για τους παλαιότερους αυτό οφείλεται και σε κοινές εμπειρίες από τα κινήματα του 1970 και του 1980, ενώ για εμάς, τους νεώτερους, έπαιξε ρόλο κυρίως η αποδοχή του εθνικού ζητήματος.
Κάτι που ήταν εξαιρετικά σπάνιο, γιατί από το 1990 και έπειτα το ιδεολογικό κλίμα της αριστεράς ήταν εξόχως αρνητικό ως προς το εθνικοαπελευθερωτικό, πατριωτικό αίτημα. Αρκετοί από εμάς το βίωσαν αυτό από πρώτο χέρι, με τον στιγματισμό, τις συκοφαντίες, και τους εξοστρακισμούς που επιφύλασσε πάντοτε «ο χώρος» σε όποιους τολμούσαν να αμφισβητούν τους σκληρούς δογματισμούς του – ο εθνομηδενισμός δυστυχώς αποδείχθηκε ένας από αυτούς. Έτσι, όταν συναπαντούσαμε τους φίλους τους Δρόμου στις κοινές κινητοποιήσεις από το 2000 κι έπειτα, λέγαμε «α! να και κάποιοι που φέρονται σαν φυσιολογικοί άνθρωποι»· δεν είχε μόνο να κάνει με τον βαθμό της συμφωνίας μας στα «εθνικά». Είχε κυρίως να κάνει με το γεγονός ότι δεν είχαν εκείνο απαράδεκτα αφοριστικό, ιεροεξεταστικό ύφος που έπαιρναν όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό συνεχίστηκε όταν δεν κάναμε τις ίδιες πολιτικές επιλογές, ακόμα όταν κάναμε αντίθετες και κατά τα άλλα υπήρχε απομάκρυνση, όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την πρώτη φάση της διακυβέρνησής του, και το δημοψήφισμα.
Ένα δεύτερο στοιχείο που μας έφερνε κοντά με τον Δρόμο και τους συντελεστές του, ήταν και είναι η επιμονή σε ορισμένες αξίες που έρχονται από μια άλλη εποχή, που σήμερα θεωρούνται ντεμοντέ και «αντιλαϊφσταϊλικές»: Η επιμονή στην επιμόρφωση, την συλλογική ανάλυση και επεξεργασία, το διάβασμα ως συστατικό στοιχείο της πολιτικής ενασχόλησης, η μέριμνα για την πολύπλευρη καλλιέργεια όσων εμπλέκονται σε μια κοινή πολιτική δραστηριότητα βρισκόταν στον αντίποδα της τάσης που επικρατούσε τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Μια μποέμικου τύπου πολιτική ενασχόληση, που είχε ως επίκεντρο το μπαρ, το «να περνάμε εναλλακτικά και καλά» αλλά να μένουμε στην ιδεολογική και πολιτική επιφάνεια των πραγμάτων.
Αυτές οι αξίες και η στάση ζωής, όπως και αρκετές άλλες που δυστυχώς δεν μπορούν να βρουν τον χώρο τους στο μικρό αυτό σημείωμα, αντικατοπτρίζονται στα φύλλα του Δρόμου, και στην ποιότητα του περιεχομένου που αναδεικνύεται κάθε φορά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, από την φυσιογνωμία της έχει καταφέρει να είναι μια εφημερίδα που διαβάζεται από έναν ευρύτερο κόσμο καταφέρνοντας να αγγίξει πλατύτερες κοινωνικές ανησυχίες από την υπόλοιπη αριστερά, που έχει βυθιστεί σ’ ένα ιδεολογικό γκέτο το οποίο σε τελευταία ανάλυση αφορά μόνο μυημένους μεσοαστούς και μεγαλοαστούς.
Ο Δρόμος γιορτάζει σε αυτές του τις δυο εκδόσεις, μια διαδρομή 500 φύλλων. Του ευχόμαστε να μακροημερεύσει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Όχι μόνο για τα όσα γράφηκαν παραπάνω, αλλά και γιατί το ευρύτερο ρεύμα του δημοκρατικού πατριωτισμού μπορεί να καλλιεργηθεί καλύτερα μέσα σ’ ένα «οικοσύστημα», όπου κάθε του τάση συνεισφέρει διακριτά και με βάση τις ιδιαίτερες ευαισθησίες της, σε μια συζήτηση όμως που είναι κοινή και αφορά «την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή»…
* Ο Γιώργος Ρακκάς είναι δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της Δημοτικής Κίνησης Μένουμε Θεσσαλονίκη – Μέλος του κινήματος Άρδην
