Επιμέλεια: Γιάννης Σχίζας
Αστρονόμοι στις ΗΠΑ ανακάλυψαν ένα παράξενο άστρο που δημιούργησε την ταχύτερη έκρηξη τύπου νόβα που έχει ποτέ παρατηρηθεί.
Μια φωτεινή νόβα συνήθως χάνει τη λαμπρότητά της μετά από μερικές εβδομάδες ή και μήνες, αλλά η συγκεκριμένη νόβα με την ονομασία V1674 Hercules, η οποία έγινε ορατή στον αστερισμό του Ηρακλή στις 12 Ιουνίου 2021, ενώ ήταν τόσο φωτεινή που φαινόταν ακόμη και με γυμνό μάτι, μετά από μια μόλις μέρα είχε σχεδόν εξαφανιστεί, λες και κάποιος είχε ανάψει μόνο για λίγο ένα φλας.
Οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Αριζόνα, της Μινεσότα και του Οχάιο, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Research Notes» της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, δήλωσαν έκπληκτοι. Όπως ανέφερε ο καθηγητής αστροφυσικής Σάμερ Στάρφιλντ της Αριζόνα «κράτησε μόνο μια μέρα περίπου. Η προηγούμενη ταχύτερη νόβα ήταν κάποια που είχαμε μελετήσει το 1991, η V838 Herculis, η οποία είχε γίνει αχνή μετά από δύο έως τρεις μέρες».
Οι νόβα είναι ξαφνικές εκρήξεις λαμπρού φωτός από ένα σύστημα με δύο άστρα. Κάθε νόβα δημιουργείται από ένα άστρο λευκό νάνο (δηλαδή το πολύ πυκνό απομεινάρι του πυρήνα ενός μικρομεσαίου άστρου) και από το συνοδό άστρο του, καθώς το πρώτο έλκει ύλη από το δεύτερο. Ο λευκός νάνος ανεβάζει τη θερμοκρασία αυτού του υλικού, προκαλώντας μια ανεξέλεγκτη αντίδραση που απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας. Η έκρηξη εκτοξεύει μακριά την ύλη με μεγάλη ταχύτητα και το όλο φαινόμενο γίνεται αντιληπτό από τη Γη ως πολύ φωτεινό. Τα εκτοξευόμενα υλικά ανακυκλώνονται στο σύμπαν, καταλήγοντας να δημιουργήσουν νέα αστρικά συστήματα. Οι αστραπιαίες νόβα είναι πολύ σπάνιες. Επιπλέον, στη συγκεκριμένη περίπτωση της V1674 Hercules, πέρα από την πολύ σύντομη διάρκειά της, ένα άλλο ασυνήθιστο χαρακτηριστικό της είναι ότι το φως και η ενέργεια που εκπέμπει δονείται όπως ο ήχος μιας καμπάνας. Έναν χρόνο μετά την έκρηξη, κάθε 501 δευτερόλεπτα συνεχίζει να καταγράφεται μια τέτοια δόνηση τόσο στο φάσμα του ορατού φωτός όσο και των ακτίνων-Χ, για λόγους που είναι μυστηριώδεις.
Μια άλλη ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής ερευνητές του Πανεπιστημίου ΜΙΤ, ανακοίνωσαν στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στην Καλιφόρνια ότι ανακάλυψαν ένα νέο πολυπλανητικό σύστημα στη «γειτονιά» μας, σε απόσταση μόνο 33 ετών φωτός από τη Γη. Στο κέντρο του βρίσκεται ένα μικρό και σχετικά ψυχρό άστρο νάνος τύπου Μ, με την ονομασία HD 260655, πέριξ του οποίου κινούνται τουλάχιστον δύο εξωπλανήτες με το μέγεθος περίπου της Γης.
Η αρχική ανίχνευση του συστήματος έγινε με το αμερικανικό διαστημικό τηλεσκόπιο TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) και η επιβεβαίωσή του πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια με επίγεια τηλεσκόπια στη Χαβάη και στην Ισπανία. Με βάση τα έως τώρα στοιχεία που έχουν συλλεχθεί, ο ένας εξωπλανήτης του άστρου, ο HD 260655b, είναι 1,2 φορές μεγαλύτερος από τη Γη και χρειάζεται 2,8 μέρες για μια περιφορά γύρω από το άστρο του, ενώ ο δεύτερος πλανήτης HD 260655c, είναι 1,5 φορές μεγαλύτερος από τη Γη και η περιφορά του διαρκεί 5,7 μέρες.
Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ
Απολιθώματα δεινοσαύρων
Θραύσματα απολιθωμάτων του δεινοσαύρου που εντοπίστηκαν δείχνουν ότι το γιγάντιο σαυρόποδο αναπτύχθηκε αρχικά στη δυτική Ευρώπη, προτού μετοικίσει στις υπόλοιπες ηπείρους. Τα τμήματα σπονδύλων και λεκάνης που εντοπίστηκαν ανήκουν σε ακανθόσαυρο.
Το συγκεκριμένο είδος δεινοσαύρου ήταν ιδιαίτερα επίφοβο, καθώς ήταν ικανό να κυνηγάει στην ξηρά, αλλά και την ακτή, εκμεταλλευόμενο τα πανίσχυρα σαγόνια του, παραπλήσια με εκείνα των κροκοδείλων.
Ο παλαιοντολόγος δρ Νιλ Γκόσλινγκ του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον λέει: «Πρόκειται για μοναδική ανακάλυψη. Διαθέτουμε μεγάλο σπόνδυλο από την ουρά του ζώου. Η σύγκρισή του με σπονδύλους άλλων ακανθόσαυρων δείχνει ότι το ύψος του ερπετού υπερέβαινε τα 10 μέτρα».
Η νήσος Ουάιτ είναι γνωστή για την πληθώρα απολιθωμάτων δεινοσαύρων, αποκτώντας το προσωνύμιο Νήσος των Δεινοσαύρων. Τα τελευταία 200 χρόνια οι ανασκαφές στο νησί έφεραν στο φως απολιθώματα σαυρόποδων και θερόποδων. Τον περασμένο Ιούλιο ο δρ Γκόσλινγκ και η ομάδα του ανακάλυψαν δύο νέα είδη ακανθόσαυρων σε παραλία του νησιού.
Τα απολιθώματα βρέθηκαν σε ίζημα ηλικίας 125 εκατομμυρίων ετών που είχε εναποτεθεί από τον κυματισμό της θάλασσας και από τη μεταφορά υλικών σε εκβολές ποταμού.
Ο εντοπισμός απολιθωμάτων δεινοσαύρων είναι πολύ σπάνιος σε παραθαλάσσιες ζώνες, κάνοντας τους επιστήμονες να εικάζουν ότι οι ακανθόσαυροι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αμφίβιο είδος.
«Εκτιμώ ότι είναι ο μεγαλύτερος σαρκοφάγος δεινόσαυρος που εντοπίστηκε ποτέ στην Ευρώπη», λέει ο υποψήφιος διδάκτορας και μέλος της ερευνητικής ομάδας, Κρις Μπάρκερ.
«Η ανακάλυψη του γίγαντα μπορεί να μας βοηθήσει στη στήριξη της θεωρίας μας που θέλει τους ακανθόσαυρους να προήλθαν από την Ευρώπη και να εξαπλώθηκαν από εκεί στον υπόλοιπο κόσμο. Η εξέλιξη πρέπει να επέτρεψε τη συρρίκνωση του σώματός τους, προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να κολυμπούν και να κυνηγούν ακόμη και σε πιο βαθιά νερά.
Επικίνδυνες ουσίες στην ατμόσφαιρα
Μία νέα κατηγορία άκρως δραστικών ουσιών, των υδροτριοξειδίων, ανακάλυψαν για πρώτη φορά στην ατμόσφαιρα της Γης Ευρωπαίοι και Αμερικανοί επιστήμονες. Πρόκειται για οξειδωτικές χημικές ουσίες που πιθανώς επηρεάζουν τόσο την ανθρώπινη υγεία όσο και το παγκόσμιο κλίμα, γι’ αυτό πρέπει να ερευνηθούν περαιτέρω. Η συγκέντρωσή τους στην ατμόσφαιρα εκτιμάται σε περίπου 10 εκατομμύρια ανά κυβικό εκατοστό αέρα.
Τα τριοξείδια (ROOOH), που έχουν τρία άτομα οξυγόνου και ένα άτομο υδρογόνου, είναι πιο δραστικά από τα υπεροξείδια (ROOH) που έχουν δύο άτομα οξυγόνου και είχαν εδώ και χρόνια ανακαλυφθεί στην ατμόσφαιρα. Όταν οι χημικές ουσίες οξειδώνονται στην ατμόσφαιρα, συχνά αντιδρούν με ελεύθερες ρίζες υδροξυλίου (ΟΗ), σχηματίζοντας μία νέα ρίζα. Όταν αυτή η ρίζα αντιδρά με οξυγόνο, σχηματίζει μία τρίτη ρίζα που λέγεται υπεροξείδιο. Όταν το υπεροξείδιο αντιδρά με μία άλλη ρίζα υδροξυλίου, τότε παράγονται υδροτριοξείδια.
Τα υδροτριοξείδια είναι απρόσμενα σταθερά και σχηματίζονται στη διάρκεια της ατμοσφαιρικής αποσύνθεσης αρκετών άλλων γνωστών και ευρέως εκπεμπόμενων ουσιών, ιδίως υδρογονανθράκων όπως το ισοπρένιο.
Εκτιμάται ότι περίπου το 1% όλων των εκπομπών του τελευταίου μετατρέπεται σε υδροτριοξείδια και κάθε χρόνο 10 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι υδροτριοξειδίων σχηματίζονται στη γήινη ατμόσφαιρα μόνο από την οξείδωση του ισοπρενίου. Η διάρκεια ζωής των υδροτριοξειδίων κυμαίνεται από μερικά λεπτά έως μερικές ώρες, αρκετό χρονικό διάστημα για να αντιδράσουν με πολλές άλλες ουσίες της ατμόσφαιρας.
Οι ερευνητές του Τμήματος Χημείας του δανικού Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, του γερμανικού Ινστιτούτου Λάιμπνιτς για την Τροποσφαιρική Έρευνα και του αμερικανικού Ινστιτούτου Τεχνολογίας (Caltech) στην Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον Δανό καθηγητή Χέντρικ Γκρουμ Κιέργκααρντ, υπογράφουν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Science. Όπως δήλωσε ο Κιέργκααρντ, «επειδή είναι άκρως οξειδωτικά, τα υδροτριοξείδια πιθανότατα έχουν μία σειρά από επιπτώσεις που ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει».
Οι ερευνητές υποπτεύονται ότι τα τριοξείδια μπορούν να διεισδύσουν σε μικροσκοπικά αερομεταφερόμενα σωματίδια, γνωστά ως αερολύματα, και έτσι δυνητικά να εισπνευσθούν και να οδηγήσουν σε αναπνευστικές και καρδιαγγειακές παθήσεις, αν και θα χρειαστούν περαιτέρω έρευνες πάνω στις δυνητικές επιπτώσεις τους στην υγεία. Επίσης, με δεδομένο ότι η ηλιακή ακτινοβολία ανακλάται και απορροφάται από τα αερολύματα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι τα υδροτριοξείδια παίζουν έμμεσα ρόλο στο πόσα αερολύματα και νέφη παράγονται, άρα έχουν επιπτώσεις και στο κλίμα του πλανήτη μας.
«Αυτές οι ουσίες πάντα υπήρχαν γύρω μας, απλώς δεν το ξέραμε. Μπορούμε έτσι να αντιδράσουμε, αν στην πορεία αποδειχτούν επικίνδυνες», ανέφερε ο Κιέργκααρντ. «Η ανακάλυψη δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα στον αέρα για τα οποία δεν γνωρίζουμε. Όντως ο αέρας που μας περιβάλλει είναι ένα τεράστιο συνονθύλευμα πολύπλοκων χημικών αντιδράσεων», σημείωσε ο ερευνητής Τζινγκ Τσεν.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
