Περικοπές άνευ προηγουμένου σχεδιάζει η κυβέρνηση στις ομοσπονδίες για το 2013
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στον ελληνικό αθλητισμό, πριν από μερικά 24ωρα. Η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε νέες απίστευτες περικοπές της τάξης ακόμα και του 60-80% στις ομοσπονδίες για το 2013. Με δεδομένο το πετσόκομμα που έγινε το 2012, λόγω της μνημονιακής πολιτικής με τις ευλογίες της τρόικας, καταλαβαίνει κανείς τι έχει να γίνει από εδώ και πέρα. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, κατά πάσα πιθανότητα.
Σύμφωνα με όσα βγήκαν προς τα έξω αλλά και με την ενημέρωση που υπάρχει ώς τώρα σε παράγοντες, οι ισοπεδωτικές περικοπές θα εφαρμοστούν κανονικά, όπως άλλωστε είχε ήδη προαποφασίσει το υπουργείο Οικονομικών.
Όπως καταλαβαίνουμε, έχει πέσει πανικός σε όλο το οικοδόμημα του ελληνικού αθλητισμού. Ελάχιστοι μπορούσαν να περιμένουν μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, ειδικά μετά τις περυσινές περικοπές. Δεν ήταν και οι τελευταίες, όμως.
Ο πενιχρός προϋπολογισμός για τον αθλητισμό λέγεται ότι θα είναι ύψους μόλις 13,3 εκατ. ευρώ, ενώ οι περικοπές για τις μεγαλύτερες ομοσπονδίες θα είναι 60% και για τις μικρότερες 80%. Ποιό αύριο μπορεί να υπάρξει στον αθλητισμό κάτω από τέτοιες συνθήκες;
Tι ακριβώς θα γίνει, δεν μπορεί να το ξέρει κανένας. Η απαξίωση του αθλητισμού συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, όμως το νέο σοκ δεν το περίμεναν πολλοί, όπως ήδη αναφέραμε. Είναι κάτι, δηλαδή, που ξεπερνά κάθε όριο. Εκτός κι αν τελευταία στιγμή η κυβέρνηση κάνει πίσω από τις αντιδράσεις, κάτι που δεν θεωρείται ιδιαίτερα πιθανό ενδεχόμενο.
Μην ξεχνάμε ότι ο χώρος του αθλητισμού βρίσκεται γενικά σε αναβρασμό από τον περασμένο Σεπτέμβριο, με όσα πρωτόγνωρα είχαν γίνει προς το τέλος του προηγούμενου χρόνου.
Ήδη αρκετές ομοσπονδίες εκφράζουν ανοιχτά τον προβληματισμό, αλλά και την δυσαρέσκειά τους. Υπάρχουν δηλώσεις, όπως για παράδειγμα ότι «αν οι περικοπές είναι στο 10% θα επιβιώσουμε, διαφορετικά κι αν είναι μεγαλύτερες τότε τελειώσαμε, δεν θα έχουμε λόγο ύπαρξης».
Με λίγα λόγια, αρκετοί παράγοντες κάνουν πια λόγο για πισωγύρισμα όχι πια στο 1980, αλλά σε μεταπολεμικά επίπεδα. Γύρω στο 1950-60, δηλαδή, όταν οι αθλητές για να πάνε σε έναν αγώνα στο εξωτερικό βάζανε χρήματα ακόμα κι από την τσέπη τους. Διαφορετικά, δεν πήγαιναν.
Τα καμπανάκια είναι ήδη πολλά. Πλέον οι ομοσπονδίες δεν θα μπορούν να καλύψουν ούτε καν τα λειτουργικά τους έξοδα. Όσο για τα τμήματα υποδομής; Μην το συζητάμε καλύτερα. Θα δεινοπαθήσουν τα σωματεία, αν εφαρμοστεί κατά γράμμα ο προϋπολογισμός για τον αθλητισμό και δεν υπάρξει τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες κάποια ευχάριστη έκπληξη.
Οι μεγάλοι ξένοι προπονητές που εργάζονται σε ομοσπονδίες διάφορων σπορ έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να φαντάζουν πολυτέλεια, ενώ σε επίπεδο πρωταθλητισμού ο ελληνικός αθλητισμού έχει μείνει πολύ πίσω, όπως οι πάντες γνωρίζουν από το 2004 κι ύστερα.
Η συζήτηση για τα κίνητρα ή το γεγονός ότι εξοφλήθηκαν (έστω και με καθυστέρηση) από την πολιτεία τα πριμ για τις διακρίσεις του 2009 και του 2010, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί.
Το πιο δύσκολο έργο το έχουν τα ερασιτεχνικά σωματεία. Πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει η βάση, που είναι το πιο ζωντανό κύτταρο του ελληνικού αθλητισμού, μέσα σε καθεστώς της πιο σκληρής λιτότητας όλων των εποχών;
Κι αν τα ερασιτεχνικά σωματεία αρχίσουν να σβήνουν από τον χάρτη του ελληνικού αθλητισμού, τι θα απομείνει τελικά; Αυτό το έχει αναρωτηθεί κανείς;
Β. Γαλούπης
